 Sebsefa Sokağı İçin Sonnet
Sebsefa Sokağı İçin Sonnet
Ben hep senden yanaydım; o bildiğim sebsefa,
Sokak ilk göçebe yurdum olduydu hani;
İşte orda seninle gökyüzünü ilk defa
Çökertip oturduyduk, kötücül ve yabani
Bir belleğin içinden atılan öteberi;
Kendini bir aşka benzeterek anımsar:
En sığ yılları onun ve en derin günleri
Orda dururken işte, öyle ince, karamsar
Biri gibi o sokak... aşkımız fotoroman,
Okunmuş bitmiş artık, sürünüyor yerlerde;
Yağmur kendini okşar, yaprakları nemfoman
O ağaç, duruyorken, soyunuk, pencerede...
Bir beyaz miyoloji olur sözlerim orda;
Seni ansa da belki, aynalar anmasa da...
Kaynak: Gosteri, Ekim 1992
Hilmi Yavuz |