Dayanamıyorum

[Başak]

Dayanamıyorum



Penceremden usulca süzülüp, bedenimi titreten rüzgarı dinledim dün gece ufak bir ses duymak umuduyla bekledim dakikalarca. Ama nice sonra anladım bekleyişimin beyhudeliğini.


Uzaklığın pasına dokundum bir kez daha kanattı içimi bir uçurumun kıyısındaymışçasına, yumdum gözlerimi düşmemek için daha fazla uzaklaşmamak için yaşadığım kentten. İlkti bu nasıl alışır ki insan kolayca? Bir ateş gibi düşüp yaktı içimi. Varıp anlatmak istedim dostuma uzaktı hem de çok uzak. Kat etmek istedim kilometreleri koparamadım zincirleri.


Ardımda bırakıp gül çağrılarını söylemek istedim o içimde yarım kalan türküyü, vakitsiz bir sonbahar akşamında. Adı ayrılık, adı acı, adı hiç bilmediğim bir şey kokan türküyü. Sonra apansız içimden çıktı türkünün sesi ve duydum sesimi. Söyledikçe o türküyü uzaklaştım yurdumdan, sevdiğimden ve en önemlisi kendimden. Bile bile içimi acıtıp söyledim o türküyü.


Ayrı takvimlere düşürüyor zaman insanları. Söküp alırcasına parçalarcasına atıyor birbirinden ayrı zamanlara, yaşamlara. Türkü işledikçe varıyorum farkına yaşamımdaki boşlukların ve anlamsızlıkların.


Irmaklar gibi akıp uzun uzun, terk ettiğim kenti arıyor gözlerim, kumral bir çocuğun yaz öyküsünü anımsatıyor kimsesizce. Rüzgarın peşine takılıp bir nefes gibi, gökyüzündeki resimleri anlatışını duyuyorum. Bahar çiçekleri ile süslediği, fırtınaların, boranların dayanamadığı düşlerini düşünüyorum. Gözlerinde sevgi, ellerinde emek, yüreğinde sevda hangi uzaklık dayanabilir ki buna?
Gece sararken her bir yanımı ayırıyor bedenden canımı. Bilmece oluyorum gündüzlerle geceler. Yıkıntılar içine giriyorum, toprak alıyor nefesimi alıp gidiyor düşlerimi, duyuramıyorum sesimi. Gözlerimde can bulan dost gülüşler asıyorlar yüzlerini kederime, asıyor çaresizliklerime...


Ne kadar yaklaşırsam, o kadar uzaklaşıyorum kentime, insanıma. Ne kadar ararsam o kadar kimliksizleşiyorum bu kentin yozluğunda. Belki de acının tarihini yazan yer olduğunu düşündüğümden bu beynimdeki uğultu. Kim bilir belki de yalnızlığımın şehri olduğundan. Hasret koyduğundan düşlerimle arama.


Işığın bile renginin olmadığı boş vagonlarında gezinilen bir tren kadar ıssız olan her şeyin yabancısıyım. Her şey farklı her şey uzakta kalışımın acısını çıkartıyor. Ayrı zamanlarında yaşadığım bu hayat cezbetmiyor eskisi gibi yüreğim daralıyor. Uzaklarda sarıp dindiremiyorum sancısını susuyorum hep susuyorum kana kana konuşmak isterken delicesine.


Yollar buluşuyor yüreğimde hasretler kardeş oluyor düşlerime. Canımı vereceğim bir gerçekliğimin olmadığını hissedip titriyorum bir kez daha uzaklarda. Bulutlara, göğe, yıldızlara çığlıklarla duyurduğum paylaşımımı, hiçbir yere sığdıramadığım sevgimi, geride bıraktım; dağlara, kırlara, ağaçların kurumuş yapraklarına...


Rüzgarın kanadına konup uçmak uzaklaşmaksa söz sana yüreğim bir daha uçmayacağım, bir daha dokunmayacağım ateşlere.

Gökyüzünde yıldız olmak dindirmekse uzaklığı, yıldız olmak istiyorum yüreğim, artık dayanamıyorum bu uzaklığa...