|   Kaldırımlar 
 Kaldırımlar
 Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında
 Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum
 Yolumun karanlığa karışan noktasında
 Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum
 
 Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık
 Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar
 Bu gece yarısında iki kişi uyanık
 Biri benim, biri de uzayan kaldırımlar
 
 İçimde damla damla bir korku birikiyor
 Sanıyorum her sokak başını kesmiş devler
 Simsiyah camlarını üzerime dikiyor
 Gözleri çıkarılmış bir ama gibi evler
 
 Kaldırımlar, ıstırap çekenlerin annesi
 Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır
 Kaldırımlar, duyulur ses kesilince sesi
 Kaldırımlar, içimde uzayan bir lisandır
 
 Bana düşmez can vermek yumuşak bir kucakta
 Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum
 Aman sabah olmasın bu karanlık sokakta
 Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum
 Ben gideyim yol gitsin, ben gideyim yol gitsin
 
 İki yanımdan aksın bir sel gibi fenerler
 Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin
 Yolumda bir tak olsun zulmetten tas kemerler
 
 Ne ışıkta gezeyim, ne göze görüneyim
 Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları
 Islak bir yorgan gibi iyice bürüneyim
 Örtün, üstüme örtün serin karanlıkları...
 
 Şiir : Necip Fazıl Kısakürek
 Besteci : Yücel Arzen
 
 Funda Arar
 |