Satranç Dersleri

1.

Uzun bir nehirdir satranç
Kıvrak ve uzatarak boynunu
Nice güneş batışını yerinde görmüş boynunu
Oysa veba tarihçileri bilmemişlerdir
Her karenin bir karşıveba girişimi olduğunu

Göğe bezgin bakanların bir türlü öğrenemediği
Bir oyundur satranç

Evet ilk aşk gibi bir şeydir ilk açılış
Artık dönüş yoktur
Kuşku bağışlanmasa da
Tedirginlik doğal sayılabilir
Ancak
Yürümenin dışında bütün eylemlerin adı
Kaçış kaçış kaçıştır

Çapraz özgürlüklerinde filler
Acılardan yapılmış bir alanda
Ne zaman ki esrirler
Yazsak defterlere sığar mıydı
Şah açmazında vezirin ölümcül tutkusunu
Yerine göre piyon da bir tufandır
İçinde hep bir vezir sürekli mahzun
Düz gider çapraz vurulur ve uzun uzun
Günbatımlarını çağrıştırır

Hüznü uçlarından dolanıp
Yalın sıçrayışlarıyla piyonlar arasından
Ürkek ama cesur ama sevimli
Açsa duyargalarını o tarihsel şiire
İyi bir oyuncu en çok atları sever

Sen ey atını kaybeden oyuncu
Bir ilkyazdan koca bir güz yontan adam
Bırak oyunu

Artık
Öyle bir ıssızlık düşle ki içinde
Yeryüzünü kişnesin
Bizim atlar

2.

Nicoldu onca oyuncu
Oyarak
Ette oyuk seyirmesinden
Oyun kurarlardı

Kaçıp
Da süleymandan
Kaf dağında otururdu
Anka nicoldu

O mağrur gemiler ki açıklarda
Güneşin şanla her akşam ufala ufala battığı
Suların kabarıp taşarak savrulduğu oradan
Kesik bir insan başı gibi taşra düşüp
Helâk oldular

Ün geldi ey iskender
Çok acaip gördün ömrün tükendi
Geri dön
Ürktü
Ki endişe
Dünyadandır ve hayal hiçtir
Sözü onun
...Avda
Yine geri dön bu son
Yoksa öleceksin gurbette
Dedi ses ve işitip ağladı
O koca iskender ki
Tuhaf matlar yapardı
Mat oldu olağan biçimde

Artık anlaşılmıştır günün akşamlılığı
Kesin mat yok
İyi oyun vardır sadece
Ve satranç aslında dalgınların oyunudur
Dalgının ölüm karşısındaki sükûneti
Düşmana
Ölümün dehşetinden korkuludur

Eğilip o oyuncu
Uzatsa boynunu buyruğa

Taşlar sürüldüğünde
Kaleyi buyruksuz düşündü mü kişi
Demek ki bütündür sallantıda
Demek ki gök de anlaşılmaz bir biçimde ölü
Cinayetler de yeryüzüne paramparça dağılmıştır
Aşk ve umut dağılmıştır
Koygun bir gece gibi günü kaplayan
Sevgilinin gözlerindeki zeytin siyahını
O oylum oylum kabarık şiiri
Kaplayan
Bir şeyse buyruksuzluk
Taşlar sürüldüğünde
Alıp kişiyi kayalar çarpar buyruksuzluk

Çağı binip
Cübbesinden gözükara süvariler çıkaran
O beyaz taş oyuncusunu nerde bulmalı
Tutup üzengisinden öpüp koklamalı

3.

Söyleyelim e bir
Ha
İn
Dir
E Sekiz yok
Yok ayrı bir düşman falan
Genç çeri
Ey e hattındaki budala
-Tanrım ne saflık-

Bir ara dilim sürçse
De at kıskacını anlatsam
Desem ki Ha –
Derler ki kemik atıyor
Köpek resmine bu adam

Anlat
Apaçık olanı
Gecedir halk
Etinin önünde anlam
Katledilmiştir

Vardın
Söylemezler otlar
Çok sütun düştü
Nice bir taş
Ne zamana yetiştin

Aykırı sür
Çalka
De ki ey at kıskacı kabaran
Ateş almış ve ey at kıskacı
Diye bağırarak
O oyuncu
Oynadığında seni
Konuş benimle
Sana hizmet danışayım

4.

Hüzün
Yalındır – Dağdan
Aparılmış kar topakları gibi

Yel ki ince
İpince bir teldir kopmuştur

İnsan
Azar azar kopmuştur

Yalnız hüznü vardır kalbi olanın
Hüzün öylece orta yerdedir
Tuhaf bir yarma yaşanıyordur
Çepçevre şeytan kilitleri

Sınav

5.

Bir oyuna rasgeldim
Her taşı yakup hüznü

Anlat
Bu boşalmış at
Hüzündür

Yanında
Kalfa
Çırak
Ben bir oyuncu tanıdım
Daha
Ataktı

Gördüm ki çatlıyordu
Kara kuzgun

Kâbusa beyaz bir su
Oyuluyordu

'Ve sabır
Olmasaydı
Yeryüzünde
Birgün
Kalınabilir miydi?'

6.

Bu hüznün
Mesnevisi yazılmadı
Gürbüz tarhlar öldü
O ceylanda
Bir kaç minyatür
Mütekeddir
– De bana bu esrime
Bu koygun minyatür yalnızlığından
Başka nedir – Oysa
Kocamandır aşk
Usanç
Hep eksiler alanında
Olup biten birşeydir
Parçala bu trajik geçidi
O taşı sür ey insan
Taşı taş – Çünkü saat
Sınanan bir süreçtir ve atlar
Yanıldıklarında
Kaygan
O karangu duvarına çarpıp kuşkunun
Düşer ölü atlar

Çünkü satrançta
Çünkü orada ve burada
Her zaman
Öğretidir zaman
Aşkın da
Katları vardır – kadim
Kabarık bir öyküdür alınyazısı

Ey aşk
Elbet başındasındır belâ kitabının
Ne çok dilin var
Gece ki anlamadı
Şu anda
O
İbrahim ve ishak
Yargıç yok taşı kim atacak
Leyla bilmez mi gerekli olduğunu
Diye döğünüp duran
Gece ki ey gece
O küllî aynalar
Seni ararlar
Issız bir hat fotoğrafın
Dan sana çıktım

Oynanan
Göstermelik bir sonoyunuydu
Aldandın
Ağır taşlar verdik
...Ve ay seni bulduğunda
Yani ki kanıtladığında kendini
Ben
Müthiş bir başlık atacağım
Şiirime
Sevgili gecem diye

7.

Şebçerağ
Söndü mü
Diye bir ses

Sahi şebçerağ nerde
İskender! iskender!
Diye bir ünlem

Bu nasıl iskender
Aramaz bengisuyu
Diye bir hüzün

'Hişt! dostlarıma şunu haber ver
Denize açıldım
Ve gemim parça parça oldu'
Diye bir im
Denli narindir intikam

İntikam içli bir marştır gerçekte
Bir ara ses aygıtını yırtarak çıkarılırdı
O şimdi
Dışlanmış bir taş olarak
Karlı kış gecelerinde
Acılı bir genç şairin her geçişte
Hüznüne tanık olduğu
Metrûk bir kümbet denli müşahhas
Aşktır – Ve o
Ne rahîm bir yürüyüştür gecede

(O yıllar bir ressam tanırdım
Gök çizemezdi
Yüksek evler yapardı yitik kadın yüzleri – Bir gün
O kentin
– Tarihsel bir kenttir –
O çarşısındaki hasır iskemleli kahvede
Onu bir cenini çizerken ağlar gördüm
Bütün öğeleri belliydi ama neden gözsüz
Ama neden bir kaleden artmış kapı tokmağı gibi
Issız ve dokunaklı
Diye sormadım çünkü ben
Ağlayanları severim ve güzeldir ağlamak
Denebilir ki –
Bir insan en çok ağlarken güzeldir
Vakit de akşamdı dışarda kar vardı
Kar yüzyıllardır alabildiğine vardı
İnsanlar doğar konardı konar göçerdi
Sonra o bütün resimlerini yırttı –
Birden kaybolmuştu
Arıyor diye duydum bir şeyi
Çağın unutturmak istediği
Belki derin bir gök resmini
Ye'si biçen o eşsiz kılıncı gürbüz hamleyi)

Bu taşı da sürüyorum
Koyar gibi o güzel yapının üstüne
Ya da komaz gibi taş üstünde taş
(Ben daha çok taşları mı anlıyorum nedir
Ve nedir taş –
Çakmak taşı satranç taşı
Sapan taşı göktaşı)
Reddetmek gerekiyor kimi taşları ve şeyleri
Sözgelimi sapan taşını
– O göz çıkarır sadece –
Ortadaki gökkasabı gökdeleni
Tanrısız tecimevlerini caminin hemen önündeki
Anacaddedeki aykırı kadın salınışını
Yanlış konumunu gülün evlerde bahçelerde
Ve hatta parklarını bile bu taş mekânın
Reddetmek gerekiyor

Çağa çıktığımda
Kan – Çoğalan bir sûret ve kendini
Ta içerlerde bir yerin üşüyor – Duymuyorsundur
Yinelenir durur – Şu sanki ne diye – Akşam ki
Dönüp nefsini içine tuttuğun yüzündür
Senin yüzün – Paramparça
Bölük pörçüktür
Şu kuytu kalabalıkta
Şu yalnızlıkta
İvedi ve kirlisarı
Dişiliğini kullanıyordur kuşku
Lüks oteller gibi kuşku
Kuşku

(Çağı deştiğimde
O yüz
Diyor yoruldum – Aynalar
Gösterebilir mi hiç – Bana sonumu
Nedensiz başladım oyunculuğa
Bitireceğim raslantıyla – Oyunumu
Dostlarım da
Var – İntiharlar
Her akşam ıslak – Yapışkan
Saçlarıyla girip odama
Paniğimden pay toplarlar)

Azaldı
Halk içinde yüzdeki ben gibiler
Eldeki siğile
Çıbana – Etin yumuşak bir yerinden sökün eden –
Döndü halk ve cüzzam ne gün yürüdü
Ve hep bir yaprak değil miyiz ki
Bir zaman yarıp çıkmak serüveninde
Özdalımızı
Topu topu bir mevsimi yaşarız işte
Müşa'şa' bir sonbahar figüranıyız
Hepimiz de
Ve cüzzam ne gün yürüdü sormalı
Değil mi ki ebabil
Adil
Bir infazın adıdır
Ve insan
– Ne şu ne bu –
İyioyunundan
Sorulmayacak mıdır

8.

(Kıstak)

Her dakika
Henüz ölmüş gibi ebûzer
Kimsesizsindir
İçlemin gamevi ay emek

Kesik kesik solur
Avcının elagözlü nesnesi
Kaybettiğin divit – Kırdır
Faniliğindir o ağaç ki
Zekeriyya onda saklıydı

Yazı ebediyyen vardır
– Ortadaki göçük
İçerdeki dehşet
Pusudaki bungu
Kıyım mahzen kan –
Çok kandil kırılmış – sanki geç
Her şey için – Niçin
Ertelenir sanır insan herşeyi
Öyle sanır – Yeniden han
O ölümsüzlük gibi mutantan
Taş – Düşmüş
Vardır – orada nasılsalar öyle
Apaçık
Kırıktırlar

Dili faldır aşkın ey taş...

İlhamî Çiçek