Diego Velazquez de Silva, İspanyol ressamıdır (1599-1660). Sevilla'da doğan Velazquez, ondaki büyük yeteneği keşfeden ve kendisini kral Felipe IV'ün gözde bakanlarından Olivares düküne tavsiye eden ressam Pacheco'nun öğrencisi oldu. Çok keskin ışık-gölge oyunlarıyla işlediği ilk yapıtları natürmortlar ve günlük yaşantıdan alınmış gerçekçi görüntülerdir.

Felipe IV'ün portresini yaparak bir anda başarıya ulaşan ve 1623'te «kralın ressamlığı»na atanan Velazquez, o tarihten itibaren, önemli resmî görevler yükleneceği Madrit Sarayı'nda parlak bir sanat hayatına başladı. Uzun yıllar krallık ailesinin, soyluların, saray erkânının ve saray cüceleriyle soytarılarının portrelerini, ayrıca dinî tablolar yaptı. Rubens'in öğütlerine uyarak, sanatını derinleştirmek için İtalya'ya gitti.

Velazquez, eserlerinde tamamıyla kişisel bir hava yaratmayı başarmıştır: içindeki gözlemcilik ruhu ve renkleri kullanmadaki büyük ustalığı sayesinde, mekân ve ışık oyunlarını en basit yollarla ve en gerçek şekliyle verebilir (Las Meninas). Bu nedenle bazı sanat tarihçileri tarafından modern sanatın öncülerinden biri olarak kabul edilir.

Eserlerinden Birkaçı

Çobanların Tapınması, İçki İçenler, İsa Çarmıhta, Mızraklar, Aynalı Venüs, Yün Eğiten Kızlar.

(Solda) Velazquez'in portresi (1623'e doğru), kendi eseri. Kapkara parlak bakışlı bu genç adam, Madrit'te saray ressamı olarak, sanat hayatının başlangıcında büyük ün yapacaktır.

(Sağda) «İnfante Margerita» (1665'e

doğru). Saray ressamıydı ama, Velazquez asla dalkavuk bir sanatçı olmadı: ucuz ve yapmacık öğelere yer vermediği portrelerinde de, tıpkı büyük tablolarında olduğu gibi, dehanın göz kamaştırıcı izlerine rastlanır. Louvre Müzesi, Paris.