|
Sürgün SÜRGÜN Uyandırın anamı Söyleyin gidiyorum Yolumu gözlemesin Dönemem belki geri Arkadaşlarım duysun Kardeşim bunu bilsin Söyleyin gidiyorum Dönemem belki geri Babama haber salın Çiçekler onda kalsın Sulasın günaşırı Dönemem belki geri Korulara söyleyin Dağlara asmalara Baygın çocukluğumun Çınladığı kırlara Söyleyin gidiyorum Dönemem belki geri Gelsinler anılarım Uğurlasınlar beni Sadece sevdiğime Söylemeyin duymasın O kadar körpe ki kalbi Bilmiyor yitirmeyi Söylemeyin bu akşam Sevdiğim ağlamasın... Nihat Behram |
üç Dağa Ağit ÜÇ DAĞA AĞIT Açlığın Çıplaklığın acısı mı genişliyor Dalları Meyvaya çağıran rüzgâr mı? Dalgın bir kuşun ötüşünden Sevdiğinin kalbine düşen âşık mı? Yağmuru emen toprak mı derinleşiyor Yas mı tutmalıyım onurlu ölüme Halkın gözlerini dolduran çizgilere Umudu mu çağırmalıyım Ah gidiyor işte gidiyor göz göre göre Sıcak titreyişi varlığını hayata adamışların Gidiyor Öfkenin haykırışları Yasalarıyla gidiyor kahredişin Zulmün ve iğrençliğin buyruklarıyla gidiyor Toprağa düşen bakımsız yapraklar gibi değil Azarlanmış çocukların kederiyle değil Doğuşun ve sevmenin feryadıyla gidiyor Ölümü donatan arkadaşlarım Ah gidiyor işte gidiyor göz göre göre Durutarak gündüzleri geceleri Durutarak adanmışlığı, mertliği, yüceliği Damıtıp sevdalarına Neferi toprağa aşılamaya gidiyor arkadaşlarım Bulutlar da hafif mi kar taneleri kadar Özgürlüğün borcu mu ödeniyor Yaralar mı açılıyor yoksulluğa Ezilmişliğin isyanı mı sesleniyor Ah gidiyor işte gidiyor göz göre göre Birer rüzgâr uğultusu bırakarak yanan ateşe... Nihat Behram |
Yaşadikça YAŞADIKÇA Ah benim aşkla beslediğim sevgilim Kalbimi zorlayan heyecanla sana Savaşın gitgide yaklaşan uğultusuyum Günler Sazlarla çevrili göl kıyısında Suyun inanılmaz berraklığıyla çalkalanıp geçti Serçeler karla yıkadı tüylerini Taşların oyuklarına doluşan kertenkeleler Düşlerimde zamanla silikleşti Bazan düşünmek acı veriyor bana İçimde yırtılarak uzaklaşan çayırları Ah, benim aşkla beslediğim sevgilim Bütün güzel şarkıları sanki ben bestelemişim Üstelik merakla bakıyorum tanıdık her yüze Çayırları düşün Anamdan emdiğim sütün tadı Yırtarak uzaklaşan çayırları Artık tek afiş kan kokusu şehrin sokaklarında Gerisi düşmanın kurduğu pusu Kan kokusu diyorsam Ah, benim aşkla beslediğim sevgilim Kalbimi zorlayan heyecanla sana Savaşın gitgide yaklaşan uğultusuyum... Nihat Behram |
Yenilgi YENİLGİ Ah susuşu o saf yüreğin Ah, acısı acemi çocukluğun Düş kırıklığı, coşkudaki bozgun Ah yenilginin yorgun kısrağı Kendi içini kavuran kızgın ateş Bekleyişe bağlanan umut, tasası haykırışın Ah, ardı ardına kenetlenen ölüm Ah, hıncı sabırla bezeyen sır Yazmadaki sırması ağlayışın, tırnaklara oturan kan Sanki delirmenin eşiğindeyim Boş bomboş gözlerine gömülmüşüm bir köpeğin Mısırların süt taneleri, kestanelerin Bademlerin daha olgunlaşmamış Suyla susuzluk arası kayganlığında Aranıp duruyorum kendimi Ey yangınlarda patlamaya hazırlanan merak Ey içimi ekşi sularla çalkalayan baş dönmesi Issız ıpıssız boşluğu aysız gecenin Ölümle yaşamak arasındaki şerit Naneler, kekikler, ebegümeçleri Ve şifalı bulutu kaynar kükürt deresinin Çekiyor altımdan nemli döşeğimi Ah, yürekleri toprağa saplanan arkadaşlarım Ah, oğlakların, tayların, buzağıların Acı otlarla kararan damakları (Akşamları barut kokusuyla dönsem de odama, Sancısı: çaresiz seyrettiğim ölümün Ah, bir kere daha kederliyim Ah, çılgın bir aşkın kollarında incelen bıçak Seni öperek bilemeliyim... Nihat Behram |
Yine De Gülümseyerek YİNE DE GÜLÜMSEYEREK Ne sağnaklar görmüşüz, yarılan gökyüzünden alnımız Yıldırımlarla ağmış, Ne rüzgarlar çınlamış bağrımızda, coşkusundan kırılmış Kaburgamız, Dişlenip kayaları ne ateşler yakmışız, aşmışız ne zifir Uçurumlar, Yine de ürkütmeden öpmüşüz bir ceylanı gözlerinin Yaşından İncitmeden tutmuşuz ağzımızda yorulan kelebeği; Şimdi asmalardan korukların tadı silinmiş, Sesimizde sendeleyen bir keder, Uykusuzluk serin serin sızıyor acıyan tenimizden; Ziyanı yok, nasıl olsa gönlümüzde aşkın yeri çok derin. Ne azgın canavarlar üstüne yürümüşüz bir demet Çiçek için, Neyimiz var neyimiz yok vermişiz bir narin dilek için, Yıllarını taş duvara örmüşüz ömrümüzün bir hırçın Yürek için; Şimdi çevremizde yosunlaşmış sessizlik, Yabanıyız gittiğimiz her şehrin, çiğdemsiz, kükremesiz, Kimsecikler sezmiyor boynumuzdan didişen örümceğin Zehrini; Ziyanı yok, nasıl olsa nabzımızda durulanır yaşamanın İksiri. Ne güzel sevmişiz, ağzımızda mavi bir tat kekremiş, Ne sızılar sarmışız yumuşacık öpüşlerin çığlığını kuşanıp, Şafaklar tutuşkunu şarkılar yuvalanıp ne mintanlar yırtmışız, Şimdi usulcacık ürpersek kara gece uykumuz kaçacak Kadar delik Üstümüz çimensiz tepeler gibi bereketsiz, örtüsüz, serin; Ziyanı yok, nasıl olsa gönlümüzün çayırları ipekten, Bakışımız lekesiz. Ne masalar düzmüşüz kıvrımları gümüş, kakmaları sedeften, Ne milyonlar yanından başeğmeden geçmişiz, huyumuz Değişmemiş, Hayatımız günbegün çarpışarak yaşanılan sırların ürünüdür; Şimdi kar altında avcumuz, avurdumuz ilaçsız, Issızlaşmış sabahlar, yoksunluk arsızlaşmış, Kaçışır yolumuzdan gölgesini de alıp o şaklabanlar İnildesek açlıktan; Ziyanı yok, nasıl olsa gönlümüzün dağı taşı altından. Ne devlerle dalaşmış kanımızı göstermeden silmişiz. Ne kudurgan günlerde elimizi dost eline titremeden vermişiz, Bir ömür seğirtmişiz bir nefes beklemeden; Şimdi nice anışların dudağı üşüyen bir çocuk kadar uçuk, Nicesi elsıkışların sahtekar çıkmış. - Bizi eşkiyalar soymamış abi muhabbet yıkmış! Nihat Behram |
| Bütün Zaman Ayarları WEZ +3 olarak düzenlenmiştir. Şu Anki Saat: 00:52 . |
Powered by vBulletin Version 3.8.7
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Friendly URLs by vBSEO 3.6.0 RC 2