Sen aslında Elifsin ama farkında değilsin.Sen rabbinin hayat verdiği nefessin. Sen beklemek, sen istemek, sen düşlemek, sen sevmeksin. Sema eden dervişler, mevla ya yükselmek için açar kanatlarını. dönerken vecd içinde evren onları karşılar, onlar yıldızları kucaklar. Sen bir peygamber gibi başın önde ama huzur dolu yükselirsin yedi kat semaya. Melekler seni görünce gülümserler. Sen saygısızlık etmek korkusuyla başını kaldırıp bakamazsın. Kulakların rehberinin sesinde, gözlerin mekan perdesinde.
”Onlar ki ALLAH’ı gâh ayakta divan durarak, gâh oturarak, gâh yanları üzere zikreder, göklerin ve yerin yaratılışı hakkında düşünürler ve derler ki: “Ey büyük Rabbimiz! Sen bunları gayesiz, boşuna yaratmadın. Seni bu gibi noksanlardan tenzih ederiz. Sen bizi o ateş azabından koru!”
Sen insansın, kalıbın topraktan, özün rabbindendir senin. Sen sinsin, sin elif demek, sinelerde aşk-u Mevla demek. Bir peygamber kadar sevebilseydin elifi, anlardın elif nasıl sin olmuş ve görürdün zamandan ve mekandan sıyrılanlar semaya çıkıp yıldızları aştıklarında evrenin nasıl durduğunu. Korkardın nebulaların ve yıldızların secdesiyle. Elifi tarife ömürler, asırlar yetmezdi. Bulacağın yegane yer kitab-ı kainattı ve tek hece seni anlatırdı insanı tarif edercesine.
Sinesinde ALLAH sevgisiyle yaşayan insan, yeryüzünde rabbinin adıyla yürür. Adımlarıyla titrer toprak, sesiyle irkilir yürekler. çünkü o sindir. Elifin, ona hitabı 'Ya Sin' dir. o eliftir. İçine alemler sığmış kitaptan bir beyittir. Okursun, her satırda zaman ve mekan silinir. An gelir, ayağını ayağının üzerine koyarsın, basamakları görmeden, geldiğin yeri bilmeden varlığın sahibine çıkarsın. Seslenişiyle kendinden geçer, cennetleri seyredersin. Anlarsın o an: sen Rabbine secde edensin.
“Sen, onları rükû ederken, secde ederken, ALLAH’tan lütuf ve rıza ararken görürsün. Onların alâmeti, yüzlerindeki secde izi, secde aydınlığıdır.”
Sen elifsin, bilinmez ulaşılmaz değilsin. Uzaklarda sandığın Kaf Dağı aşağılardadır ve sen onu aramak için geceleri gökyüzüne bakarsın. Kaf Dağından yuvarlananların hikayeleriyle büyütmüşler seni. kimine gülmüş, kimine üzülmüşsün. Gün gelir, Kaf Dağı kadar büyümüş kibrin insana ateş kuyuları olduğunu gösterirler sana. Onun adı Kaf kuyusudur. Kibrin ve küfrün adını vermişler. Kaf kuyusunun cazibesine kapılmış insanların hayalidir en derine inmek ve ateşin güzelliğini görmek. Sen Elifsin. Sen müminsin, yanarsın ve her yanışında yükselirsin. Seni yakan eliftir. sen yandıkça İbrahim'sin. Seni kesen eliftir. bıçağın altında İsmail'sin. Kuyunun dibinden sana bakar Nemrudlar. Şeytanlar ateş dansında, nefisler günahı methederler.
“Unutma ki vaktiyle sana: “Rabbin insanları ilim ve kudretiyle kuşatmıştır” demiştik. Gerek miraçta sana gösterdiğimiz temaşayı, gerek Kur’ân’da lânetlenen ve cehennemin dibinde biten o zakkum ağacını, sırf insanları deneme vesilesi kıldık. Biz onları tehdit ediyoruz da bu, onların azgınlığını artırmaktan başka bir işe yaramıyor”
Kaf kuyusuna düşmekten korkar insan. Özünü kemiren zamana yenik düşene kadar ümidini yitirmenin ve günahın sarhoşluğunda, bazı geceler bir peygamber gibi gözü yaşlı ve alnı secdededir. Dünya gözünden silinir, aklı kutlu hecededir. Elif evrenin ve gönüllerin kandilidir. Dualar onun adıyla güzelleşir, çirkinlikler yok olur, elif sinle birleşir. can ten den ayrılır. kul secdededir.
”Bizim âyetlerimize ancak o kimseler inanır ki kendilerine o âyetler hatırlatıldığında, derslerini hemen alır, secdeye kapanır, Rablerine hamd, O’nu takdis ve tenzih ederler, asla kibirlenmezler.”
Sabahlar ona karanlıktır belki de. gündüzleri Lut kavminin günaha doymamış efendisi gibi dolaşır ve seslenir gördüklerine 'hani müjdelediğiniz azap nerde' diye. Çığlıkları kahkahasıdır, kendince dünyanın en yenilmez insanıdır. Ebabiller gezer üstünde, gök azabını indirir, sabahlar onun kaf kuyusuna inen merdivenidir. Karanlık sanadır. Elifi sevmemişsen insan, ya sen nesin? Yağlı leke gibi yüreklere yapışmış kibir misin?
“Onlar için cehennem ateşinden döşek, üstlerinde de cehennem ateşinden örtüler var. İşte biz zalimleri böyle cezalandırırız”
Ulaşılmayan ve bilinmeyenin arzusudur Kaf. Elifle kaf arasında kalmışları anlatırlar sana. Elif derken bilmez ALLAH dediğini, yazarken her satırı Rabbinin izlediğini. Sen uykudasın, rabbine uyanacaksın. Kutlu doğumun müjdesini göklere taşırken melekler, sen kuyunun dibine düşen kendine bakmaktasın. Say ki toprağın üstündesin ama mezarında yatmaktasın. Ateşi sönmüş bir mecusi gibi karanlığın içinde ışığı aramaktasın. Çölün ortasında rahipsin. Kutlu müjdeyi gölgeleyen buluta bakmaktasın. Cennetten kovulmuş Adem'sin aslında affedilmek için secdede, yalvarmaktasın. Sen Kabil'sin kardeşin Habil'dir. Elinde taş, onu beklemektesin. Aslında kendini gömmektesin. Sen insansın, elif olmadan adında acizlik var senin. Sen kendinin çobanısın. Sen kendinin kurbanısın.
“Ey iman edenler! Samimi bir tevbe ile ALLAH'a dönün. Umulur ki Rabbiniz sizin kötülüklerinizi örter, Peygamber'i ve onunla birlikte iman edenleri utandırmayacağı günde ALLAH sizi, içlerinden ırmaklar akan cennetlere sokar. Çünkü onların nurları, önlerinde ve yanlarında koşar da, "Ey Rabbimiz! Nurumuzu tamamla, bizi bağışla, çünkü sen her şeye kâdirsin." derler.”
Hikayelerin var kitaplarda. Seni anlatır kararsızlık ve karanlık dolu, kanla yazılmış cümleler.Bu, cennet ve cehennem arasında bilinmeyen bir zamanda yapılmış bir köPage Rankingünün üstünde durmuş bir insanın, nereye gideceğine karar vermek için cennettekilerin kahkahalarıyla cehennemdekilerin haykırışlarına kulak vermesidir. Rüzgar, bazen cehennemin sıcaklığını çarpar yüzüne, bazen cennet bahçelerinden güzel kokular taşır.
“İki taraf arasında bir perde, A’râf üzerinde de cennetlik ve cehennemliklerin her birini simalarından tanıyacak kimseler vardır ki onlar, henüz cennete girmemiş, fakat girmeyi şiddetle arzular olarak cennetliklere “selamün aleyküm” diye seslenirler”
Benzer Konular 
