|
Nilgün Marmara Şiirleri Beklemek Taşıl kaygısı kaotik özlem Neydi beklediğimiz ve gelecek olan Salt acı Sonsuz yeşil sonsuz gelişkin bir orman İçinde göllerini nehirlerini çağlayanlarını Gök kuşaklarını yitirdiğimiz kara sözcük Yokluğun dayattığı doğurgan sözcük: acı Bir deniz kızının uçma tutkusu Belleğin unutuş çılgınlıklarında Bilinmeyen organizmalar dönüştürürken Bedenlerimizi duygularımızı ben'imizi Çürüyorduk... kaçış yoktu... çıkış da... Yeşil maytap patlatan sahte mesihin sözleri Yalandı acımasızdı efendilerin belirlediği Ölçtüğü biçtiği yaşattığı kendimiz Umarsız öte benler-nesneler Ağlayın Ağlayın ve kanayın Yok olduğunuz irin zamanında... Nilgün Marmara |
Cam Kelepçeye Evet Cam Kelepçeye Evet Ilık bir süzülüşle Geri dön hayat, Bırakma yeryüzü salına Tünemiş pek kara kuşlar Örtsün bakışımı, Görmek acısı sürsün Pencere tutsağının Düşsün hayatı suya... Nilgün Marmara |
Çok Güzel Çok Güzel Durma artık burada uysal âşık! Aydınlık milinin yatağında. Bilemiyoruz belki de meşe o ağacın adı, Anlayamıyoruz varolduğumuzu gölgesinde ağırbaşlılığının. Veda geliyor şimdi, öğretmek için sergilenmeyi, uçuşan geriye dönen vakitte. Kime, kime gönderiyor incelen yapraklarını yüzün, kavisin beyaz yanağıyla? Bu aklıkta, minarem mavi benim. Işığım denize kayıyor, bir sayıklama izleğiyle, bir zamanlar pay verdiğimiz insanlığa! Nilgün Marmara |
Düşü Ne Biliyorum Düşü Ne Biliyorum Kimdi o kedi, zamanın eşyayı örseleyen korkusunda eğerek kuşları yemlerine, bana ve suçlarıma dolanan? Gök kaçınca üzerimizden ve yıldız dengi çözüldüğünde neydi yaklaşan yanan yatağından aslanlar geçirmiş ve gömütünün kapağı hep açık olana? Yedi tül ardında yazgı uşağı, görüldüğünde tek boyutlu düzlüktür o ve bağlanmıştır körler örümcek salyası kablolarla birbirine sevişirken, iskeletin sevincini aklın yangınına döndüren, fil kuyruğu gerdanlıklarla. Yine de, zaman kedisi pençesi ensemde, üzünç kemiğimden çekerken beni kendi göğüne, bir kahkaha bölüyor dokusunu Düşler marketinin, Uyanıyorum küstah sözcüklerle: Ey, iki adımlık yerküre senin bütün arka bahçelerini gördüm ben! Nilgün Marmara |
Gökkuşağından Darağacı Gökkuşağından Darağacı Şimdi'nin bedeni yok, Yontuyor geçmiş bilgisiyle gelecek belki olur diye taşı, taşını kokluyor yontu dağılıyor... Şimdi'si yitik bundan boyuyor boyuyor evine aldığı ağacın üzerine tüneyip duvarını, tavanını, geçmişi ve geleceği ve her yanını; dal kırılıyor... Şimdi'si yitik diziyor diziyor notalarını, göğe ışık üzerine boncuklarını, ucuza getiriyor varlığını sonsuzun sessizliğiyle sonlunun gürültüsü arasında, O bitirince kıyısında gezindiği yol çöküyor... Şimdi'si yitik bundan yazıyor yazıyor enine boyuna içini ve dışını ve yeri ve göğü ve suyu, bindiği kadırga o inince batıyor... Ağustos 1987 Nilgün Marmara |
Kan Atlası Kan Atlası -Emel'e- "Ben babamın yuvarladığı çığın altında kaldım." Çolak mırıltılarla dövmelenen çocuk her gün her gece eğer adasında, Gözü ağzı elinden alınmış, yosunlar sarmış bedenini çığlıklarken bunu su içinde... Karada, hançer suratlı abinin rüzgârında uçar adımları. Geçmiş ilmeğinde saklıdır arzusu İçinden karanlık, tekrar ve ilenç sızdıran hayret taşında. Soruyor hatırasında, "sırtımda ve sırtında gezinen bu ürperti kim, bir damla süt yerine bu ağu kim?" ay gözüyle bakmayan kavruk akıllara -boy atmış da salgıları, cücelmiş sezgileri- bir yanılgı rehavetinde debelenenlere... Ey, yüzleri bir babakuş gölgesine çakılmış olanlar, Üzgün adım, ileri marş! Aralık 1986 Nilgün Marmara |
Kuğu Ezgisi Kuğu Ezgisi Kuğuların ölüm öncesi ezgileri şiirlerim, Yalpalayan hayatımın kara çarşaflı bekçi gizleri. Ne zamandır ertelediğim her acı, Çıt çıkarıyor artık, başlıyor yeni bir ezgi, -bu şiir - Sendelerken yaşamım ve bilinmez yönlerim, Dost kalmak zorunda bana ve sizlere! Çünkü saldırgan olandan kopmuştur o, uykusunu bölen derin arzudan. Büyüsünü bir içtenlikten alırsa Kendi saf şiddetini yaşar artık, -bu şiir - Kuramadığım güzelliklerin sessiz görünümü, ulaşılamayanın boyun eğen yansısı, Sevda ile seslenir sizlere! Nilgün Marmara |
Kuşum Ve Ben Kuşum Ve Ben Kuşum ve ben bir aynada uyuyoruz, kafesimiz yatağımız yüzlerimiz eşlerine baka baka sonsuz kar altında uyuyoruz kuşum ve ben. Eşim ve ben kızıl bir bağla bağlıyız birbirimize Çözülürse yoksulluk sevinir Aynamızın içinde tek bu bağ... Kızıl kıskanç eşim kuşum ve ben... Nilgün Marmara |
Mezar Mezar Tükenirdi monolog Kaçarken içine düştüğüm kara toplum Big bang sonrası büyük yalnızlık bilinmeyeni Saçlarında titreyen iblisler karartırken güneşi Üstüste gömülürken Saydam yaşamlar Bir yankı duyulurdu hiç'likten Bütün yalnızlıklarınızın ilenci Korusun çoğulluklarınızı Cinnet koyun erdemin adını Maskelerinizi kuşanıp yalanlarınızı çoğaltın Hepiniz mezarısınız kendinizin... Nilgün Marmara |
Pek Önceleri Ben-Merkezciliğin Dışavurumu Pek Önceleri Ben-Merkezciliğin Dışavurumu yontusal bir dinginlikle sıralarım sözcüklerimi vasat bir yere bu duyumlanmaz imgeleme - taşkınlıktan ırak mı ırak ah! ya benim ele geçirilemez coşkularım varolamamış henüz biçimleyemediğim neredesiniz siz ey bilinçsizliğin bilinçleri varılamaz yengisinden sonra ulaşılır esriklik alanları? bir uçuş diliyorum salt kanat gökyüzünün üçgen bir köşesinde, bir tozlaşma... miriabilis bir jalapa'da görsün her gözenek ait bana süresiz dolun ve sonsuz bir ay patlaması tüm içkinliğimde bildiğimi biliyorum çemberimi yarıçapları oturtsam bir kez özeğe - ve eğretilikten arınmış parçacıkların uyumsuz hiçbir üstüstelenişi düşünülemez bu uyumlar elaçıklığıyla ulaşacak hep çembere... kuşkusuz mu? Nilgün Marmara |
Tomorrow Will Be Another Day Tomorrow Will Be Another Day Sevim'e Belki ona gideriz yarın, Belleksiz sevgiliye, Poplin elli korkak çocuğa, Duyarlığı, unutkanlığının kanı anaya- Ona belki gideriz yarın, Gören gözlü kör güzele, Çılgın gülüşlü bebeğe, Yüreği, sızlanan ruhunun göğü yavrucağa- Yarın gideriz belki ona, Unutuşun türküsü, bekleyiş tortusunda, Esnek kokulu çiçeğe, Kaynak bakışlı Venüs'e- Ya nasıl dönüş sonra? Nilgün Marmara |
Toz-Dem Toz-Dem Kısacıktı karşı yolculuklarımız kara ve deniz üzerinde- Şafağın bodrumuna inerken sen, Hançerin ivmesiyle yükselirdim dul pencerelere. Azıcıktı köpük boz denizde ve karada Koyu bir saatin içinden çıkılamadı bir an yine de! Belki gülden kalma bir iz yanağındaki, Eski sabahın sarı gülünden üzerine deli gözünü bıraktığın... Öldüğünde, çekmecemde duran bu göz, incelikle çıkarılacak, bir jiletin enginliğine, Çözülecek gizi O çarpık retinanın, ağ tabakanın... Kaynak: Kasım 1985 Nilgün Marmara |
Yürek: Kutup Tan Vakti Yürek: Kutup Tan Vakti Su ılık burada. Yine göç kendiliğindendi, Yine gözlerim açık. Bu gizli alanda ne görürüm, böylesine mavi ve saf, tek başına? Ah! Bir oluk geceden acuna yönelmiş, Bir ağaç, yeşil çığlığını aya vuran yapraklarıyla. Ben, buhar resitalini ya da buzulun çağrısını düşlerim. Göz gözü görmesin, irisler donsun ya da! Ses boğulsun, Boyum bu boy kalsın! Yüreğim bu çifte olurlukta, Ilığın en karşıtı, deli düşmanı, Kutup tanının kendisi olmaya ant içerek, Dilerse kardan, buzdan bir igloo olsun, dilerse eritsin bu vücudu kendi iç şafağında, yunsun gök taşında! Su, şimdi aydınlık ve hafiftir, Yüzeyi çok karanlıkla solmuş olsa da... Nilgün Marmara |
| Bütün Zaman Ayarları WEZ +3 olarak düzenlenmiştir. Şu Anki Saat: 20:24 . |
Powered by vBulletin Version 3.8.7
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Friendly URLs by vBSEO 3.6.0 RC 2