|
Enis Batur Şiirleri Amazon Gecemden uykuyu söküp aldılar, yüzümden gamzeyi: Aynalara durdum günden güne, boy aynalarına serdim poşumu, vitrinden vitrine bir cinnet, gezdim: Mevsim sonu gelirken mankenler bile çıplak, tamamdı. Geceme uyku verdiler sonra, göğsümdem söküp aldılar kem yengeci: Gidip geliyordum ki eksik sisli aynaların içinde, duydum Yengeç'in kırbaçsı sesini: "Neslihan bir Amazon şimdi" 1987 Kaynak: in Memoriam Enis Batur |
Albino Albino Kaç gece kaç gün geçti bilmem; Bembeyaz denizin üzerinden uçarı Bir kabuk, uzun, arşa yükselen Albino dalgaların savurduğu kör Bir lekeydim: yorgun, korkusunu Çoktan terketmiş, hem iki boşluk Duygusu arasında sonsuz kuş, hem Kuyunun dibinde soluksuz karanlık Hayvanı, bekledim, kaç gece kaç gün Geçti bilmeden çoktan geçmişken Kendimden an geldi koptum hepten, Çekildim uzaktaki bir noktaya doğru, İçimden geçen eksen mi kırılmıştı, Gövdemi tutan yay mı oynamıştı Kökündeki yerinden bilemedim: Kaçıncı gecenin sabahıydı doğmadı Güneş, bana gönderilen tufanın Ardından gelen siyah bir gündü, uyandım... Kaynak: doğu-batı divanı, yky, 2.b., istanbul-aralık 1998, s.227 Enis Batur |
Ars Poetica Ars Poetica Hiçbir şeye benzemediği söylendi şiirlerimin, Wallace Stevens'a benzediğim, hiç kimseye benzemediğim, olsa olsa ``II. Yeni'nin devamı'', ``III. Yeni'nin ta kendisi'' sayılabileceğim -- ``delisaçması bir söz ve işaret yumağı'' denildi. Bütün bunlar bensem, bütün bunlar bendim. Yaktığım kağıtlar, fırladığım kürsüler ve çekilip dinlediğim kör mağarada söyleştiğim gölge, örümcek, alter: Kendimden çekilsem de, gelsem de kendime farkedilmedi: Ateşin içine söktüğüm el, gözümü ayırmadığım saat, insanlarla çarpıştığım seyrek günler ses ile kelimenin birbiriyle dikleştikleri yere kilitledi beni. Gençtim, çok genç - şiiri düzen sanmıştım: Çileydi gözümde, arınma ve yurttu, terkedilmiş yüzüm için her an yanımda yürüyen aynaydı, gecenin kaynağında gövdemi dalgalayan simsiyah su, sanmıştım. Yıllar başka bir yol çiziyor tortuya. Şüphesiz şimdi de sanıyorum: Sehere duyduğum inanç arkamdaki koyu, hem delifişek uykudan geliyor belli ki. Düzen değil şiir, kargaşa değil. İki üç arası zamanı çelen uçarı bir odak belki. Belki zaman ender seslerin eşiğinde tuzak, kıvrılıp yatmış çıngıraklı bir soru, öd noktasında, hançerede, yerimden her oynayışımda kuytudan çıkagelen koşnul bir yumak belki. Bir düzen değil ama - bekleyiş, zemberek, inatçı, köz, kaknüs hep. Kömürden elmasa varmak için çıktığım yolda elmastan yola çıktığımı unutmadım: Yangınsa sonunda yazılan, orada yazacağım an gelmeli de. Birer kıvılcım olsun harflerim, her kelimemi yalım dili taşısın - öyle bir ateş ki içinde içimde tutuşmuş bir karanlıktan kana kanaya içsin herkes, istedim... Kaynak: Ahmet Necdet,Modern Türk Şiiri,Yönelimler, Tanıklıklar Enis Batur |
Aztek Yılı Biterken Aztek Yılı Biterken Ahmatova'ya Bırak, gelsin: ışık, ses, temas: Sen sis nedir bilir misin? Avlandığım ıssız akşamlar, kıpırtısız binlerce yaprak ve erketede bekleyen rüzgar hatırlıyorum herşeyi bir bir unutuyorum herşeyi: Bu gam, bu dövme, Ave Maria ve kuşların toparlanma çağı: Güneş batarken başını kaldırıp kısık gözleriyle gökyüzünü delen kadından kalmış bir bakış hızla akıyor içimden. Karanlığın sonuna gittim ben. Orada pencereler dilsiz kapılar sürgülüyken bağırdım: Yankı dönüp geldi ve vurdu yüzüme: Çöktüysem, tortu, dibime kimse sallanmasın artık... Enis Batur |
Bekleyiş Bekleyiş Cehennem kimdir demiştiniz? Keder kuşlarını ben de gördüm Flütün ucundan bir oraya bir buraya Evet, biliyorum, herşey benim düşgücüm Şeyi, nasıl söylenebilir, bu kelimeler Böyledir işte:Tam tutacakken. Yağmur yürüyüşüne çıkmıştık o gün, Unutmam ben ayrıntıları, kimdi Hatırlayamıyorum tabii, ne önemi olabilir İsimlerin, evet yüzünü de getiremiyorum Gözümün önüne, eylüldü, eylüllerden Biri, cehennem kimdir diyordunuz? Enis Batur |
Çift Çift Pus, sis, alaca bir tesbih saatler, çeviriyorum. Bir düğme açıyorum yakamda, bir başka düğme kapanıyor, çıkıp yürüyorum nisandan nisana doğru. Düşüyor işte dilimdeki tetik ve havaya çiziyorum sesleri, sessiz harfleri bomboş bir çiviyle. Bir düğme açıyorum yakamdan, bir düğme daha açıyorum: Tutup kökünden söndürdüğüm geceye fırlıyor apansız bir kuş sürüsü. Kedimin gözleri gecemi aydınlatıyor... 1987 Kaynak: Pençeler Enis Batur |
Düşük Ninni Düşük Ninni Beli bağlanmış anneler babalar için de bir ninni düzmeli; Abélard'dan Heloise'den sözetmeden yumuşak, umutsuz bir nota bulmalı Doğuma muska kurup karayazı kırmadan çocuğun olması mı ölmesi mi diye sormalı; Ey tohum tanrısı! Temsili bir çocuk için de düş yatağında uykusuz kadınlar mı olmalı ? Kaynak: Dokuz Ninni ve Bir Ögüt Enis Batur |
Fal Fal Eşiğine dayanıp seyirdiğim cansız doğa: Bir çingene geldi gece, ellerimi açtı ve uzun, dingin bir yağmur düştü yüzüne: "Her şey geçer, sen geçmezsin." Güldüm, katıldım: Bilmem mi kuytudan beslenen yorgun tekliğimi: Ben amansız çatlak, sudan ve çıradan çıkma yangın lehçesi: Her şey geçer ben kalırım. 1984 Kaynak: Küçük Gümüş Şiir Enis Batur |
Fugue IV Fugue IV Ben daha yokum "Sizi kendi şehirlerime götürmeliydim" demişti adam. "Kendi sokaklarıma, çıkmazlarıma, durmadan taşındığım, hiçbirini unutmadığım evlere". Donmuş gibi dinlemişti. Saydığı şehirlerin hepsini su ikiye bölüyordu. Andığı sokaklar hiçbir rehberde kayıtlı olamazdı. Evlere gelince: Onları belki unutmamıştı, ama bir daha uğramadığı nasıl da belliydi. "Ben yokum" demek istemişti birden, "ben daha yokum". "Bu ev, bu sokak, bu şehir bu şehri ikiye bölen su daha yok." Çoktan susmuşlardı oysa... 1986 Kaynak: Fugue Enis Batur |
Fugue V Fugue V Bu çocuğu hemen aldırtmazsam "İşaretleri bunca sevdiğine göre ona yorulmadan işaret vermeliyim". Nasıl yorulmazdı: Kapısına götürüp bağladığı beyaz at, aynı gün içinde postaya attığı binbir mektup, beklenmedik gecede beklenen bir güneş olmak - verdiği her işaret hayatında birikmiş büyük bir imgeyi söküp atıyordu ondan. Kadın doymuştu oysa bu duygulara. Beklediği işaretler değil işaretlerin işaret ettiği yere çağrılmaktı. Olmayınca o da yorulmadan işaret verdi. Nasıl yorulsundu ki: Adamın çakmağı bitince onu değiştirdi, gömleğine sinmiş kokuyu benimsedi, istedi ve isteklerini onun istediği kadar göstermeyi öğrendi, kabul etti. Yalnız kaldığında düşünüyordu: "Bu çocuğu hemen aldırtmazsam, onunla ölebilirim." Zaman geçiyor ve çocuk büyümüyordu oysa. Neden sonra içinde kaskatı bir ur olduğunu farketti ve onu sevdi... 1986 Kaynak: Fugue Enis Batur |
| Bütün Zaman Ayarları WEZ +3 olarak düzenlenmiştir. Şu Anki Saat: 15:42 . |
Powered by vBulletin Version 3.8.7
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Friendly URLs by vBSEO 3.6.0 RC 2