 Tutsak
Tutsak
Yemyeşil ışıklar dünyasına çağırdım oysa...
Bir sarıydınız siz, bir korkaktınız...
Arzulardı parçalara bölünen ekmeğinizde, gözlerinizde
Bir çığandı alıp giden sizi belli değildiniz...
Köstekleyen o düşüncelerdi akşamlarınızı...
Tutkularınızdı, öykülerinizdi, mutsuzluklarınızdı
Ve çöküşüydü zift yalnızlığının bir bir asfaltlardan...
Yemyeşil ışıklar dünyasına çağırdım oysa...
Artık yoksunuz, yok anılarınız, yok bölüşülmesi saniyelerin
Korkaksınız, korkaksınız bir yerde gözlerime bakmaklardan
Gökyüzünde gürültülerdir, bir türlü dinmez gözleriniz
Bir çiçekte bulmuşsunuzdur önce, bir mevsimde ya da bir ekim akşamı
Kahır boyu yaşarsınız, anılar boyu yaşarsınız, olmaz olmaz olmaz...
Yarınlar için yaşarsınız sonra, kendinizden bir başkası için yaşarsınız...
İnanmaz
Yemyeşil ışıklar dünyasına çağırmıştım oysa...
Demek siz gerçekten o düşünmek istemediklerim
Demek onlarla varmışsınız tüm inançlarınızla
Ve onlar sızmış bir yakın olması bu kadar sevgiden yana
Arzunuz tüm korktuğum öykülerinizmiş, bir yerde sizin bile...
Demek siz, hani korkusuz bakmak gözlerine bir çocuğun
Demek siz, hani korkusuz bakmak gözlerine bir
Demek siz... demek siz... demek... Hayır, söyleyemeyeceğim
Benim vurmam gerek sizi, ya da vurulmaktan yazıksınız...
Ergun Evren |