|
Ümit Yaşar Oğuzcan Şiirleri 14 Şubat Şiiri Ne yaptım ki sana gözümün feri, Döktürdün Şubatta bana bu teri, Yanlış söz dedim de sözümü geri Almam mı gerekir, niyetin bu mu?.. Diyorlar ki bana bir hiç yerine, Hayır demez hatun kişi erine!.. Sırrı çözmek için daha derine Dalmam mı gerekir, niyetin bu mu?... Sabrımı sınadın, denedin lafta, Yıl on iki aydır, ay da dört hafta, Gönlünde yerim yok, sürekli rafta Kalmam mı gerekir, niyetin bu mu?... Yeminime güven sözüme inan, Yalnız sensin benim derdime derman, İkna olman için aleme ferman Salmam mı gerekir, niyetin bu mu?.. Haydi göster artık elden farkını, Meramın yormak mı adı saklını, Gayret edip bir kez daha aklını Çelmem mi gerekir, niyetin bu mu?.. Bilirsin yorulmam hatta acıkmam, Yanlış ise yola en başta çıkmam!.. Doğrusunu söyle, usanıp, bıkmam Yılmam mı gerekir, niyetin bu mu?.. Susuyorsun hâlâ nedir nedeni, Yeni mi tanıdın sanki sen beni, Vurduğun yer olan kalbimden seni Silmem mi gerekir, niyetin bu mu?.. Gösterdi mi takvim on dört Şubatı, Asıyorsun birden gülen suratı, İllâki her sefer geçip sıratı Gelmem mi gerekir, niyetin bu mu?.. Anla beni lütfen ey gözü karam, Hem sırası değil, hem de yok param, Düşüp ardın sıra seni aramam Bulmam mı gerekir, niyetin bu mu?.. Tamam, ruhum kölen, emrinde tenim, Farzet ki sen bensin, ya da ben senim, Bu seferde yine kapıyı benim Çalmam mı gerekir, niyetin bu mu?.. İşin yoktu güya kinle nefretle, Ezim ezim ezdin türlü külfetle, Üç günlük dünyada her gün hasretle Dolmam mı gerekir, niyetin bu mu? Gül gibi gönlümü daldan koparıp, Saklarsın sanmıştım özenle sarıp, Her geçen gün biraz daha sararıp Solmam mı gerekir, niyetin bu mu?.. Bu ayrılığa ben olsam da sebep, Bu mudur büyüklük, bu mudur edep, Saçımı başımı tutam edip hep Yolmam mı gerekir, niyetin bu mu?.. Kalmadı vallahi ağzımda hiç tat, Ne keyfim var şimdi ne gönlüm rahat, Zaten Mecnunundum, şimdi de Ferhat Olmam mı gerekir, niyetin bu mu?.. Sordum ululara, nice âlime, Rastlanmamış senin gibi zâlime, Yoksa ağlanacak garip halime Gülmem mi gerekir, niyetin bu mu?.. "Teşekkür" diyorsun bir de giderken, Demek ki aslında bu vedâ erken!.. Uzun yıllar mutlu yaşamak varken Ölmem mi gerekir, niyetin bu mu?.. Ümit Yaşar OĞUZCAN |
50 Yaş Şiiri 50 Yaş Şiiri Ne zaman baksam çevreme elli yıl sonra Hep aynı gürdüklerim; bir keşmekeş, bir bozuk düzen Bir lokma ekmek uğruna tükenmesi insanların Yaşamak ve ölmek için hep aynı neden Sefil doymazlık:ete, kana, paraya Öylesi bir açlık ki eksilmeyen, bitmeyen İnsan, ezebildiğince mutlu insan, oğul Nereye gidersen git hep o tuzak, o dümen Küçük hesaplarla kabaran büyük hesaplar Ve değişmez çığlığı insanoğlunun: Ben, ben, ben!" Sen yok musun? Onlar yok mu? Biz yok muyuz? Nereye bu gidiş? Delicesine pupa yelken Söyle neyi değiştirebilirsin ki tek başına Yıldırırlar, sustururlar vururlar seni de hemen Düşler bitmişse, gerçekler bir tokat gibi inmişse Tek başına mutlu ol bakalım, olabilirsen En güzeli sevmek diyeceksin insanları tümüyle Usanmadan, bir şey ummadan, beklemeden Ver, durmadan ver, eller uzanmış, baksana Ver ki; kurulsun sofra, başlasın şölen Bir yanda umutların, düşlerin, düşüncelerin Bir yanda aldığını geri vermez koca bir evren Bak! Bütün ağızlar yutmaya hazır seni Bir noktadan, bir lokmadan başka nesin sen Dönüp gerilere bakıyorum, bir de kendime Elli yıl geçmiş, ha gün, ha yarın derken Değişen birşey yok, bir şaşkın benden başka İşte aynı yol, aynı kapı, aynı merdiven Hani nerdeler? Kimi yitmiş kimi gitmiş dostların Bir ak saçlı anan kalmış yolumu bekleyen Sabah-öğle-akşam . . . Hep o tekdüze yaşam Ve kırılmış bir kalple yorulmuş bir beden İşte böyle geçti yıllar. bozbulanık Ben sevdim, ben ağladım, başkalarıydı gülen Ne zaman uzattıysam ellerimi, parçalandı Mutluluk serseri bir mayındı denizlerimde yüzen Ümit Yaşar OĞUZCAN |
Acılar Denizi Acılar Denizi Ben acılar denizinde boğulmuşum işitmem vapur düdüklerini , martı çığlıklarını Dalgalar her gün bir başka kıyıya atar beni Duyarım yosunların benim için ağladıklarını Ölüyüm çoktan, bir baksana gözlerime Gör, içindeki o kanlı cam kırıklarını Bu ne karanlık , bu ne zindan gece böyle Bütün gemiler söndürmüş ışıklarını Ben acılar denizi olmuşum, yaklaşma Sularım tuzlu, sularım zehir zemberek Baksana; herkes içime dökmüş artıklarını Bu karanlık bitse artık, bir ay doğsa Bir deli rüzgar çıksa; alıp götürse Yılların içimde bıraktıklarını... Ümit Yaşar OĞUZCAN |
Adak Adak Sana şiirler okuyacağım, gitme Güneşler doğacak yalnızlığımdan Sana bir ışık getireceğim Büyük aydınlığımdan Sana bir dolu umut getireceğim Küçük ellerine sığmayacak Sana Afrika gecelerini getireceğim Sımsıcak Sana çiçekler getireceğim Bozulmuş güz bahçelerinden Sana bir serinlik getireceğim Yağmur tanelerinden Sana avuç avuç yıldız getireceğim Güneşimden başka Sana engin denizlerin maviliğini getireceğim Köpük köpük dalga dalga Sana bir rüzgar getireceğim Dağlardan, tepelerden Gitme, sana zamanı getireceğim Zamanın bittiği yerden Ümit Yaşar OĞUZCAN |
Affet Beni Dünya Affet Beni Dünya Bugün bütün iyi kalpliliğim üzerimde Cümle düşmanlarımı affettim Yediğim meyvalardan Kokladığım çiçeklerden af diliyorum Yerde yürürken gördüğüm Sebepsiz kanına girdiğim Zevk için öldürdüğüm Böceklerden af diliyorum Dağdan, topraktan, taştan Evlattan, akrabadan, arkadaştan Yağan yağmurdan, doğan güneşten Denizlerden, göklerden af diliyorum Yıllardır kahrımı çeken kadından Ondaki yaşamak ümidinden Baba evinden, ana sütünden Yediğim ekmeklerden af diliyorum Kadrini, kıymetini bilmediğim Hayali ile bahtiyar olmadığım Otuz yıl arayıp bulmadığım Geleceklerden af diliyorum Ümit Yaşar OĞUZCAN |
Ağıt Ağıt Her şey güzeldi bir zaman, çok önce Şehirler, insanlar, güneş deniz Mutluluğumu görebilirdiniz Çökmeseydi içime bu son gece Her şey bir anda bitmeseydi, yazık Olmasaydı gençliğime aptalca Belki de o yerlere varırdık O uzak dağlara ulu: koskoca Orada her şey değişirdi belki Açardı umutlarımız bakarsın Ateş rengi, kan rengi güller gibi Toprağında kimbilir hangi aşkın Oysa şimdi nerdeyiz, neyiz bak Her umut belirtisinden uzağız O sevilmiş gözlerde saf ve berrak Bir ayna bile yok bakacağımız Her şey kurşuni bir renk almış, soğuk Bozkırlardır uzayan önümüzde Kime baksan o yüz: veremli, soluk Tek mavi kalmamış gökyüzümüzde Her yerde bitmişliği güzelliğin Kum kamyonları putreller betonlar Sonra ta beşikten mezara değin Sıfırlar, yüzler, binler ve milyonlar Hadi öl bakalım ölebilirsen Zincirlerle bağlıyken yaşamaya Omuzla yükünü, hadi yalnız sen İsterse gücün olmasın taşımaya Yenik düşmüşüz işte gerçek ortada Çökmüş boynumuza zulmün elleri Bir tutsak, bir dolap beygiri ya da Bir mahkum gibiyiz kaç yıldan beri Yargıç hükmünü çoktan vermiş oku Boynundaki yaşamak fermanını Yaşamak sonra ölmek; iki korku Geri getirmezken bir anını Terkedilmiş şehirleri bilirsin Bilirsin gömülmüş uygarlıkları Ve düşün ki; patlaması bilincin Yırtmaya yetmiyor karanlıkları Öyleyse çek sapla göğe bıçağını De ki; benim işim tanrılıktan güç Benim hem yüksek, hem en aşağı İşte ellerimde sonsuzluk ve hiç De ki; Ömür verdin; en büyük yalan De ki; Beden verdin; içi boş ve kof İşte! Yüce eserin, işte insan Ve yırt göğsünü, bağır: Of Tanrım of. Ümit Yaşar OĞUZCAN |
Andıkça Andıkça Ne zaman seni düşünsem içim ürperir Seninle geçen her saat, her gün gelir aklıma Bir akşam vakti gelir bir deniz kıyısı gelir O eşsiz hatıralar bütün gelir aklıma Ne yapsam unutamam yaşadığımızı Sevgindi sevgilerin en yalansızı Şimdi nerde bir gül görsem kırmızı Dudaklarımı uzun uzun öptüğün gelir aklıma Bir çıban büyürcesine ortasında gecenin Dolar yüreğime hüznü seni sevmenin Dünyada ne benim yerim var artık ne senin Ağlarım başucunda ölümün gelir aklıma. Ümit Yaşar OĞUZCAN |
Anılarda Yaşarken Anılarda Yaşarken Çekingen adımlarla sesiz ve ürkek Bir gün uzaklardan bir giz gibi geldin O büyülü şarkılarını söyleyerek Gençliğimi geri getirdi ellerin Sundun paha biçilmez güzelleğini Öylesine diri öylesine sıcak Böylesine bir mutluluk anladım ki Ömür boyunca bir kez yaşanır ancak Bir kez nefes aldığını anlar bir gün Bir kez bir kişiyle insan bütünlenir Özlem dediğimiz o hançer bir düşün Bir kez saplanmak için kaç kez bilenir Anılarsa bitmez bizimdir daima Umulmadık yerlerde yeşerir büyür Yaşamak baştanbaşa yalan olsa da O alır bizi uzaklara götürür Emzirir gür memelerinden istekle Biz farkına varmadan uzar ömrümüz Anılarda yaşarken bir gün gelir de Biz de birer anı olur ölürüz. Ümit Yaşar OĞUZCAN |
Arayış Arayış Bir tas zehir verin bana içeyim Tek unutmak için acılarımı Baksana; kırdılar kapılarımı Yağmalandı kalbim, ömrüm, herşeyim Kurşuna dizdiler anılarımı Yenik düştüm bu savaşta neyleyim Bir mezar nasılsa işte öyleyim Unuttum en güzel şarkılarımı Gündüzü yok upuzun bir geceyim Yitirdim umut kırıntılarımı Sevgimi, neşemi, bütün varımı Çaresiz bir yokluğun içindeyim Gömdüm içime yıkıntılarımı Arıyor bir yarım öbür yarımı Ümit Yaşar OĞUZCAN |
Aşk Heykeli Aşk Heykeli Bir gün bu şehrin en yüksek tepesine Senin heykelini dikeceğim Limana yanaşan gemilerden önce sen görüneceksin Sen yol göstereceksin karanlıklarda Pullarda senin resmin olacak Vitrinlerde senin fotoğrafların Bu şehre gelenlere Önce seni gösterecekler Bense dilediğim gibi Günün her saatinde yalnız seni göreceğim Ve Karlı, soğuk bir kış günü Senin o duygusuz ayaklarının dibinde Can vereceğim. Ümit Yaşar OĞUZCAN |
| Bütün Zaman Ayarları WEZ +3 olarak düzenlenmiştir. Şu Anki Saat: 18:56 . |
Powered by vBulletin Version 3.8.7
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Friendly URLs by vBSEO 3.6.0 RC 2