|
Erdem Emekçileri Erdem Emekçileri Bulutlara yükselip, göğe taşarak geldik Ak süt köpükleriyle kanı aşarak geldik En soylu kavga için pusatlanmış çeriyiz Bizi yorumlayamaz, bu çağdan içeriyiz Gülsuyu sentezinde yok edilmiş kinimiz Sevgi doğurganıdır gök-muştu ekinimiz Işıktan kentler kurduk, nur yüzlü bekçileri Grev nedir bilmezler erdem emekçileri Bir gel çağrısı ile açılır şölenimiz Dirilişi onaylar vurulup ölenimiz. Olcay Yazıcı |
Eylül Kuşağı Eylül Kuşağı Namluya sürülmüş bir deli-fişek Geçtik eylüllerin gökkuşağından Erotik düşlere serilen döşek Ergen umutların çılgın çağından! Bildik, tekerlekler nice dönermiş Acılardan servet üreten mantık Sinagog önünde bir yığın ermiş, Dolu-dizgin aşka gelip tıkandık. Gün/doğdu sirkinin güz kampanyası Herşeyin ucuza gittiği pazar Çenginin elinde bir yılantası, Çağdaş âyinlerde döngü ve nazar. Bekleşiriz, yedi-uyurlar gibi Ne gün rüzgâr eser, dağılır bulut? El-pençe eğilip ‘buyur’lar gibi, Benlik şatosunda sihirli flüt. Eski sayfalarda efsun kokusu Tapınmaya benzer bir özge şafak Değişim: çeliği paslandıran su İki câmi arasında yaşamak! Olcay Yazıcı |
Eylül’ün Kırdığı Gül Eylül’ün Kırdığı Gül Yiğit, körpe ölüler; ağıtsız geçti çölü Destanlık öykümüzü güne anlat kırgülü! Kılıçlar kılıçlarla öpüşerek bilendi Aşkların taşrasında bir umut türkülendi Bizdik ateş hattında yenilmeyen ergenlik Kanın aydınlığında şafağa düşen tetik! Metropol üstümüze yürürken ordu ordu Biz değil, asıl bizden şehirler korkuyordu.. Bir anafor içinde kurşunlarla doğanlar Beyazıt meydanında üşüyen sloganlar Kimdi bize gösteren bu karanlık sokağı? Atıldık dolu-dizgin fikrimizde bukağı! Kuşkulu kuşluklarda buz tutmuş nilüferler Şimdi yol ayrımında küskün, yorgun neferler Sitemkâr satırlara sindirilmiş öfkemiz Eylülün kırdığı gül, yeni eşkine remiz.. Yiğit, körpe ölüler, ağıtsız geçti çölü Destanlık öykümüzü güne anlat kırgülü! Olcay Yazıcı |
Gecenin Şiiri Gecenin Şiiri Sanki şiir-burcundan âşk ve ışık akıyor Sanki ulvi bir âteş kandilleri yakıyor Sanki bütün suretler aynaya resmedilmiş Sanki göğün esrarı cihan mülkünü silmiş Sanki Nâs duasını ezberliyor karınca Sanki çığlık kopacak gün sabaha varınca Sanki düş-kumaşını yırtıyor yarasalar Sanki ölümsüzlüğü öğretiyor yasalar Sanki kuşluk vaktinde dağlarda kurt uluyor Sanki çölün Mecnûn’u, Leylâ’sını buluyor Sanki sâba faslını fısıldıyor nehirler Sanki gül yağmuruyla arınıyor şehirler Sanki eleğimsağma kuşatmış dağı-taşı Sanki kutlu bir sefer öncesinin telaşı Sanki esir sûfîler hu çekiyor derinden Sanki göç hazırlığı, gün doğmadan, erinden Sanki bir kuş ordusu uçuyor mâverâya Sanki Nuh’un gemisi yanaşıyor karaya Sanki levh-i mahfuza kaderler yazılıyor Sanki kûn hitabının hikmeti seziliyor Sanki hüküm-saati işliyor sessiz-suskun Sanki arşı bürümüş, tarifsiz, aşkın-efsun Sanki tekrarlanıyor Sâd ve İsra sûresi Sanki tavaf halinde dönüyor yerküresi Sanki gizli bir niyaz buzdağını deliyor Sanki tüm münâdiler esenlik müjdeliyor Sanki Sümeyye gibi bu çağın öleni var Sanki arz ve semada diriliş şöleni var Sanki vedâ-gecesi, üzüntünün, elemin Sanki öte-çağrısı yüceltilmiş Kalem’in Sanki yenileniyor ne varsa söze dair Sanki çözmek üzredir oluş sırrını şair! Olcay Yazıcı |
Göz Değmemiş Orkide Göz Değmemiş Orkide Binbir hayal tüllenir ağıtlanan türküde Ağlar aynaya karşı göz-değmemiş orkide.. Mahzun bakışlarında mahrem bir meltem eser Hurilerle Gılmanlar kavil üzre söz keser Acının ilkyazına kar yağar ince ince Bir gül utangaçlığı: gün dönüşür sevince Sihirli kırçiçeği âşk esrarınca salın Sen hüznün sultanısın, yazılmamış masalın Dağların doruğunda süt-beyazı gök-bulut Kurt kapmış özlemlerin bitmeyen yasını tut! Kuşatılmış şehirde boz-bulanık bir hayat Al götür bu diyardan rüyamızı gökçe-at! Olcay Yazıcı |
Gül Düğümü Gül Düğümü İnsan ilk nefesini son korkuyla alır ya: Erguvan akşamlarda bir hüzündür süreyya Görebilmek sularda zübde-i cemâlini Ömrümüz gül düğümü, Yunus bilir hâlini Ölüm erken uyarı: en yakınımızda, bizden Ne kalır ki sonraya isyan günlüğümüzden? Sen kendi âteşinde, sonsuzu yürü atın Terk eder kabrimizi öpen, doğuran kadın! İnsan ilk nefesini son korkuyla alır ya: Erguvan akşamlarda bir hüzündür süreyya... Olcay Yazıcı |
Gündönümü Gündönümü Kurşun gibi atıldım yalnızlığa, Mevsimlerin gündönümü ne zaman? Özlemlerim sürgün benden uzağa Düş sancısı yüreğimde ısırgan! Tara saçlarını gün nefes alsın Açılsın saksıda üzgün menekşe Bütün hikâyeler yarıda kalsın Asıver renkleri mavi güneşe. Çamaşır ipinde bir yalın çığlık Ömrümüzün vitrinidir balkonlar Çift sesli fayanslar çıplak ve ılık Özgeçmişin kitabesidir onlar. Düşmez aynalara o alev-imaj Ses dönüp dolaşır sesini bulur Buruşur, katlanır ve ölür kumaş İnsan desenlerde nesini bulur? Gönlümün ırmağı akar kâğıda Bir şeytansı resim olur yaşamak Cevap gelmez bu trajik ağıda Soyut bir eylemde ruhun kaçamak! Devran böyle, çarkı kim durduracak? Yılkıya sürülmüş sevgi atları Gökler öfkesini yağdı yağacak Üstümüzde korkunun pusatları. Gece, mutsuzluğun hüzün tanığı Mecburen işlendi-belli-cinayet Bakışların belki en utanığı, Âyetleri izlemekte nihayeti. Olcay Yazıcı |
Hüdâyi Hüdâyi Evvel ilham, âhir sözdüm Kabukta kilitli özdüm Oluş şifresini çözdüm: Dîvan kuruldu Hüdâyi Sular duruldu Hüdâyi Hikmeti düğümlü dildim Eşyanın sırrını bildim Bütün eldeleri sildim: Yeğnildi yüküm Hüdâyi Kaygım, ‘son hüküm’ Hüdâyi! Korkularım, melâlim var Yıllar yılı gönlüm hep dar Bir ‘kapı’ oldu Üsküdar: Alevdim, söndüm Hüdâyi Hüdâ’ya döndüm Hüdâyi Kırk yıl ne geçti elime? Cemre düşürdün çölüme Aşkın şerh oldu ölüme: Zamanı böldüm Hüdâyi Ölmeden öldüm Hüdâyi! Köhnelikte ‘düş sarayı’ Esrar perdeler ara’yı Buldum arayı arayı: Gül özünde bal Hüdâyi Dergâhına al Hüdâyi Görklü Çalap, keremi bol Derya içre ‘emin bir yol’ Bîçareyim, mürşîdim ol: Hüznümü dağıt Hüdâyi Bitsin bu ağıt Hüdâyi! Olcay Yazıcı |
İbrahim’e Su Taşıyan Karınca İbrahim’e Su Taşıyan Karınca İnsana en kutsal öğüdü verir: İbrahim’e su taşıyan karınca Hasret ateşinde buzullar erir Ümit baharına, aşka varınca Çıktığımız sefer iç yolculuğu Kırılgan gönüller küser-incinir Berrak, duru; saf sevgiler oluğu Yalnızlık gurbeti: mücerret-zincir Ne desen bu efkâr sinmez kâğıda Bıçak ucu uçurumlar sıratı Terk edilmiş eski masal dağı da Ey süvari, gök-burcuna sür atı Kokla alevdeki o serin gülü Arzular ceht ile erer menzile Hayat serüveni: düş kuran ölü Dilersen, sonrasız olanı dile Bilge bir cân gibi hikmete ulaş: Kaç mevsim dirildi şu narin eşkin? Akşamlı gün için niye bu telaş? Öte bir idrak ol, eşyadan aşkın İnsana en kutsal öğüdü verir: İbrahim’e su taşıyan karınca Hasret ateşinde buzullar erir Ümit baharına, aşka varınca. Olcay Yazıcı |
Kıyas Kıyas Kayaların üstünde ürperen yayla gülü Tutukluyuz arafta: bütün eylemler ölü! Dağlar bir kartal gibi silkinirken derinden Şehirler esrarını uçurmuş ellerinden Ufkun şahdamarını keserken efsun-ışık Hazlar metropolünde bütün ruhlar sıkışık! Mefisto serencâmı, aldatan tayf-mekân Oluşlar tufanına renk-buğusu camekân Hasretler ilkyazında ne ki bu filiz-kıran? Kar altında papatya çığlığımı haykıran! Rahmet dönencesinde dört-yanım sahra kumu Niye dûalar değil, kâbus böler uykumu? Nevbaharlar sürgünü, çöllerde yorgun atım Yürü yürü eksilmez, bin yıl uzar sıratım Ey esrik tütsüleniş.. bilirim söneceksin Bu âfet-kuruntudan melâle döneceksin Göğün uçurumunda uçuşan ışık-tozlar Eşyanın ötesini yansıtan yakamozlar Gönlüm kırkikindide kuşkulardan münezzeh Sana gül-bana ağla: Rabbim istemişse..eh! Olcay Yazıcı |
| Bütün Zaman Ayarları WEZ +3 olarak düzenlenmiştir. Şu Anki Saat: 23:26 . |
Powered by vBulletin Version 3.8.7
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Friendly URLs by vBSEO 3.6.0 RC 2