GULLIVER CÜCELER ÜLKESİNDE- Lilliput'a Yolculuk

**AnGeL** · 30.10.08, 19:33

Lilliput'a Yolculuk

Babamın, Nottinghamshire'de biraz mülkü ve beş oğlu vardı; ben oğullarının üçüncüsüydüm. On dört yaşıma gelince, babam beni Cambridge'e, Emmanuel Koleji'ne gönderdi; orada üç yıl kaldım ve kendimi tümüyle derslerime verdim: ancak okul giderlerim, bana ayrılan para az olmakla birlikte, babamın zaten dar olan gelirine pek ağır geldiğinden, Londra'da ünlü bir cerrah olan Bay Bates'in yanına çırak olarak verildim; burada dört yıl kaldım. Babam arasıra biraz para gönderirdi; ben bu paraları, gemicilik öğrenmek, geziye çıkmak isteyenlere yararlı olacak bazı matematik bilgileri edinmek için harcardım; çünkü, günün birinde deniz gezisine çıkacağıma hep inanırdım. Bay Bates'ten ayrılınca babamın yanına döndüm ve onun, amcamın ve başka akrabalarımın yardımıyla kırk lira kadar bir para topladım. Leyden'de giderlerimi karşılamak üzere yılda otuz lira gönderecekleri sözünü de aldım. Orada, uzun gezilerde işime yarayacağını bildiğimden, iki yıl yedi ay hekimlik okudum. Yurduma dönünce, sevgili hocam Bay Bates'in öğüdüyle kaptan Abraham Parnell'ın komutasındaki Swallow adlı gemiye cerrah olarak girdim ve üç buçuk yıl bu gemide kaldım. Akdeniz'e, daha başka yerlere birkaç gezi yaptık. Dönüşümde artık Londra'da yerleşmeye karar verdim. Hocam Bay Bates beni bu yolda yüreklendirmiş, hatta birçok hastaya da salık vermişti. Old Jury'de küçük bir evin bir katını tuttum. Bekâr yaşamıma son vermemi öğütleyenler oldu; ben de Newgate sokağında, çorapçı Bay Edmund Burton'ın ikinci kızı, Mrs. Mary Burton ile evlendim: karım dört yüz lira drahoma getirdi. Sevgili hocam Bay Bates iki yıl sonra öldü; çok dostum yoktu; işlerim bozulmaya başladı; çünkü birçok meslektaşımın kötü davranışlarına öykünmeye vicdanım razı olmuyordu. Bundan ötürü, karımla tanıdıklarımdan bazılarına danıştım, yine bir deniz gezisine çıkmaya karar verdim. Arka arkaya iki gemide cerrahlık yaptım; altı yıl içinde, Hindistan'a ve Batı Hindistan adalarına yapılan birçok geziye katıldım; hayli para kazandım. Yolculukta, yanımda her zaman birçok kitap bulundurduğumdan, boş zamanlarımı eski ve yeni yazarların en iyilerini okumakla geçirirdim; karaya çıktığım zaman da, karşılaştığım ulusların yaşayış ve huylarını inceler, belleğim çok güçlü olduğundan dillerini büyük bir kolaylıkla öğrenirdim. Bu gezilerin sonuncusu pek verimli olmadı; denizden soğudum; çoluğum çocuğumla artık yurdumda kalacaktım. Old Jury'den Fetter Lane'e, oradan da gemiciler arasında müşteri bulurum umuduyla, Wapping'e taşındım; yararı olmadı. Belki işim yoluna girer diye üç yıl boşu boşuna bekledikten sonra, güney denizlerine geziye hazırlanan Antelope adında bir geminin kaptanı William Prichard'ın kârlı bir önerisiyle karşılaştım ve kabul ettim. 4 Mayıs 1699'da, Bristol limanından yola çıktık, gezimiz başlangıçta çok iyi geçti. Bu denizlerde başımdan geçenleri inceden inceye anlatarak okuyucuları sıkmak, bazı nedenlerden ötürü, doğru olmaz. Yalnızca şu kadarını bildireyim ki, Hindistan'a geçerken şiddetli bir fırtına bizi Van Diemen topraklarının kuzey batısına sürdü. Araştırmalar sonucunda, otuz derece iki dakika güney enlemde bulunduğumuzu anladık. Tayfalarımızdan on ikisi yorgunluktan ve kötü beslenmeden dolayı ölmüşlerdi; geri kalanlarsa bitik bir durumdaydılar. 5 Kasımda -bu ay buralarda yaz başına raslar- hava sisliydi; gemiciler gemiden ancak yarım gomine (2) ötede bir kayanın birden önümüze çıktığını farkettiler. Rüzgâr o kadar şiddetli esiyordu ki, gemiyi doğru kayanın üzerine attı, gemi de parçalanıverdi. Beş tayfayla ben, denize bir filika indirmiş, bir hamlede gemiden ve kayadan uzaklaşabilmiştik. Hesabıma göre üç fersah kadar kürek çektik; artık gücümüz kalmamıştı; zaten daha gemideyken yorgunluktan bitkin bir duruma gelmiştik, kendimizi dalgaların keyfine bıraktık ve yarım saat kadar sonra güneyden çıkıveren bir sağanakla devrildik. Filikadaki arkadaşlara, kayaya atlayanlara veya gemide kalanlara ne oldu, bilmiyorum; sanırım hepsi de yok olmuştur. Bana gelince, kendimi raslantıya bırakarak yüzdüm; rüzgâr, kabaran sular beni ileri doğru sürüklüyordu. Sık sık bacaklarımı aşağı doğru indiriyordum, fakat ayaklarım dibe değmiyordu. Sonunda, kesilip de artık kolumu bile oynatamayacağım bir anda, suyun, boyum derinliğinde olduğunu anladım; bu ara fırtına da epey yatışmıştı. Deniz dibinin eğimi o kadar azdı ki, ancak bir mil kadar yürüdükten sonra karaya çıkabildim: kestirebildiğime göre saat, akşam sekiz sularındaydı. İçeriye doğru yarım mil yürüdüm; ne bir eve, ne bir insan izine rasladım; kimbilir belki de bitkin bir durumda olduğumdan bir şey göremedim. Çok yorgundum; diğer yandan, havanın sıcaklığı ve gemiden ayrılmadan önce içtiğim bir kadeh konyak etkisini göstermiş, uykum gelmişti. Yumuşacık, kısa çimenlerin üzerine uzandım ve yaşamımda bu kadar deliksiz bir uyku uyumadım. Dokuz saatten fazla uyumuş olmalıyım ki uyandığım zaman gün doğmuştu. Davranıp kalkmak istedim; kımıldayamadım bile. Sırt üstü yatmıştım; kollarımın, bacaklarımın her iki yandan yere sıkıca bağlanmış olduklarını duyumsadım; uzun ve gür saçlarım da aynı biçimde bağlıydı. Vücudumun da, koltuk altlarımdan kalçalarıma kadar ince bağlarla kuşatılmış olduğunu fark ettim. Ancak havaya bakabiliyordum; güneş de kızmaya başlamıştı, ışıkları gözlerimi rahatsız ediyordu. Çevremde bir uğultu duydum, fakat bulunduğum durumda gökten başka hiçbir şey göremiyordum. Biraz sonra sol bacağımın üstünde canlı bir şeyin yürüdüğünü duyumsadım; göğsümün üzerinde yavaş yavaş ilerledi, çeneme kadar sokuldu; gözlerimi yapabildiğim kadar aşağı indirince, bunun, sırtında bir ok kuburu, elinde de bir yayla ok taşıyan, boyu altı parmak (3) bile gelmeyen bir insan olduğunu gördüm. Bu arada, aynı cinsten en aşağı kırk kadar yaratığın da birincinin ardı sıra geldiklerini duyumsadım. Son derece şaşırmıştım; avazım çıktığı kadar öyle haykırdım ki, hepsi korkudan kaçıştı; içlerinden bazıları, sonradan öğrendiğime göre üzerimden yere atlarken düşmüşler, yaralanmışlar. Fakat biraz sonra gene geldiler ve içlerinden, yüzümü tümüyle görebilecek kadar sokulma gözüpekliğini gösteren biri, el ve gözlerini hayranlık yollu yukarı kaldırıp, ince fakat açık bir sesle Hekinah degul diye bağırdı; ötekiler, aynı sözcükleri birkaç kez yinelediler; fakat ne demek istediklerini o zaman doğallıkla bilmiyordum. Bütün bunlar olup biterken, okuyucularımın da anlayacağı gibi, endişeler içindeydim; Sonunda, bu durumdan kurtulmaya çabalayarak sol kolumu yere bağlayan ipleri koparmayı ve kazıkları sökmeyi başardım; sonra kolumu yüzüme doğru kaldırarak beni yere nasıl bağladıklarını anladım; aynı zamanda canımı çok kötü acıtan bir atılışla saçlarımı sol yandan yere bağlayan ipleri biraz gevşettim, başımı iki parmak kadar yana çevirebildim. O küçük insanlar bir kez daha kaçıştılar, hiçbirini yakalayamadım; bu hareketim üzerine keskin bir haykırma oldu; bu haykırma kesilince içlerinden birinin Tolgo Phonac diye bağırdığını duydum; aradan bir an geçmemişti ki, her biri birer iğne gibi batan yüzden fazla okun sol elime saplandığını duyumsadım; bundan sonra tıpkı bizim Avrupa'da bomba attığımız gibi, bir yığın ok da havaya attılar; bunların birçoğu herhalde üzerime düştü, ama duymadım; birkaçı da hemen sol elimle koruduğum yüzüme indi. Bu ok yağmuru dinince, üzüntü ve acıyla homurdanmaya başlayarak, kendimi kurtarmaya bir kez daha çabaladım; ilkinden daha şiddetli bir ok yaylımı altında kaldım; bazıları da mızraklarını yanlarıma sokmaya çabalıyorlardı; fakat bereket versin manda derisinden bir yelek giymiştim de, delemiyorlardı. en güvenli yolun, kımıldanmadan yatmak ve geceyi beklemek olacağını düşündüm; sol elim serbest olduğundan, o zaman kendimi kurtarabilirdim; buranın halkına gelince de, eğer hepsi o gördüğüm küçük insanların boyundaysa bana karşı çıkarabilecekleri en güçlü orduların hakkından gelebileceğimi kestiriyordum. Fakat bahtım büsbütün başkaymış. Halk, sakin sakin yattığımı görünce artık ok atmadı, ama kulağıma gelen gürültüden sayılarının gittikçe arttığını anladım. Dört yarda ötemde; tam kulağımın hizasında, bir saattir bir takırtı duyuyordum; sanki bir şeyler çakılıyor, kuruluyordu. İp ve kazıkların bıraktığı kadar başımı o yana çevirdim; yerden bir buçuk ayak yükseklikte ve üzerine bu adamlardan dördünü alabilecek bir iskele kurulmuş, bu iskeleye çıkmak için de üç merdiven yapılmıştı. İskelenin üstündekilerden önemlice bir kişi gibi görünen biri, uzun bir söylev verdi; bir sözcüğünü bile anlamadım. Önceden söylemeliydim ama unuttum: bu önemlice kişi söze başlamadan önce Langro debul san diye üç kez bağırmıştı (bu sözcüklerle bundan öncekileri sonra bana yinelediler ve açıkladılar). Bunun üzerine elli kişi yanıma gelerek, başımın sol yanını bağlayan ipleri kestiler; böylece yüzümü sağa çevirerek konuşacak olan adamı ve işaretlerini görebildim. Orta yaşlı ve yanındakilerden daha boylu görünüyordu; bunlardan biri giysisinin kuyruğunu tutuyordu, orta parmağımdan biraz uzuncaydı; öteki iki kişi de yardım için yanlarında duruyorlardı. Söz söyleyen kişi tam bir söylevci gibi davranıyordu; sözlerinde korkutucu tümcelerle birlikte söz verme, acıma ve iyilik anlamına gelen parçalar seziyordum. Kendilerine teslim olduğumu anlatır bir tavırla, sol elimle gözlerimi, tanığım olarak gösterdiğim güneşe doğru kaldırdım, birkaç sözcükle yanıt verdim. Gemiyi terk etmeden birkaç saat önce yediğim yemekten beri ağzıma bir lokma koymamıştım, açlıktan bayılıyordum; içim o kadar eziliyordu ki, artık dayanamayacağımı göstermek için (belki görgü kurallarına aykırı olarak) parmağımı birçok kez ağzıma götürmekten kendimi alamadım; böylece yiyecek istediğimi anlatmak istiyordum. Hurgo (sonradan öğrendiğime göre, burada büyük adamlara bu ad veriliyormuş) ne demek istediğimi pek güzel anladı; iskeleden indi, yanlarıma merdivenler dayatılmasını buyurdu. Yüzden fazla adam bu merdivenlerden çıkarak ellerinde yiyecek dolu sepetlerle ağzıma doğru yürüdüler; meğer kral, geldiğimi duyar duymaz, yiyecek bulunmasını ve buraya gönderilmesini buyurmuş. Bu sepetler içinde çeşitli hayvanların etlerinin olduğunu gördüm, fakat tatlarından hangi hayvanların etleri olduğunu ayırt edemedim. Biçimleri koyun buduna, küreğine, döşüne benzeyen çok iyi pişirilmiş, fakat her biri bir çayır kuşu kanadından daha ufak parçalar vardı; iki üç tanesini bir lokmada yuttum ve her biri aşağı yukarı bir tüfek mermisi büyüklüğünde olan üç ekmek somununu da birden ağzıma atıverdim. Bütün bu yiyecekleri bana, hiçbir çabayı esirgemeden, iriliğim ve iştahım karşısında şaşkınlıktan şaşkınlığa düşerek veriyorlardı. İkinci bir işaretle içmek istediğimi anlattım. Yemek yiyişimden az içkinin yetmeyeceğini kestirdiler; çok da zeki adamlar olduklarından, en büyük fıçılarını, büyük bir ustalıkla yerden kaldırıp elime doğru yuvarladılar, ağzını da açtılar; zaten bir bardak kadar bir şey alan fıçıyı bir yudumda bitirdim. İçkinin lezzeti Bourgogne şarabını andırıyordu, fakat daha nefisti. Bir fıçı daha getirdiler, onu da aynı biçimde içtim; daha da istediğimi işaretle anlattım, fakat artık verecek içkileri kalmamıştı. Ben bütün bu harikaları gösterdikten sonra sevinçlerinden bağrışmaya, göğsümün üzerinde oynaşıp zıplamaya başladılar; önce yaptıkları gibi de Hekinah degul sözcüklerini yineleyip durdular. Boş fıçıları aşağı atmamı istediler: fakat önce Borach mivola diye bağırarak fıçıların altında kalmamaları için aşağıdakilerin dikkatini çekmişlerdi. Fıçıları havada görünce de herkes Hekinah degul diye bağrıştı. Vücudumun üzerinde aşağı yukarı dolaşan bu adamlardan kırk ellisini yakalayıp yere çarpmak isteğini sık sık duyduğumu itiraf etmeliyim; fakat okların acısı, daha da kötü şeyler yapabilecekleri düşüncesi, onurum üzerine verdiğim söz (teslim olduğumu anlatmak isteyen tavrımı söz sayıyordum) beni bu düşünceden vazgeçirdi. Hem sonra hiçbir harcamadan çekinmeyerek, beni olağanüstü bir biçimde ağırlayan bu halka konukseverlik kuralına göre minnet altındaydım. Fakat ellerimden biri serbestken, benim gibi onlara göre çok iri bir yaratık karşısında hiç korku duymadan vücudumun üstüne çıkıp dolaşmaya cüret eden bu insancıkların gözüpekliğine şaşmamak elimden gelmiyordu. Biraz sonra, artık başka yiyecek istemediğimi görünce, İmparator Hazretlerinden gelen yüksek bir kişi önüme çıkıverdi; sağ bacağıma tırmandı, on ikiyi bulan adamlarıyla birlikte yüzüme doğru ilerledi: kralın mührünü taşıyan güven mektubunu çıkardı, adeta gözlerime yapıştırdı ve hiçbir öfke belirtisi göstermeden, fakat kesin bir kararlılıkla on dakika kadar konuştu. Konuşurken eliyle bir yeri gösteriyordu. Sonradan öğrendiğime göre bu yer, yarım mil ötede bulunan başkentmiş ve kral hazretleri ile Meclis, oraya götürülmemi karara bağlamış. Gelişigüzel birkaç sözcükle yanıt verdim; sonra serbest olan elimi öteki elimin, başımın ve vücudumun üzerine koyarak serbest bırakılmak istediğimi işaret ettim; (bir zararım dokunmasın diye elimi her defasında başlarının üzerinden geçirmeyi unutmamıştım). Kralın elçisi ne istediğimi anlar gibi göründü, ama başını bu isteğimin yerine getirilemeyeceğini anlatır bir biçimde salladı; eliyle de işaret ederek, başkente bağlı olarak götürülmem gerektiğini anlatmak istedi; çok iyi davranılacağını, yetesiye yiyecek içecek vereceklerini de işaret etti. Bunun üzerine bağlarımı koparmak için bir çaba göstermeyi düşündüm; fakat yara bere içinde olan yüzüme ve ellerime saplanan okların (bunlardan birçoğu hâlâ etlerimin içindeydi) acısını yine duydum; düşmanlarımın sayısının da arttığını görünce bana istedikleri gibi davranmalarını anlatmak için birkaç işaret yaptım. Bunu gören Hurgo ve adamları sevinçli yüzlerle ve büyük bir nezaketle yanımdan ayrıldılar. Biraz sonra bir bağrışma oldu; herkes Peplom selan, Peplom selan diye yineleyip duruyordu; halktan birçoğunun sol yanıma yaklaştığını ve iplerimi gevşettiğini duyumsadım, öyle ki sağ yanım üzerinde dönerek su döküp rahatlamak olanağını buldum; bol bol su döktüm; halk hayran kaldı; ne yapacağımı, hareketimden sezdiklerinden sağ yanımdakiler hemen sola açılmışlar, benden büyük gürültü ve şiddetle akan selden kaçabilmişlerdi. Bundan biraz önce, ellerimi ve yüzümü hoş kokulu bir merhemle oğmuşlardı; bu merhem birkaç dakika içinde oklarının verdiği sızıyı gidermişti. Bütün bunlar ve karnımı iyice doyuran yiyecek ve içecekleri uykumu getirmişti. Sonradan anladığıma göre sekiz saat uyumuşum; şaşmadım: hekimler İmparatorun emri ile şarap fıçılarına uyku ilacı katmışlardı. Anlaşılan karaya ayak bastıktan sonra beni yere uzanmış, uyumaktayken görenler hemen bir posta göndererek İmparatora haber vermişlerdi: İmparator, Meclisini toplamış ve anlattığım biçimde bağlanmamı (bunu ben gece uyurken yapmışlardı); bana bol yiyecek içecek verilmesini ve başkente götürülmem için bir araba hazırlanmasını karar altına almıştı. Böyle bir karar cüretli ve tehlikeli görülebilir ve eminim, Avrupa'da hiçbir hükümdar, aynı koşullar altında böyle davranmaz. Fakat düşünceme göre, bu hem çok ihtiyatlı, hem de pek soylu bir karardı. Çünkü örneğin bu adamlar, ben uyurken mızrak ve oklarıyla beni öldürmeye kalksalardı ilk acıyı duyar duymaz kesinlikle uyanacak, öfkem ve gücüm öyle bir duruma gelecekti ki, beni bağlayan ipleri koparabilecektim; bu adamlar da bana karşı koyacak durumda olmadıkları gibi acıma duyguma da sığınamayacaklardı. Bu ülke halkı matematikte almış yürümüş; ve bilginin ünlü bir koruyucusu olan İmparatorun onayı ve özendirmesiyle mekanik sanatlarında büyük bir gelişmişlik düzeyine erişmiş. Bu hükümdar, ağır yük ve ağaçların taşınması için tekerlekli araçlar yaptırmış; bazıları dokuz ayak (5) uzunluğunda olan en büyük gemilerini, kolayca odun bulunacağı için ormanlarda yaptırır, sonra denize götürmek üzere üç dört yüz yarda bu araçlarla taşıtırmış. Beş yüz doğramacı ve mühendis hemen en büyük arabalarını hazırlamaya koyulmuştu. Bu, üç parmak yüksekliğinde, yedi ayak boyunda, dört ayak eninde, yirmi iki tekerlekli, ağaçtan bir kerevetti. Ben karaya ayak bastıktan dört saat sonra yola çıkan bu araba gözüktüğü zaman tüm halk bağrışmış; benim de bir ara işittiğim bağrışma meğer buymuş. Arabayı bana yanlamasına yaklaştırmışlar; fakat asıl sorun beni kaldırıp arabaya yerleştirmek olmuş. Bunun için birer ayak boyunda seksen tane direk dikilmiş; sicim kalınlığında çok sağlam iplerin uçlarındaki çengelleri, işçilerin boynuma, ellerime, vücuduma dolamış oldukları bağlara takmışlar. En güçlülerinden dokuz yüz kişi, direklere makaralarla bağlı bu iplere asılarak üç saatten az zamanda beni kaldırıp arabaya yerleştirmiş ve sonra sıkıca bağlamışlar. Ben, bu ayrıntıları sonradan öğrendim, çünkü bütün bunlar olup biterken içkime katmış oldukları uyku ilacının etkisiyle derin bir uykudaydım. İmparator Hazretlerinin her biri dört buçuk parmak yüksekliğinde en iri atlarından bin beş yüzü, beni, yukarıda da söylediğim gibi yarım mil ötede olan başkente götürmek üzere arabaya koşulmuştu. Yola koyulduktan dört saat sonra gülünç bir olay beni uyandırdı; arabanın bir yeri bozulmuş, onarım için durulmuştu; yerlilerden iki üç genç beni uyurken görmek merakına kapılmışlar, arabaya çıkmışlar, yavaş yavaş yüzüme sokulmuşlar: içlerinden koruman alayında subay olan biri, kısa kargısının sivri ucunu burnumun sol deliğine iyice sokmuş; burnum da tıpkı saman çöpüyle karıştırılmış gibi gıcıklanınca şiddetle aksırmışım. Üzerime çıkanlar kimseye görünmeden sıvışmışlar. Ben böyle birden bire uyanışımın nedenini ancak üç hafta sonra öğrenebildim. O gün akşama kadar hayli yol aldık; gece her bir yanımda beş yüz koruman olduğu durumda dinlendik. Bu korumanlardan yarısının ellerinde meşaleler, diğerlerinde de yay ve oklar vardı; bir kımıldanacak olsam, hemen üzerime yağdıracaklardı. Ertesi sabah güneşle birlikte yolumuza devam ettik; öğleye doğru da kent kapılarının iki yüz yarda berisine geldik. İmparator buyruğundaki tüm adamlarıyla birlikte bizi karşılamaya gelmişti; fakat saray ileri gelenleri, İmparator Hazretlerinin, üzerime çıkarak kendisini tehlikeye koymasına razı olmadılar. Arabamın durduğu yerde, bu ülkenin en büyük yapısı sayılan, eski bir tapınak vardı; bu tapınak, bundan birkaç yıl önce bir cinayetle kirlenmiş ve halkın bağnazlığı yüzünden değersiz sayılmıştı. Bunun üzerine, içindeki süs ve eşyalar kaldırılmış, bayağı işler için kullanılmaya başlanmıştı. Ben bu yapıda kalacaktım. Kuzeye bakan genel kapısı aşağı yukarı dört ayak yükseklikte ve hemen hemen iki ayak genişlikteydi, bu kapıdan ancak emekleyerek girebilirdim. Kapının her iki yanında, yerden altı parmak yükseklikte bile olmayan iki pencere vardı. Sol yanındaki pencereye, kralın çilingirleri, Avrupalı bir bayanın saat kösteğine benzeyen ve hemen hemen o kalınlıkta olan doksan bir tane zincir bağladılar; bu zincirlerin öbür uçlarını da otuz altı asma kilitle sol bacağıma taktılar.

**AnGeL** · 30.10.08, 19:34

Tapınağın tam karşısında, caddenin öte yanında, yirmi ayak uzakta, en aşağı beş ayak yükseklikte bir kule vardı. İmparator beni seyretmek için adamlarının ileri gelenleriyle bu kuleye çıkmış; ama ben onları görememiştim. Sanıldığına göre yüz binden çok insan beni görmek için kentten çıkmıştı; yanımda korumanlar bulunmasına karşın, merdiven dayayıp üzerime çıkanların sayısının on binden aşağı olmadığını sanıyorum; fakat hemen bu gibi hareketleri ölüm cezasıyla yasaklayan bir karar çıkarılmıştı. İşçiler artık zincirleri koparıp kaçmamın olanağı olmadığını anlayınca, beni bağlayan ipleri kestiler; ömrümde benzerini duymadığım bir kederle ayağa kalktım. Kalktığımı ve yürüdüğümü gören halkın gürültü ve şaşkınlığını anlatmak olanaksızdır. Sol bacağımı köstekleyen zincirlerin uzunluğu iki yarda (6) kadardı ve yalnızca bir yarım çember içinde gidip gelmeme izin vermekle kalmıyor, kapının dört parmak kadar ötesine bağlı olduklarından, kapıdan emekleyerek girmeme, tapınakta boylu boyunca uzanmama da olanak veriyordu. II Lilliput İmparatoru birçok soyluyla birlikte, yazarı kapatıldığı yerde ziyaret ediyor. İmparatorun kendisinin ve giyiminin betimlenmesi. Yazara dillerini öğretmek için bilginler atanıyor. Yumuşak huylarından ötürü beğeni kazanıyor. Ceplerini arıyorlar; kılıcını, tabancalarını alıyorlar. Ayağa kalkınca çevreme baktım: ömrümde bu kadar hoş bir görünümle karşılaşmadığımı söylemeliyim. Kırlar hiçbir kesintisi olmayan bir bahçe gibi görünüyor; genellikle kırk ayak kare olan, çitle çevrili tarlalar da çiçek tarhlarına benziyordu. Bu tarlaların arasına yirmi yarda karelik korular karışıyordu; en yüksek ağaçlar, tahminime göre yedi ayak boyundaydı. Sol yanıma düşen kente baktım: şanolara çizilen kent resimlerini andırıyordu. Bu arada İmparator kuleden inmişti, at üstünde bana doğru geliyordu. Bu yaptığı ona az kalsın pahalıya mal olacaktı: bineği çok iyi eğitilmiş olmakla birlikte, bana benzer bir şey görmeye alışmamıştı; ona, yürüyen bir dağ gibi görünmüş olmalıyım; şahlandı; fakat çok usta bir binici olan hükümdar, adamları yetişip dizginleri tutuncaya kadar, üzengilerin üstünde sıkı sıkı tutundu ve sonra indi. Her yanımı büyük bir hayranlıkla gözden geçirdi, fakat zincirim uzunluğunca benden uzak durdu. Aşçı ve kilercilerine, yiyecek içecek vermelerini buyurdu; bunlar zaten hazırlıklıydı; tekerlekler üzerine oturtulmuş büyük kapları erişebileceğim bir yere kadar ittiler. Bunları aldım ve hepsini hemen boşaltıverdim: yirmisi et, onu da içkiyle doluydu; etle dolu olanlardan her biri iki üç lokmadan fazla tutmadı; on toprak testide olan içkiyi de bir kabın içine doldurdum, bir yudumda içiverdim ve böylece sürdürdüm. İmparatorun eşleri, kral soyundan genç prens ve prensesler, yanlarında birçok kibar bayanla birlikte, biraz ötede, tahtırevanlarında oturuyorlardı; İmparatorun atının geçirdiği kazadan sonra indiler, yanına geldiler. Şimdi size İmparatoru betimleyeceğim. İmparator, saray ileri gelenlerinin hepsinden bir tırnak daha boyluydu: bu durum ona bakanlara korku saçmak için yetmektedir. Yüzünün çizgileri güçlü ve erkekçe; dudakları kalın; burnu, kartal gagası biçimindeydi. Teni zeytin renginde; duruşu dik; vücudu, kolu bacağı orantılı; davranışları zarif; duruşu ve tavrı görkemliydi. O zaman, gençliğinin ilk çağını geçmişti; yirmi yedi üç çeyrek yaşındaydı; yedi yıl mutluluk içinde, savaşlarda, genellikle utku kazanarak saltanat sürmüştü. Kendisini daha rahat görebilmek için yan yatmıştım; yüzüm, yüzünün tam karşısındaydı; aramızda da üç yarda kadar bir şey vardı. O günden beri İmparatoru birçok kez avucumun içine aldığımdan, yaptığım betimlemede yanılmış olmama olanak yoktur. Giysisi düz ve yalındı; yarı Avrupa, yarı Asya biçiminde dikilmişti; başında, mücevher kakmalı, tepesi sorguçlu, altından hafif bir miğfer vardı; elinde de zincirlerimi koparıp serbest kaldığım takdirde kendini korumak için, bir yalın kılıç tutuyordu: kılıç, hemen hemen üç parmak uzunluğundaydı, kabzası ve kını altındandı ve mücevherlerle süslüydü. İmparatorun sesi ince olmakla birlikte çok açıktı; ayakta olduğum vakit bile iyice işitebiliyordum. Bayanlar ve saray ileri gelenlerı olağanüstü iyi giyinmişlerdi; durdukları yere, sanki altın ve gümüş sırmalı biçimlerle işlenmiş bir eteklik serilmişti. İmparator Hazretleri benimle birçok kez konuştu; ben de yanıt verdim, ama bir türlü anlaşamadık. Yanında (giyinişlerinden çıkardığıma göre) rahipler ve hukukçular vardı; İmparator benimle konuşmalarını buyurdu; ben de, onlarla, geveleyebildiğim her dilde, Felemenkçe, Latince, Fransızca, İspanyolca, İtalyanca ve Lingua Franca (7) ile konuştum; hiç yararı olmadı. İki saat kadar sonra saray ileri gelenlerı çekildi. Beni elden geldiği kadar yakından görmek üzere çevreme toplanmak isteyen halkın herhangi bir saçmalık ya da muziplik yapmasını önlemek için yanımda güçlü bir koruman birliği bırakmışlardı. Bazı kimseler, evimin kapısında otururken, bana ok atmak küstahlığında bile bulundular; hatta oklardan birisi az kalsın sol gözümü kör ediyordu. Bunun üzerine kıtanın albayı, elebaşılarından altısını yakalattı ve bunları, bağlı olarak elime teslimden daha uygun bir ceza olamayacağını düşündü. Askerler mızraklarının kör uçlarıyla onları bana doğru ittiler; erişebileceğim bir yere geldikleri zaman hepsini sağ elimle yakaladım; beşini ceketimin cebine koydum; altıncıya gelince, bunu diri diri yiyecekmişim gibi yaptım: adamcağız cıyak cıyak bağırmaya başladı. Albay ve subaylar, hele cebimden çakımı çıkardığımı görünce, büyük bir endişeye düştüler. Fakat korkularını çabucak giderdim: tatlı tatlı bakarak, adamcağızın bağlı olduğu ipleri hemen kestim; sonra kendisini yavaşça yere bıraktım; o da, kaçıp gitti. Ötekileri de birer birer cebimden çıkardım, aynı biçimde serbest bıraktım. Acıma duygumu gösteren bu davranışım, askerleri de, halkı da son derece hoşnut etmişti; bu olay, sonra sarayda duyulmuş, benden yana iyi bir etki yapmıştı. Geceye doğru biraz güçlükle evime girdim; yere uzandım; on beş gün kadar böyle yerde yattım. Bu arada İmparatar bana bir döşek yapılmasını buyurmuştu. Arabalarla, burada herkesin kullandığı boyda altı yüz döşek getirdiler ve evimde, bunlardan bana bir yatak yaptılar. Yatağı yapabilmek için, ufak döşekleri dörder dörder birbirlerine eklemişlerdi; fakat bu beni cilalı taştan olan yerin sertliğinden pek o kadar koruyamadı. Aynı düşünceyle, benim gibi uzun zamandır sıkıntı çekmeye alışmış biri için hiç de kötü olmayan çarşaf, battaniye ve örtü sağladılar. Gelişimin haberi bütün ülkede yayılınca, sürü sürü zengin, aylak ve meraklı beni görmeye koşmuştu; öyle ki, köyler hemen hemen boşalmıştı; toprak ve ev işleri geri kalacaktı. Fakat İmparator, bu sakıncayı önlemek için kararlar ve buyruklar yayımlayarak önlem almıştı. Verilen yönergeye göre beni görmüş olanlar hemen evlerine dönecek ve saraydan izin almadan evimin elli yardadan daha yakınına sokulmayacaklardı. Bu izinler sayesinde devlet yazmanları bir hayli para kazandılar. Bütün bunlar olup biterken İmparator, birçok kez meclisini toplamış, beni ne yapacakları konusunda görüşmeler olmuştu. Sonradan, devlet sırlarını bilir sayılan, yüksek kişilikli, yakın bir dostumun söylediğine göre saray benim yüzümden büyük zorluklar içindeymiş. Zincirlerimi kırıp serbest kalmamdan, beni beslemenin çok pahalıya gelip bir kıtlığa neden olabileceğinden korkuyorlarmış. Bir ara, beni aç bırakarak ya da hiç olmazsa, yüzüme, ellerime zehirli oklar atarak öldürmeye karar vermişler; fakat sonra, bu kadar büyük bir cesedin yayacağı kokuyla başkentte veba çıkabileceğini, bütün ülkeye yayılabileceğini düşünmüşler. Görüşmeler böylece sürüp giderken, ordudan birkaç subay Meclisin kapısına gelmişler; bunlardan ikisi içeri kabul edilmiş; yukarıda sözünü ettiğim o altı suçluya nasıl davrandığımı anlatmışlar; bu, İmparator Hazretlerinin yüreğinde ve bütün mecliste benden yana öyle uygun bir etki yapmış ki, hemen bir buyruk çıkarılmış. Bu buyruğa göre başkentten dokuz yüz yardalık bir çevre içinde bulunan bütün köyler, her sabah altı öküz, kırk koyun ve beni besleyecek daha başka yiyeceklerle bunlarla orantılı ekmek, şarap ve içki göndermeye zorunlu tutuluyorlardı. Bu yiyecek ve içeceklerin bedellerinin ödenmesi için İmparator Hazretleri hazinesinde bir bölüm açıyordu. Bu hükümdar, genellikle kendi arazi ve mülkünün geliriyle geçiniyor; halktan ancak olağanüstü durumlarda vergi alıyor; kendisiyle birlikte savaşa gitmek zorunluluğunda olanlar kendi giderlerini kendileri karşılıyorlardı. Hizmetime altı yüz kişi ayrılmıştı; bunlara yiyecekleri karşılığı aylık veriliyordu; oturmaları için de evimin sokak kapısının her iki yanında çadırlar kurulmuştu. Üç yüz terzi bana ülke modasına göre giysi dikecek; İmparator Hazretlerinin en ünlü bilginleri bana dillerini öğretecekler; İmparatorun ve soyluların atları, koruman birlikleri, hayvanların bana alışmaları için önümde sık sık talim yapacaklardı. Bütün bu buyruklar yerine getirildi. Üç hafta içinde, ülkenin dilinde epey ilerledim; İmparator beni ziyaretleriyle sık sık onurlandırıyor, hatta dil öğretmenlerime yardım ederek bana ders vermek lütfunda da bulunuyordu. Kendisiyle şöyle böyle konuşmaya başlamıştım bile. Lütfedip beni serbest bırakmasını rica ettiğimi anlatmak için gereken sözcükleri ilk olarak öğrenmiştim; bunları, her gün dize gelerek yinelerdim. İmparatorun yanıtı korktuğum gibiydi: bu zamanla olacak bir şeydi; meclise danışmadan böyle bir şeyi düşünemezdi bile; önce Lumos kelmin pesso desmar lon emposo, yani kendisine ve ülkesine zarar vermeyeceğime ant içmem gerekiyordu; fakat bana çok iyi davranılacaktı; sabretmem, uygun hareketlerimle kendisinin ve uyruklarının güvenini kazanmam çok yararlı olacaktı. İmparator Hazretleri sözünü sürdürerek, atayacağı görevlilere üstümü başımı aramalarını buyurduğunda, bunu kötü karşılamamamı istediğini söyledi; çünkü üzerimde silah bulunabilirdi; bu silahlar da, benim gibi korkunç bir kimsenin iriliğine uyuyorsa, her durumda çok tehlikeli şeylerdi. İmparator Hazretlerinin isteğini yerine getireceğimi, giysilerimi çıkarmaya, ceplerimi önünde boşaltmaya hazır olduğumu söyledim. Bunları kâh sözcükler, kâh işaretlerle anlatmıştım. Yanıtı şu oldu: ülkenin yasalarına göre iki görevlinin üstümü araması gerekiyordu; onayım ve yardımım olmadan böyle bir işin yapılamayacağını biliyordu; fakat iyi yüreklilik ve doğruluğum hakkında öyle iyi düşünceler besliyordu ki, iki görevliyi elime emanet etmekten çekinmeyecekti; hem sonra, benden alınan her şey ülkelerinden ayrılırken geri verilecek ya da biçeceğim değer üzerinden bedelleri ödenecekti. İki görevliyi ellerime aldım; önce ceketimin cebine, sonra sırayla bütün öteki ceplerime soktum; kendimden başka kimseye yararı olmayacağını sandığım ufak tefek birkaç şey bulunan bir gizli ceple iki küçük pantolon cebimi aratmak niyetinde değildim. Bu küçük ceplerin birinde gümüş saatim; ötekinde, içinde birkaç altın olan kesem vardı. Memurlar kâğıt ve hokka kalem getirmişlerdi; gördükleri her şeyin tam bir çizelgesini yaptılar. İşlerini bitirince, çizelgeyi İmparatora sunmak üzere, kendilerini yavaşça yere bırakmamı rica ettiler. Bu çizelgeyi ben sonra İngilizceye çevirdim; çevirisi, sözcüğü sözcüğüne şöyledir: Önce, inceden inceye araştırıldıkta, Dağ Adam'ın (Quinbus Flestrin sözcüklerini böyle çeviriyorum) ceketinin sağ cebinde, kaba bir kumaş parçasından başka bir şey bulamadık; bu, İmparator Hazretlerinin en büyük kabul salonunu kaplayabilecek büyüklükteydi. Sol cebinde, kendi ve kapağı gümüşten kocaman bir sandık gördük; araştırmayla görevli olan bizler bunu kaldıramadık; Dağ Adam'dan kapağı açmasını rica ettik; birimiz sandığın içine girince, dizlerine kadar bir toz içine battı; bazı toz parçaları yüzümüze sıçradı; ikimizi de uzun uzun aksırttı. Yeleğinin sağ cebinde, birbiri üzerine katlanmış, üç insan büyüklüğünde, ince beyaz şeylerden yapılmış koca bir paket gördük; sağlam bir halata bağlanmış, siyah biçimlerle işaretlenmişti. Bu biçimlerin, harfleri hemen hemen ellerimizin yarısı kadar büyük birtakım yazılar olduğu kanısındayız. Sol cepte alet gibi bir şey vardı; bir yanından, İmparator Hazretlerinin saraylarının çevresindeki parmaklıklara benzeyen yirmi tane kazık çıkıyordu; bizi çok güçlükle anladığı için, Dağ Adam'ı sorularımızla üzmek istemedik ama, bu aletle saçlarını taradığını sanıyoruz. Orta örtüsünün (ranfu-lo sözcüğünü böyle çeviriyorum; pantolonumu söylemek istiyorlardı); sağ yanındaki büyük cepte, içi oyuk, demirden bir direk gördük; bir insan uzunluğundaydı; ucuna, direkten daha büyük, sağlam bir odun parçası ekliydi; demir direğin bir yanında, garip biçimlerde kesilmiş, büyük demir parçalar vardı: ne olduklarını bir türlü kestiremedik. Sol cepte de bunun gibi bir alet bulduk. Sağ yanda, daha büyük bir cepte, yassı, yuvarlak, beyaz ve kırmızı, irili ufaklı birçok maden parçaları bulundu; gümüşe benzeyen beyaz parçalar o kadar iri ve ağırdı ki, arkadaşımla birlikte güçlükle kaldırabildik. Sol cepte iki siyah direk vardı; düz değillerdi; cebin dibinde olduğumuzdan bu direklerin tepesine kolaylıkla çıkamazdık; birinin üstü örtülüydü, yekpare olduğu anlaşılıyordu; ötekinin üst ucunda, iki baş büyüklüğünde, yuvarlak beyaz bir şey görünüyordu. Direklerin her ikisinin de içine kocaman çelik parçalar konmuştu. Aldığımız buyruğa göre davranarak, Dağ Adam'ı bunları bize göstermeye zorladık; tehlikeli aletler olmaları olasılığından korkuyorduk. O da, bunları kutularından çıkardı; birini, ülkesinde, sakalını traş etmek, ötekini de ekmeğini kesmek için kullandığını söyledi. İki küçük cebi daha vardı, ama bunların içine giremedik; orta örtüsünün üst yanında açılmış iki büyük yarık biçimindeydiler; karnının baskısı bunları iyice germişti. Sağ yandakinden büyük bir gümüş zincir sarkıyordu; cebin içindeki ucunda olağanüstü bir alet vardı: çıkarmasını istedik; bu, yarısı gümüş, yarısı da saydam olduğunu sonradan anladığımız bir madenden yapılmış bir küreye benziyordu: bir yüzünde çepeçevre çizilmiş garip biçimler görmüş, bunlara dokunabileceğimizi sanmıştık, fakat parmaklarımız bu saydam nesneye dayanıp kalmıştı. Dağ Adam, aleti kulaklarımıza dayadı: su değirmeni gibi sürekli bir gürültü çıkarıyordu. Bunun, ya bilmediğimiz bir hayvan veya Dağ Adam'ın taptığı Tanrı olduğunu tahmin ettik; fakat, düşüncemize göre, Tanrı olması olasılığı daha güçlüdür: çünkü, Dağ Adam'ın bize söylediğine bakılırsa ( dilimizi çok kötü konuştuğundan kendisini yanlış anlamış olabileceğimizi de belirtmeliyiz ) buna danışmadan hemen hiçbir şey yapmazmış; buna kendisinin Tanrı sözcüsü dediğini, her işini onun göstereceği zamana göre yaptığını söyledi. Sol küçük cebinden, bir balıkçıya yetecek büyüklükte bir ağ çıkardı; bir kese gibi açılıp kapanabiliyordu; o da bunu zaten para kesesi olarak kullanıyormuş; içinde kalın, sarı maden parçaları bulduk; bunlar gerçek altınsa değerleri çok fazladır. İmparator Hazretlerimizin buyruklarına uyarak, Dağ Adam'ın bütün ceplerini böyle dikkatle araştırdıktan sonra, belinde, kocaman bir hayvanın derisinden yapılmış bir kuşak gördük; sol yanına beş adam boyunda bir kılıç asılıydı; sağ yanındaysa, içi iki bölüme ayrılmış bir torba veya kese takılıydı; bu bölümlerden her biri İmparator Hazretlerimizin uyruklarından üçünü içine alabilirdi. Birinin içinde, çok ağır bir madenden yapılmış küreler ve yuvarlaklar vardı; her biri başlarımız kadar iri ve ancak güçlü bir adamın kaldırabileceği ağırlıktaydı. Öteki bölümün içinde, bir yığın siyah tanecikler vardı; ama bunlar, ötekiler kadar ne ağır, ne de büyüktü: elliden fazlasını avucumuza alabiliyorduk. Bu, Dağ Adam'ın üzerinde bulduklarımızın tam bir çizelgesidir. Dağ Adam, İmparator Hazretlerimizin buyruklarına gereken saygıyı göstererek, bize büyük bir nezaketle davrandı. İmparator Hazretlerimizin mutlu dönemlerinin seksen dokuzuncu ayının dördüncü günü imzalanmış, mühürlenmiştir. CLEFREN FRELOCK MARSI FRELOCK Çizelge önünde okununca, İmparator, bu eşyayı teslim etmemi nazik bir biçimde buyurdu. Önce palamı istedi; kınıyla birlikte kuşağımdan çıkardım. O sırada yanında bulunan en seçme askerlerinden üç bin kişiye, çevremi sarmalarını, yay ve oklarını her an hazır bulundurmalarını buyurmuştu; fakat ben bunun farkına varmamıştım, gözlerimi İmparatordan ayırmıyordum. İmparator Hazretleri palamı kınından çıkarmamı buyurdular: deniz suyuyla ıslanarak biraz paslanmış idiyse de, büyük bir kısmı hâlâ pırıl pırıl parlıyordu. Bunu görünce, bütün askerler korku ve şaşkınlık arası bağrışmaya başladılar; çünkü güneş çok parlaktı; ben de palamı sağa sola salladığımdan yansıyan ışık gözleri kamaştırıyordu. Çok yüksek ruhlu bir hükümdar olan İmparator Hazretleri, umduğum kadar yılmadı; palamı yeniden kınına koymamı ve yavaşça, zincirlerimden altı ayak kadar öteye atmamı buyurdu. Bundan sonra görmek istediği şey, içi oyuk demir delikler, yani tabancalarım oldu. Bunları da çıkardım ve isteği üzerine, nasıl kullanıldıklarını elimden geldiği kadar anlatmaya çalıştım; bir tanesini yalnızca barutla doldurarak (bereket versin, kesem çok sıkı olduğundan barut denize girmekle ıslanmamıştı: zaten ihtiyatlı denizciler böyle bir sakıncayı önlemek için önlem almaya özellikle dikkat ederler) İmparator Hazretlerinin ürkmemelerini söyledikten sonra, havaya bir el ateş ettim. Şaşkınlıkları palamı gördükleri zamankinden daha büyük oldu; yüzlerce kişi ölü gibi yere serildi; İmparator bile, ayakta kalabildiyse de, bir zaman kendine gelemedi. Tabancalarımı da palamı teslim ettiğim gibi verdim; sonra, barut kesemi, mermileri yavaşça yere koydum; barut, ufacık bir kıvılcımla parlayıp tekmil sarayı havaya uçurabileceğinden, keseyi ateşten uzak bir yere koymalarını da rica ettim. İmparatorun görmeyi çok merak ettiği saatimi de teslim ettim; İmparator, en uzun boylularından iki korumanına, tıpkı bizim ülkede sırık hamallarının bira fıçılarını taşıdıkları gibi, saati bir sırığa bağlayıp omuzlarında taşımalarını buyurdu.

**AnGeL** · 30.10.08, 19:36

Çıkardığı sürekli tıkırtıya ve buradakilerin gözleri bizimkilerden çok daha keskin olduğundan, yelkovanın hareketine çok şaştı; yanındaki bilginlerden açıklama istedi; onlar da başka başka ve asla hiç uymayan birtakım şeyler söylediler. Bunları, okuyucularım kolayca kestirebileceğinden, burada yineleyecek değilim; hem zaten pek iyi de anlamadım. Gümüş, bakır paralarımı, içinde dokuz altın ve biraz ufaklık bulunan kesemi, çakımı, usturamı, tarağımı, gümüş enfiye kutumu, mendilimi, anı defterimi de verdim. Palamı, tabancalarımı, barut kesemi arabalara koyarak İmparator Hazretlerinin depolarına götürdüler; öteki eşyalarımı geri verdiler. Önce de söylediğim gibi, görevlilerin, bulamadıkları için aramadıkları, gizli bir cebim vardı. İçine, gözlerim zayıf olduğundan ara sıra kullandığım gözlüğümü, küçük bir dürbün ve ufak tefek birkaç şey koymuştum. İmparator için bir önemi olmadığından, bunları ortaya çıkarmamda bir zorunluluk yoktu; hem zaten verirsem, kaybolacaklarından, kırılıp bozulacaklarından korkuyordum. III Yazar, İmparatoru ve kadın, erkek soyluları çok garip bir biçimde eğlendiriyor. Lilliput sarayındaki başka eğlenceler. Yazar bazı koşullar altında serbest bırakılıyor. Yumuşak başlılığım ve iyi davranışlarım, İmparator, saray, hatta ordu ve genellikle halk üzerinde öyle iyi bir etki yapmıştı ki, çok geçmeden özgürlüğüme kavuşacağımı ummaya başlamıştım. Elden gelen her çareye başvurarak bu uygun durumu geliştirmeye çalışıyordum. Yerliler benden bir kötülük gelmeyeceğine gün geçtikçe daha çok inanıyorlardı. Bazen yere uzanıyor, beş altısının avucumun içinde sıçrayıp oynamalarına izin veriyordum. Kız ve erkek çocuklar saçlarımın arasına kadar girmeye cesaret ediyor, saklambaç oynuyorlardı. Dillerini anlamada ve konuşmada da bir hayli ilerlemiştim. Bir gün, İmparator, ülkesine özgü bir iki oyunla beni eğlendirmek istedi. Bu oyunlarda, Lilliputlular, bildiğim bütün ulusları beceri ve görkem bakımından gölgede bırakıyorlar. Beni en çok eğlendireni, iki ayak uzunluğunda ve yerden on iki parmak yükseklikte ince, beyaz bir ipliğin üzerinde sıçrayıp oynayan ip cambazları oldu. Bunun için okuyucularımın biraz sabırlı olmalarını dileyerek, bu oyun üzerinde biraz durmama izin vermelerini rica edeceğim. Bu oyunlara, ancak yüksek görevlere geçmek ve sarayda tutulmak için adaylığını koyanlar giriyor. Adaylar küçük yaştan bu sanatta yetiştiriliyorlar; soylu ailelerden de olmayabiliyorlar. Yüksek görevlerden biri sahibinin ölmesi veya gözden düşmesiyle (ki bu sık sık oluyor) boş kalınca, beş veya altı aday İmparator Hazretlerini ve saray ileri gelenlerini ip üzerinde cambazlık ederek eğlendirmek istediklerini İmparatora dilekçeyle bildiriyorlar ve ipin üzerinde, yere düşmeden en fazla sıçrayan o göreve geçiyor. Çok kez İmparator Hazretleri, başlıca bakanlarına da becerilerini göstermelerini, yetkilerini yitirmediklerine kendisini inandırmalarını buyuruyor. Hazine bakanı Flimnap, ip üzerinde, bütün İmparatorluktaki devlet görevlilerinden bir parmak daha yükseğe sıçramakla ün salmıştır. Bu adamın, bizim sicimler kadar kalın, gergin bir ipe bağlı bir tahta üzerinde arka arkaya birkaç kez takla attığını gördüm. Özel işler genel yazmanı, dostum Reldresal'ın, yandaşlık yapmıyorsam, hemen Flimnap'tan sonra geldiği kanısındayım; öteki yüksek görevliler aşağı yukarı aynı ayardalar. Bu eğlencelerde sık sık çok kötü kazalar olduğu kayıtlardan anlaşılıyor. Ben kendi gözlerimle, iki üç adayın yere düşerek sakat kaldıklarını gördüm. Fakat asıl bakanlar becerilerini göstermek buyruğunu aldılar mı, tehlike daha büyük oluyor. Çünkü bunlar, gerek daha fazla hüner elde ettiklerini göstermek, gerek arkadaşlarını geçmek savıyla, kendilerini o kadar zorluyorlar ki, aralarında hiç düşmemiş olan hemen hemen yok gibidir; bazılarınınsa iki üç kez düştükleri olmuştur. Ben gelmezden bir iki yıl önce Flimnap da düşmüş; fakat bereket versin kral hazretlerinin yastıklarından biri yerde bulunuyormuş da Flimnap üzerine düşerek yere sert çarpmaktan kurtulmuş; yoksa kesinlikle kafası kırılırmış. Bir de yalnızca İmparator, İmparatoriçe ve başbakanın bulunduğu, özel zamanlarda düzenlenen başka eğlenceleri var. İmparator, bir masanın üstüne, biri mavi, biri kırmızı, biri de yeşil, altı parmak uzunluğunda ipekten üç tane ince iplik koyuyor. Bu iplikler, İmparator Hazretlerinin yakınlık göstermek istediği kimseler için ortaya koyduğu ödüllerdir. Tören büyük kabul salonunda oluyor. Burada, adayların hüneri, yukarıda sözünü ettiğim yarışmalardan büsbütün başka bir biçimde deneniyor; bunun benzerini, yeni dünyada olsun, eski dünyada olsun, hiçbir ülkede görmedim. İmparator, elinde yere düz olarak bir değnek tutuyor; yarışmaya girenler birer birer ilerliyor; İmparator değneği uzatınca, üstünden atlıyorlar; indirince sürüklene sürüklene altından geçiyorlar; bu hareketleri, birçok kez, her iki yandan da yapıyorlar. Bazen değneğin bir ucunu İmparator, öteki ucunu başbakan tutuyor; bazen de değnek yalnızca başbakanın elinde oluyor. Hareketlerinde en çevik olan, bu atlayış ve sürüklenişlere en çok dayanan, mavi ipeği kazanıyor; kırmızısı ikinci gelene, yeşili de üçüncüye veriliyor. Bunlar da iplikleri, iki kez dolaştırarak bellerine sarıyorlar. Sarayda yüksek kişiler arasında bu kuşaklardan taşımayan pek az kişi görülebiliyor. Ordudaki ve İmparator Hazretlerinin ahırlarındaki beygirler, her gün önümden gele geçe artık benden ürkmüyorlar, hiç huysuzlanmadan ayaklarımın dibine kadar yaklaşıyorlardı. Ben elimi yere koyuyor, biniciler de hayvanlarını üstünden atlatıyorlardı; hele bir defasında İmparator Hazretlerinin avcılarından biri, çok iri bir atla, ayağım ve ayakkabımın üstünden atlayıverdi; bu çok güzel bir sıçrayıştı. Bir gün İmparatoru hiç görmedikleri bir biçimde eğlendirmek fırsatına kavuştum. İki ayak uzunluğunda, sıradan bir baston kalınlığında birkaç değnek getirilmesini buyurmalarını rica ettim. İmparator hemen ormancıbaşıyı çağırdı, buna göre yönerge verilmesini buyurdu. Ertesi sabah sekizer atın çektiği altı arabayla altı oduncu geldi. Değneklerin dokuzunu aldım, iyice yere çakarak iki buçuk ayak karelik bir dörtgen elde ettim; dört değnek daha aldım, birbirine karşı olarak ve yerden iki ayak yükseklikte olmak üzere dört köşeye çaktım; sonra yere dikili dokuz değneğin üzerine mendilimi bağladım ve davul zarı gibi gergin oluncaya kadar gerdim. Mendilden beş parmak kadar yüksekte duran, karşı karşıya çaktığım dört değnek de kenar görevini görüyordu. İşimi bitirince, İmparator Hazretlerinden en iyi binicilerinden yirmi dördünün bu ovanın üzerine çıkıp talim yapmasına izin vermelerini rica ettim. İmparator önerimi kabul etti. Ben de bütün donanımlarıyla birlikte binicileri ve bunları çalıştıracak subayları elimle birer birer mendilimin üzerine koydum. Düzene girer girmez ikiye ayrıldılar, savaş manevraları yaptılar; talim okları attılar; kılıçlarını çektiler; kaçtılar; izlediler; saldırıp geri çekildiler... Özetle, şimdiye kadar eşini görmediğim büyük bir askeri disiplin gösterdiler. Karşı karşıya koymuş olduğum değnekler, binicilerle bineklerinin yanlardan düşmemelerini sağlıyordu. İmparator Hazretleri son derece hoşnut olmuştu; bu eğlencenin birkaç gün yinelenmesini buyurdu; hatta bir defasında, komuta vermek için kendisini yukarı çıkarmamı istemek lütfunda bile bulundu. İmparatoriçeyi de kapalı tahtırevanını talim yerinden iki yarda uzakta elimde tutmama izin vermesi için binbir zorlukla kandırdı, böylece İmparatoriçe hazretleri olup bitenleri iyice görebildi. Bereket versin bu eğlenceler kazasız geçti; yalnızca bir seferinde bir yüzbaşının azgın atı yeri eşeleyerek mendilimde bir delik açtı ve ayağı deliğe girerek, binicisini üstünden attı, kendi de düştü. Hemen ikisini de kaldırdım ve deliği bir elimle kapayarak, bütün binicileri çıkardığım gibi yere indirdim. Düşen atın omuzu incinmiş; biniciye bir şey olmamıştı. Mendilimi elimden geldiği kadar onardım, ama böyle tehlikeli işlerde sağlamlığına artık pek güvenemeyeceğim. Özgürlüğümü elde etmeden iki üç gün önce, saray ileri gelenlerini yine böyle olağanüstü oyunlarla eğlendirirken, bir posta geldi ve İmparatora şu haberi getirdi: İmparator Hazretlerinin uyruklarından birkaçı, benim yakalandığım yerin yakınlarında atla gezerken, yerde garip bir biçimi olan, çok büyük, siyah bir şey görmüşler; kenarları yuvarlak olan bu şey, İmparator Hazretlerinin yatak odaları kadar genişmiş, ortası da bir adam kadar yüksekmiş; canlı olmasından korkmuşlar, fakat çimenler içinde yerinden kımıldamadan duruyormuş: içlerinden birkaçı da çevresinde birkaç kez dolaştıktan sonra, cansız olduğunu anlamışlar. Birbirlerine omuz vererek tepesine çıkmışlar; burası yassı ve düzmüş; üstüne basınca içinin boş olduğun anlamışlar; bu şeyin Dağ Adam'ın olduğu kanısındalarmış ve İmparator Hazretleri arzu buyururlarsa, bunu yalnızca beş beygirle getirebilirlermiş. Bunun ne olduğunu hemen anladım ve bu habere son derece sevindim. Kazaya uğradıktan sonra karaya çıkınca öyle şaşkındım ki, filikadayken bir iple boynuma bağladığım şapkam, herhalde yüzerken yerinde kalmış ve yatıp uyuduğum yere gelmeden önce, ip, ben farkında olmadan kopmuş, şapkam da yere düşmüştü; ben denizde yitirdim sanıyordum. İmparator Hazretlerine şapkamın olabildiği kadar çabuk getirilmesini buyurmalarını, nasıl bir şey olduğunu ve neye yaradığını anlatarak rica ettim. Ertesi gün arabacılar şapkamı getirdiler, ama çok kötü bir durumdaydı; yanlarından bir buçuk parmak içerde iki delik açarak bunlara iki çengel takmışlar, bu çengelleri de uzun bir halatla koşumlara bağlamışlardı. İşte şapkamı, böylece yarım milden fazla sürükleye sürükleye getirmişlerdi. Bereket versin, bu ülkede arazi düz ve yumuşaktı da, şapkam korktuğum kadar harap olmamıştı. Bu olaydan iki gün sonra, İmparator Hazretleri çok garip bir eğlence düşündü. Kentin içinde ve yakınlarındaki birliklerinin hazır olmalarını buyurdu; bacaklarımı yapabildiğim kadar açarak Colossus (8) gibi durmamı rica etti. Sonra büyük koruyucum ve deneyimli bir komutan olan generaline, kıtalarını yanaşık düzene koyarak altımdan geçmesini buyurdu. Piyadeler yirmi dörtlük, süvariler de on altılık sıralar halinde, sancaklar başta, mızraklar ileri sürülü, davullar çalarak geçeceklerdi. Birlik üç bin piyade ve bin süvariden ibaretti. İmparator Hazretleri, askerlerin yürürken bana karşı edebe aykırı davranmamalarını buyurdu, suçlular ölüm cezasına çarpılacaktı. Fakat bu buyruk birkaç genç subayın, altımdan geçerken yukarı doğru bakmalarını önleyememişti. Beni serbest bırakması için İmparatora o kadar başvurmuş, o kadar dilekçe göndermiştim ki, sonunda sorunu önce bakanlar kuruluna, sonra da meclise açmıştı. Serbest bırakılmama, Skyresh Bolgolam'dan başka kimse karşı koymamış. Bu adam, kendisine bir şey yapmadığım halde korkunç düşmanım kesilmişti. Fakat karşı çıkmalarına karşın bütün Meclis serbest bırakılmamı kabul etmiş, İmparator da onaylamıştı. Bu bakan Galbet, yani Büyük Amiraldi; efendisi İmparatorun güvenini kazanmıştı; devlet işlerinde derin bir bilgisi vardı; fakat aksi doğalı, huysuz bir adamdı. Sonunda bu işe razı edilmişti, ama serbest bırakılmam için konulacak, benim de uymaya ant içeceğim, kayıt ve koşulları kendisinin hazırlamasını kabul ettirmeyi de başarmıştı. Bu koşulları bana Skyresh Bolgolam kendi getirdi; yanında iki müsteşar ve birçok seçkin kimse vardı. Koşullar okunduktan sonra onlara uyacağıma ant içmemi istediler. Bunu, önce kendi ülkemin göreneklerine sonra da Lilliput yasalarının buyurduğu biçime göre yaptım; sağ ayağımı sol elimle tuttum; sağ elimin orta parmağını başımın tepesine, baş parmağımı, sağ kulağımın ucuna koydum. Okuyucularım, belki Lilliputluların anlatım biçimi ve deyişleri hakkında bir düşünce edinmek ve hangi koşullar altında serbest bırakıldığımı öğrenmek isterler; bunun için senedi, elimden geldiği kadar sözcüğü sözcüğüne çevirdim, okuyucularıma sunuyorum: Evrenin neşe ve korku kaynağı; ülkeleri beş bin blustrug (on iki millik bir çevre içi) kaplayan; hükümdarlar hükümdarı; insanoğullarının en uzunu; ayakları yeryüzünün ortasına basan, başı güneşe değen; bir baş sallayışıyla bütün hükümdarları tir tir titreten; bahar gibi hoş; yaz gibi sakin, güz gibi bereketli, kış gibi korkunç; Lilliput'un erkli hükümdarları GOLBASTO MOMAREN EVLAME GURDILO SHEFIN MULLY ULLY GUL, son günlerde gökler ayarında ülkemize gelen Dağ Adam'a aşağıdaki koşulları önerir; Dağ Adam, açıkça ant içerek bunları saymaya zorunlu olacaktır: 1. - Dağ Adam resmi mühürümüzü taşıyan iznimizi almadan ülkemizden dışarı çıkamayacaktır. 2. - Bu yolda buyruğumuz olmadan başkentimize gelmeye kalkmayacak; izin verildiği zaman da halka, evlerinden dışarı çıkmamaları iki saat önce duyurulacaktır. 3. - Sözü geçen Dağ Adam ana caddelerimizden başka yerlerde dolaşmayacak; çayırlarda veya buğday tarlalarında gezmeyecek, yatmayacaktır. 4. - Sözü geçen ana caddelerde dolaşırken, sevgili uyruklarımızı veya atlarını veya arabalarını çiğnememeye son derece dikkat edecek; sözü edilen uyruklarımızın hiçbirini, izni olmadan eline almayacaktır. 5. - Postalarımızdan biri ivedi olarak bir yere yollandığı zaman, Dağ Adam, postayı ve hayvanını her ay altı günlük yola cebinde götürecek ve sözü geçen postayı, gerekirse, huzurumuza sağ ve esen geri getirecektir. 6. - Blefuscu adasındaki düşmanlarımıza karşı bağdaşığımız olacaktır. Bu düşmanlarımızın, topraklarımızı elimizden almak üzere hazırladıkları donanmayı yoketmek için elinden geleni yapacaktır. 7. - Sözü edilen Dağ Adam, boş vakitlerinde büyük parkın duvarlarına ve başka krallık yapıtlarına konmak üzere gereken büyük taşları kaldırarak işçilerimize yardım edecektir. 8. - Sözü edilen Dağ Adam, iki ay içinde, kıyı boyunca adımlayarak, ülkemiz çevresinin tam bir ölçüsünü çıkaracaktır. 9. - Yukardaki koşulları sayacağına açıkça ant içtikten sonra, Dağ Adam'a uyruklarımızın 1728'ini besleyecek kadar yiyecek ve içecek verilecektir. Bundan başka Dağ Adam huzurumuza serbestçe girebilecek ve ona gösterdiğimiz yakınlığın daha başka belirtilerinden de yararlanacaktır. Belfaborac sarayında, saltanatımızın doksan birinci ayının on ikinci günü yazılmıştır. Tümüyle Büyük Amiral Skyresh Bolgolam'ın kötü niyetlerinin neden olduğu bazı koşullar istediğim kadar onurlu olmamakla birlikte, bütün koşulları sayacağıma sevinç ve hoşnutlukla ant içtim. Bunun üzerine zincirlerimi hemen çözdüler: özgürlüğe kavuşmuştum. İmparator törende hazır bulunarak beni onurlandırmıştı. Ayaklarına kapanarak teşekkürlerimi bildirdim; kalkmamı buyurdu; ve övücü sözler söyledikten sonra (bunları, kuruntuma verilir diye burada yinelemeyeceğim) kendisine hizmet ederek yararlı olacağımı; ve şimdiye kadar elde ettiğim, ilerde de edebileceğim yakınlığına hak kazanacağımı göstereceğimi umduğunu ekledi. Okuyucularım serbest bırakılmam için konan koşulların sonuncusunda İmparator Hazretlerinin, bana her gün 1728 Lilliputluyu besleyecek kadar yiyecek ve içecek verilmesini kararlaştırmış olduğuna lütfen dikkat etsinler. Bir zaman sonra, saraydaki dostlarımdan birine bu 1728 sayısını nasıl bulduklarını sordum. İmparator Hazretlerinin matematikçileri boyumu bir yükseklik cetveliyle ölçmüşler; kendilerininkinin on iki katı olduğunu görmüşler: vücudumun kendilerininkine benzerliğini gözönünde tutarak, 1728 Lilliputlunun vücuduna eşit olduğunu çıkarmışlar; ve bundan ötürü bana, 1728 Lilliputluyu besleyecek kadar yiyecek gerektiği sonucuna varmışlar. Bu hesaplardan, bu ülke halkının zekâ ve becerisi ve böyle yüce bir hükümdarın yönetim işlerinde gösterdiği anlayış ve doğruluk hakkında okuyucularım herhalde bir görüş sahibi olmuşlardır. IV Lilliput'un başkenti Mildendo ve İmparatorun sarayının betimlenmesi. Genel Yazmanla ülke işleri üzerine konuşma. Yazar, savaş olursa, İmparatora yardım edeceğine söz veriyor. Özgürlüğüme kavuştuktan sonra ilk dileğim, başkent Mildendo'yu görmek için izin istemek oldu; İmparator, halka ve evlerine bir zararım dokunmamasına dikkat etmemi özellikle buyurarak bu izni, zorluk çıkarmadan verdi. Kenti gezmek istediğim halka duyurulmuştu. Mildendo'yu çeviren surlar iki buçuk ayak yükseklikte ve hiç değilse on bir parmak kalınlıktaydı; üzerinde, atlarıyla birlikte bir araba kolaylıkla yürür, kenti dolaşabilirdi. Kent, birbirinden onar ayak uzaklıkta güçlü kulelerle kuşatılmıştı. Mildendo'ya sol yandaki büyük kapının üstünden atlayarak girdim. Yan yan giderek iki caddeyi yavaşça geçtim; yelekleydim; ceketimi, etekleri evlerin dam ve saçaklarına zarar verebilir diye çıkarmıştım. Halkın evlerine çekilmelerine, yoksa uğrayacakları herhangi bir kazadan yalnızca kendilerinin sorumlu olacağına dair kesin buyruk çıkarılmış olmakla birlikte, yine de sokaklarda gecikip kalan kimseler bulunabileceğini düşünerek büyük bir dikkatle yürüyordum. Evlerin çatı katı pencereleri, damları beni seyretmeye gelenlerle öyle dolmuştu ki, bütün gezilerimde bundan daha kalabalık bir yer görmediğimi sanıyorum. Kent tam bir kareydi, çevresini kuşatan duvarların her biri beş yüz ayak uzunluktaydı. İki cadde birbirini kesiyor, kenti dört mahalleye ayırıyordu: genişlikleri beş ayaktı. Giremediğim ve geçerken yalnızca şöyle bir baktığım sokaklar ve dar yolların genişliğiyse on iki ile on sekiz parmak arasındaydı. Kent beş yüz bin kişi alabilirdi; evler üç kattan beş kata kadardı; pek çok dükkân ve pazar yeri vardı. İmparatorun sarayı iki caddenin birleştiği yerde, kentin ortasındaydı. yapılardan yirmi ayak uzakta, iki ayak yükseklikte bir duvarla çevrilmişti. İmparator Hazretleri bu duvarın üstünden geçmeme izin vermişlerdi. Duvarla saray arasındaki boşluk da çok geniş olduğundan sarayı, her yanından kolayca seyredebilirdim. Dış avlu kırk ayaklık bir kareydi ve iki avlu daha vardı; iç avluda İmparatorun daireleri bulunuyordu. Bunu görmeyi çok istiyordum, ama büyük bir güçlükle karşılaşmıştım: bir avludan öteki avluya götüren büyük kapılar on sekiz parmak yüksekliğinde, yedi parmak genişlikteydi; dış avludaki yapıların yüksekliğiyse hiç değilse beş ayaktı. Duvarları dört parmak kalınlığında kesme taşlardan sağlam bir biçimde örülmüş olmakla birlikte, bu yapıların üstünden büyük hasarlara neden olmadan atlamam olanağı yoktu.

**AnGeL** · 30.10.08, 19:36

Halbuki İmparator Hazretleri de sarayının ne kadar görkemli olduğunu görmemi çok istiyorlardı. Bunu ancak üç gün sonra başarabildim. Bu üç gün içinde, kentten yüz yarda kadar uzakta bulunan krallık parkındaki en büyük ağaçlardan birkaç tanesini çakımla kestim, ağırlığımı kaldırabilecek üç ayak yükseklikte iki iskemle yaptım. Mildendo'ya geleceğim halka gene duyuruldu; elimde iki iskemleyle kentten geçerek saraya vardım. Dış avlunun yanına gelince, iskemlelerden birinin üstüne çıktım; ötekini de elimle kaldırarak damın üzerinden geçirdim, iki avlu arasında olan sekiz ayak genişlikteki boşluğa usulca koydum; sonra bu iskemleye basarak, hiçbir zararım dokunmadan, yapının üzerinden geçtim ve ilk iskemleyi ucu çengelli bir değnekle yerinden aldım... İşte böylece iç avluya kadar geldim; ve yan yatarak yüzümü, özellikle açık bırakılmış olan orta kattaki pencerelere dayadım: düşlenemeyecek derecede göz alıcı bir daireyle karşılaştım. İmparatoriçeyle küçük prensler, yanlarında buyruklarındaki adamlarıyla, odalarındaydılar. İmparatoriçe hazretleri, büyük bir incelikle gülümsemek ve sonra ellerini pencereden uzatarak bana öptürmek lütfunda bulundular. Okuyucularıma böyle betimlemeleri şimdiden sunmak istemiyorum; bunları daha büyük bir yapıt için saklıyorum. Bu yapıt baskıya verilmek üzeredir ve içinde şunlar olacaktır: Lilliput İmparatorluğu'nun kuruluşundan beri, birçok hükümdarın saltanatı boyunca, genel bir betimlenmesi; savaşları, siyasetleri, yasaları ve bilimleri üzerine bilgiler; bitkileri, hayvanları, gelenekleri ve daha başka yararlı, meraklı şeyler... Şimdilik başlıca amacım, bu İmparatorlukta geçirdiğim dokuz ay kadar bir zaman içinde, halkın veya benim başımızdan geçenleri anlatmaktır. Serbest bırakıldıktan on beş gün sonra, bir sabah, (burada kendisine verilen ada göre) Özel İşler Genel Yazmanı Reldresal, yanında yalnızca bir hizmetçiyle evime geldi. Arabasının biraz ötede beklemesini buyurarak bir saat kadar benimle görüşmesine izin vermemi rica etti. Seçkin bir adamdı, birçok artamı vardı; serbest bırakılmam için saraya yaptığım başvurularda bana yardımı da dokunmuştu. Bunlardan ötürü isteğini hemen yerine getirdim. Sesini bana kolaylıkla işittirebilmesi için yere yatmayı önerdim; fakat, bütün konuşmamız boyunca kendisini elimde tutmamı yeğledi. Söze, serbest bırakıldığım için beni kutlamakla başladı; bu işte kendisinin de biraz payı olduğunu söyleyebileceğini işaret ettikten sonra, özgürlüğüme böyle kısa bir zamanda kavuşmuşsam, bunda ülke işlerinin şimdiki durumunun da etkisi olduğunu ekledi; ve sözlerini şöyle sürdürdü: "Ülkemiz yabancılara gönenç ve mutluluk içindeymiş gibi görünüyorsa da, başımızda iki büyük bela var: biri ülke içinde şiddetli bir particilik, ötekisi, çok güçlü bir düşmanın ülkemizi istila tehlikesi. Birinci belaya gelince, şunu bilmelisiniz ki yetmiş aydır, İmparatorluğumuzda iki düşman parti var; bunlara, kendilerini birbirlerinden ayırmak için yüksek ve alçak ökçeli ayakkabılar giydiklerinden, Tramecksan ve Slamecksan diyoruz. Yüksek ökçelilerin, ülkemizin öteden beri süregelen yönetim düzenine uygun oldukları ileri sürülüyorsa da, İmparator Hazretleri, sizin de göreceğiniz gibi, bütün hükümet işlerinde alçak ökçelileri kullanıyorlar; doğrudan doğruya hükümdarlığa bağlı görevleri de onlara veriyorlar; hatta herhalde dikkat etmişsinizdir, İmparator Hazretlerinin ökçeleri devlet görevlilerininkinden bir drurr (drurr, bir parmağın on dörtte biri kadardır) daha alçaktır. Bu iki parti arasındaki düşmanlık o kadar büyümüştür ki, bir partiden olanlar, ötekilerle hiç konuşmadıkları gibi, birlikte yiyip içtiklerini de görmek olası değildir. Tramecksanlar, yani yüksek ökçeliler, sayıca bizden üstünler ama iktidar tümüyle bizim elimizde. Yalnızca bir kaygımız var: veliaht hazretlerinde yüksek ökçelilere doğru bir eğilim seziyoruz: çünkü ökçelerinin birinin ötekinden daha yüksek olduğu açıkça görülüyor; bu yüzden de yürürlerken bir az aksıyorlar. Ülke içinde bu karışıklıklar süregiderken, Blefusculuların ülkemizi her an istila edeceklerinden korkuyoruz; yeryüzünün öteki İmparatorluğu olan Blefuscu adası, İmparator Hazretlerimizin ülkeleri kadar geniş ve güçlüdür. Gerçi siz, dünyada daha başka ülkeler ve devletler bulunduğunu, halkının da sizin gibi kocaman yaratıklar olduğunu söylemiştiniz; ama buna, bilginlerimiz pek inanmıyor; sizin de aydan veya yıldızların birinden düştüğünüzü tahmin ediyorlar; çünkü sizin boyutlarınızda olan yüz kişinin, İmparator Hazretlerimizin ülkeleri içindeki bütün toprak ürünlerini ve hayvanları kısa sürede yok edeceği kesindir. Hem sonra, altı bin ay gerilere giden tarihlerimizde, Lilliput ve Blefuscu yüce imparatorluklarından başka hiçbir ülkenin adı geçmiyor. İşte, demin söylemek istediğim gibi, bu iki yüce güç otuz altı aydır inatçı bir savaşa girişmiştir; nedeni de şu: herkesin de teslim ettiği gibi, yumurtayı yemeden önce, geniş ucundan kırmak, eskiden beri kabul edilmiş bir yöntemdi; fakat şimdiki İmparatorumuzun dedesi, daha çocukken, yumurtasını eski göreneğe göre geniş ucundan kırarken, nasılsa parmağını kesmiş. Bunun üzerine babası İmparator bir ferman çıkararak, bütün uyruklarının yumurtalarını sivri uçtan kırmalarını buyurmuş; bu buyruğa aykırı davrananlar ağır cezalara çarpılacakmış. Halk buna o kadar kızmış ki, tarihçilerimizin yazdıklarına göre, bu yüzden altı kez ayaklanma çıkmış; bir İmparator canından, bir İmparator da tahtından olmuş. Bu iç karışıklıklar Blefuscu hükümdarlarınca sürekli olarak körükleniyor, yatışınca da, suçlular hep Blefuscu'ya kaçıyor, oraya sığınıyorlarmış. Hesap edildiğine göre, değişik zamanlarda, on bir bin kişi, yumurtalarını sivri uçtan kırmaya katlanmaktansa ölüme razı olmuşlar. Bu anlaşmazlıkla ilgili sürü sürü ciltler doldurulmuş, fakat geniş uçtan yana olanların kitapları yasaklanmış ve hiçbir göreve alınmamaları için yasa çıkarılmıştı. Ülkemiz böyle bir kargaşalık içindeyken, Blefuscu imparatorları elçileri aracılığıyla bize çok ağır sözler söylemişlerdi; bizi Brundecral'in ( bu, Lilliputluların kutsal kitabıdır ) elli dördüncü bölümündeki, peygamberimiz Lustrog'un ana öğretisine aykırı davranarak dinde bir ayrılık yaratmakla suçluyorlardı. Fakat, bunun asıl metni zorlamaktan başka bir şey olmadığı anlaşıldı; çünkü asıl metin şöyle der: gerçek inananlar yumurtalarını en kolay ucundan kıracaklardır. En kolay ucun da hangisi olduğuna gelince; bunun, herkesin vicdanına veya hiç olmazsa başyargıcın kararına bırakılması gerektiği kanısındayım. Blefuscu'ya kaçan geniş uççular, hükümdarın sarayında öyle saygınlık kazandılar, ülkemizdeki yandaşlarından öyle gizli yardım gördüler ve kışkırtıldılar ki, iki İmparatorluk arasında, karşılıklı başarılarla, otuz altı aydır çok kanlı bir savaş süregelmektedir. Şimdiye kadar kırk büyük gemi ve daha çok küçük gemiyle birlikte en iyi asker ve denizcilerimizden otuz binini yitirdik; düşmanın uğradığı zararın ve yitirdiklerinin bundan daha çok olduğu sanılmaktadır. Bununla birlikte, düşmanlarımız güçlü bir donanma kurarak, bize saldırmaya hazırlanıyorlar. İmparator Hazretlerimiz, yiğitlik ve gücünüze büyük bir güven duyduklarından, bu ülke işlerinden size söz etmemi buyurmuşlardı. Genel Yazman'dan İmparator Hazretlerine saygılarımı sunmasını, şunları bildirmesini rica ettim: yabancı olduğumdan, parti kavgalarına karışmayı uygun bulmuyordum; fakat kendisini ve devleti, istilacılara karşı yaşamım pahasına da olsa, savunmaya hazırdım. V Olağanüstü bir manevrayla yazar istilayı önlüyor. Kendisine yüksek bir onur rütbesi veriliyor. Blefuscu İmparatorluğu'ndan elçiler geliyor, barış istiyorlar. İmparatoriçenin dairesinde, kaza sonucu, yangın çıkıyor; yazar, sarayın bir bölümünü yanmaktan kurtarmayı başarıyor. Blefuscu İmparatorluğu Lilliput'un kuzey doğusunda bir adadır ve iki imparatorluk arasında sekiz yüz yarda genişlikte bir boğaz vardır. Ben bu adayı henüz görmemiştim; hele her an için bir istila saldırısı olabileceğini de öğrenince, adanın Blefuscu'ya bakan kıyısına gitmez oldum; çünkü düşmanın benden haberi yoktu; gemilerinden görülürüm diye korkuyordum. İki imparatorluk arasında her türlü ilişki, savaş boyunca, ölüm cezasıyla yasaklanmış ve İmparatorumuz bütün gemilere ambargo koymuştu. Düşmanın tüm donanmasını ele geçirmek için kurduğum bir planı İmparator Hazretlerine anlattım; keşif kollarımızın söylediğine göre, donanma, uygun rüzgâr çıkar çıkmaz harekete geçmek üzere limanda demirli duruyordu. En deneyimli denizcilere danıştım, boğazın derinliğini sordum: yaptıkları iskandillere göre, derinliğin ortada yetmiş glumgluff, yani aşağı yukarı altı ayak ve diğer yerlerde de en çok elli glumgluff olduğunu söylediler. Blefuscu Adası'nın tam karşısındaki kuzey doğu kıyısına doğru ilerledim: bir tümseğin gerisine yattım; küçük dürbünümü çıkardım; düşmanın demirli duran donanmasına baktım: elli kadar savaş ve birçok taşıt gemisi vardı. Sonra evime döndüm; birçok halat ve demir çubuk sağlanması için buyruklar verdim (bana, bu konuda gereken yetki verilmişti). Halatlar, sicim kalınlığında; demir çubuklar, dikiş iğnesi uzunluk ve boyundaydı. Daha sağlam olmaları için halatları üç kat yaptım; demir çubukları da üçer üçer burarak uçlarını kıvırdım, çengel yaptım. Böylece elli çengeli, bir o kadar halatın ucuna iliştirdikten sonra kuzeydoğu kıyısına gittim; ceketimi, ayakkabılarımı çıkararak, deri yeleğim sırtımda, suların yükselmesine yarım saat kala denize girdim. Suda, olanca hızımla yürüdüm; ortada, ayaklarım yeniden dibe değinceye kadar otuz yarda yüzdüm; denize gireli yarım saat olmamıştı ki, donanmanın yanındaydım. Düşmanlar beni görünce o kadar korktular ki, gemilerinden atlayıp yüzerek karaya çıktılar. Sayıları otuz binden aşağı değildi. Hemen halat ve çengellerimi çıkardım; çengelleri birer birer her geminin başındaki palamar gözlerine geçirdim; halatların uçlarını da birbirine bağladım. Ben bu işlerle uğraşırken, düşman, üzerime binlerce ok yağdırıyordu; oklar yüzüme ve ellerime saplanıp kalıyor, hem fena halde canımı yakıyor, hem işimi rahatça görmeme engel oluyordu. En çok gözlerime bir şey olmasından korkuyordum; buna karşı hemen bir çare düşünmemiş olsaydım, kesinlikle kör olurdum. Önce de söylemiş olduğum gibi, İmparator Hazretlerinin arayıcı memurlarının gözünden kaçan gizli bir cebim vardı; buraya, ufak tefek birkaç şeyden başka gözlüğümü de koymuştum; bunu hemen çıkardım; sıkı sıkıya gözlerime taktım; ve böylece silahlanmış olarak, düşmanın ok yaylımına karşın, hiçbir şeye aldırmadan işimi gördüm. Okların birçoğu gözlüğüme çarpıyordu; fakat camları biraz zedelemekten başka bir etkileri olmadı. Bütün çengellerimi palamar gözlerine takmıştım; halatları, uçtaki düğümden tutarak çekmeye başladım; fakat, gemiler kımıldamadı: demirli olduklarından yerlerinde sımsıkı duruyorlardı; giriştiğim işin en fazla cesaret isteyen kısmı kalmıştı. Elimde tuttuğum halatı koyuverdim; çengelleri de yerlerinde bırakarak, çakımı çıkardım; yüzüme ve ellerime iki yüzden fazla ok yediğim halde, büyük bir dayanıklılıkla demirlerin halatlarını kestim; sonra uçlarına çengelleri bağlamış olduğum halatların düğümünden tutarak, düşmanın en büyük savaş gemilerinden ellisini, büyük bir kolaylıkla ardım sıra sürükledim. Ne yapmak istediğime akıl erdiremeyen Blefusculular, önce, büyük bir şaşkınlık içindeydiler; halatları kestiğimi görmüşler, gemilerini, ya başıboş bırakacağımı veya birbiri üzerine bindireceğimi sanmışlardı. Fakat tüm donanmalarının düzenle harekete geçtiğini, benim de önden çektiğimi görünce öyle bir çığlık kopardılar ki, bunu betimlemek ya da düşlemek hemen hemen olanaksızdır. Tehlikeli alandan çıkınca durdum; yüzüme ve ellerime saplanmış olan okları birer birer ayıkladım; yaralarımı, Lilliput'a geldiğim zaman vermiş oldukları, önce de sözünü etmiş olduğum, merhemle oğdum, sonra gözlüğümü çıkardım ve bir saat kadar suların çekilmesini bekledikten sonra yükümle birlikte boğazın ortasından yürüyerek geçip Lilliput krallık limanına sağ ve esen geldim. İmparator ve bütün saray ileri gelenlerı, bu büyük serüvenin sonucunu bekleyerek, kıyıda duruyorlardı. Gemilerin büyük bir yarım ay biçiminde ilerlediğini görmüşler, fakat, göğsüme kadar su içinde olduğumdan beni seçememişlerdi. Boğazın ortasına gelince, endişeleri büsbütün artmıştı; çünkü o zaman başıma kadar suyun içindeydim. İmparator Hazretleri, boğulduğum sonucuna varmışlar, donanmanın da kötü niyetlerle yaklaştığını düşünmüşlerdi. Fakat çok geçmeden geniş bir soluk aldılar; çünkü ben ilerledikçe boğaz sığlaşmıştı; sesimi işitebilecekleri bir yere geldiğim zaman da, donanmanın bağlı olduğu halatların ucunu yukarı kaldırmış ve yüksek sesle: Yaşasın Lilliput'un güçlü İmparatoru diye bağırmıştım. Lilliput'un yüce hükümdarı beni olağanüstü övücü sözlerle karşıladı ve hemen orada Nardac yaptı: Nardac'lık bu ülkede en büyük onur rütbesidir. İmparator Hazretleri geri kalan düşman gemilerini de kendi limanlarına getirmem için fırsat kollamamı rica etti. Hükümdarların tutkuları o kadar ölçüsüz ki, bizim İmparator, koca Blefuscu ülkesini bir eyalet haline sokmaktan ve bir genel valiyle yönetmekten başka bir şey düşünmediği gibi, geniş uç yandaşı sürgünleri de yok etmek, Blefuscu halkını, yumurtalarını sivri uçtan kırmaya zorlayarak bütün dünyanın biricik hükümdarı kalmak istiyordu. Siyaset ve adalet konuları üzerinde durarak, kanıtlar ileri sürerek, İmparatoru bu niyetlerinden vazgeçirmeye uğraştım; özgür ve mert bir ulusun köle olmasına hiçbir zaman alet olamayacağımı söyledim. Bu sorun mecliste görüşülürken, aklı başında birkaç bakan benden yana çıkmıştı. Açık ve cüretli sözlerim, hükümdarın tasarılarına ve siyasetine o kadar aykırıydı ki, İmparator Hazretleri bu söylediklerimi hiç bağışlamadı; bunlardan, mecliste büyük bir ustalıkla söz edince, en akıllıca düşünenlerden bazıları susarak benim yanımı tutar gözükmüşler; fakat gizli düşmanlarım beni hedef tutan birkaç sözcük harcamaktan kendilerini alamamışlardı. O andan başlayarak İmparatorla birkaç bakandan oluşan yandaşları, bana karşı, tümüyle kötü niyetlerin doğurduğu birtakım dolaplar çevirmeye başladılar; bu dolaplar, iki aydan kısa bir süre içinde semeresini verdi ve az kalsın yok olmama neden olacaktı. Hükümdarlara verilen en büyük hizmetler, tutkularını karşılamakta gösterilen eksiklikle tartıya vurulunca, ne de çabuk değerden düşüyorlar. O olağanüstü başarımdan üç hafta sonra, barış dilemek için Blefuscu'dan büyük bir kurul geldi; ve koşullar tümüyle İmparatorumuzun lehine olmak üzere bir barış imzalandı. Altı elçi, beş yüz kişilik bir görevli topluluğuyla gelmiş; İmparatorlarının büyüklüğüne ve görecekleri işin önemine uygun bir biçimde kente büyük bir gösterişle girmişti. Antlaşma yapılırken, sarayda elde etmiş olduğum - ya da öyle görünen - saygınlığa dayanarak onlara birçok hizmette bulunmuştum; elçiler, kendilerine ne kadar iyilik etmiş olduğumu gizliden gizliye duymuşlar, beni açıkça ziyarete gelmişlerdi. İyi yüreklilik ve yiğitliğimden ötürü övgülerle söze başladılar; efendileri İmparator Hazretleri adına beni ülkelerine davet ettikten sonra, bir hayli sözünü işittikleri olağanüstü gücümü kendilerine de göstermemi rica ettiler. İsteklerini hemen yerine getirdim; fakat yaptıklarımı anlatarak okuyucularımı sıkmayacağım. Elçileri bir süre eğlendirip hoşnut ettim; şaşkınlıklar içinde bıraktım. Sonra, erdemlerini bütün dünyanın hayranlıkla karşıladığı efendileri İmparator Hazretlerine saygılarımı sunarak bana onur vermelerini rica ettim; yurduma dönmeden önce hükümdarlarına hizmette bulunmak istediğimi de ekledim. Onun için bizim İmparatoru görmek onurunu elde ettiğim ilk fırsatta, Blefuscu hükümdarının yanına gitmeme izin buyurmalarını rica ettim; İmparator dileğimi, açıkça gördüğüm gibi, pek soğuk karşıladı. Ben o zaman bunun nedenini pek anlayamamıştım; fakat sonradan birinin kulağıma fısıldadığına göre, Flimnap'la Bolgolam, elçilerle görüşmemi İmparator Hazretlerine sadakatsizlik olarak göstermişler; bense böyle bir şeyi düşünmemiştim bile... İşte bu andan başlayarak, saray çevresi ve bakanlar hakkında pek o kadar iyi olmayan düşünceler beslemeye başladım. Elçilerin benimle çevirmen aracılığıyla konuştuklarını da söylemeliyim. Lilliput'la Belfuscu İmparatorluklarının dilleri, Avrupa'da herhangi iki ulusun dilleri kadar birbirinden farklıdır. Her iki İmparatorluk da kendi dilinin eskilik, güzellik ve gücüyle övünüyor, komşusunun dilini aşağı görüyor. Bununla birlikte, Blefuscu donanmasını eline geçirmiş olmaktan güç alan bizim İmparator, elçileri, güven mektuplarını ve söylevlerini Lilliput dilinde vermeye zorlamıştı. Oysa her iki ülkede de ileri gelenlerin, kıyı boylarında oturan tüccar ve denizcilerin hemen hepsi iki dilde de konuşabiliyor: çünkü, iki ülke arasında büyük ölçüde ticaret oluyor; sürgünler karşılıklı olarak her iki ülkede de kabul ediliyor ve dünyayı görmek, başka insanlar, başka göreneklerle ilişki kurarak eğitimlerini tamamlamak için her ülke de, genç soylularını ve zengin çocuklarını öteki ülkeye göndermeyi görenek etmiş. Ben bunu, birkaç hafta sonra Blefuscu İmparatoruna saygılarımı sunmaya gittiğim zaman öğrendim. Büyük yıkımların eşiğinde giriştiğim ve salt düşmanlarımın kötü niyetlerinin neden olduğu, fakat sonra benim için çok yararlı olan bu gezimi sırası gelince anlatacağım. Okuyucularım herhalde anımsarlar: özgürlüğüme kavuşmak için kabul ettiğim koşullar arasında beni adeta köle yerine koyan birkaç koşul vardı ki hiç hoşuma gitmemişti ve ancak çaresizlik içinde olduğum için kabul etmek zorunda kalmıştım. Ama şimdi, Nardac'tım; İmparatorluğun en yüksek rütbesini almıştım; onun için bu gibi koşulları yerine getirmem artık onuruma ve konumuma uygun görülmüyordu; İmparator da (hakkını yememeliyim) bunların bir kez bile sözünü etmedi. Her neyse, çok geçmeden İmparator Hazretlerine, o zaman çok büyük sandığım bir hizmette bulunmak fırsatını elde ettim. Bir gece yarısı, kapımın önünde yüzlerce kişinin bağrışmasıyla birdenbire uyandım; çok korktum; burglum, burglum diye haykırıp duruyorlardı. İmparatorun saray ileri gelenlerından birkaçı halkı yararak yanıma geldiler ve hemen saraya gelmemi rica ettiler: İmparatoriçe hazretlerinin dairesinde, roman okurken uyuyakalmış hizmetindeki bir bayanın dikkatsizliği yüzünden yangın çıkmıştı. Hemen kalktım; halka yolumdan çekilmeleri buyurulduğu için, gece de ay olduğundan kimseyi çiğnemeden saraya doğru hızla gittim. Duvarlara merdivenler dayamışlardı; bol kova vardı, ama su biraz uzaktaydı. Zavallı halk ellerinden geldiği kadar çabuk davranıyor ve bana yüksük büyüklüğünde olan kovaları veriyordu; fakat yangın o kadar şiddetliydi ki, bunların pek yararı olmuyordu. Aceleyle ceketimi evde bırakıp yalnızca deri yeleğimi giyerek gelmemiş olsaydım, ateşi ceketimle kolayca söndürebilecektim. Durum acıklı ve umutsuzdu; bu görkemli saray kesinlikle kül olacaktı. Fakat böyle durumlarda pek seyrek olmakla birlikte, o anda aklıma bir düşünce geldi ve hemen bir çare buldum. O akşam, glimigrim denen çok lezzetli bir şaraptan bol bol içmiştim ( buna, Blefusculular flunec diyorlar, ama bizimkinin daha iyi olduğu söyleniyor ); bu şarap çok çiş yaptırıyordu; bereket versin daha dışarı da çıkmamıştım. Alevlerin ve ateşi söndürmek için harcadığım çabanın da etkisiyle şarap etkisini gösterdi; öyle bol su döktüm ve bunu öyle uygun yerlere boşalttım ki, üç dakika içinde yangından eser kalmadı; ve bu yüce yapı, ancak birçok dönemde kurulabilen bu yüce yapı, yok olmaktan böylece kurtulmuş oldu. Gün doğmuştu; İmparatorun kutlamasını beklemeden evime döndüm; çok büyük bir hizmette bulunmuş olmakla birlikte, İmparator Hazretlerinin bu hizmeti görme biçimimi nasıl karşılayacağını bilmiyordum; çünkü bu ülkenin başlıca yasalarından biri, saray sınırları içinde su döken kimseyi, konumu ve rütbesi ne olursa olsun, ölümle cezalandırmaktadır. Fakat İmparatordan gelen bir haber yüreğime su serpti: Hükümdar, Başyargıca bağışlanmam için emir verecekti. (Bununla birlikte bağışlanma belgemi bir türlü elde edemedim). Bana gizliden gizliye gelen haberlere göre de, İmparatoriçe hazretleri yaptığımı öyle derin bir nefretle karşılamış ki, sarayın en ıssız bir köşesine taşınmış; yanan yapının, kendisinin oturması için onarılmasına şiddetle karşı koymaya karar vermiş; en yakın dostları yanında da benden öc almaya ant içmekten kendini alamamış.

**AnGeL** · 30.10.08, 19:37

VI Lilliputluların bilgileri, yasaları, görenekleri, çocuklarını eğitme yöntemleri. Yazarın bu ülkede nasıl yaşadığı. Soylu bir bayanın onurunu kurtarması. Lilliput'u betimlemeyi, bu ülke hakkında yazacağım bir yapıta bırakmak niyetindeysem de, şimdilik genel bir görüş edinmelerini sağlayarak meraklı okuyucularımı hoşnut etmek istiyorum. Halkın boyu ortalama altı parmaktan aşağı olduğu gibi, bütün hayvanlar, bitkiler ve ağaçların büyüklükleri de aynı orandadır. Örneğin, en büyük at ve öküzlerin boyları dört beş parmak arasındadır; koyunların boyu aşağı yukarı bir buçuk parmaktır; kazlarsa birer serçe kadardır. İşte böylece, derece derece aşağı inerek, en küçük hayvanlarına gelirsiniz; bunları gözle görebilmek benim için hemen hemen olanaksızdı; ama doğa Lilliputluların gözlerini kendilerine özgü olan her şeyi görebilecek bir duruma getirmiş; görüşlerinde büyük bir sağlık var; fakat, uzakları pek göremiyorlar; yakınlarında olan eşyaları görmekte gözleri pek keskindir; bir ahçının sinek kadar bir çayır kuşunu yolduğunu; bir genç kızın göze görünmez bir iğne iplikle dikiş diktiğini gördüm. En büyük ağaçları, yani tepelerine ancak kolumu uzatarak yetişebildiğim kral parkındaki ağaçlar, yedi ayak yüksekliktedir; öteki bitkiler de aynı ölçüde olduğundan büyüklüklerini okuyucularım kolayca gözlerinin önüne getirebilirler. Lilliputluların bilgileri üzerine şimdilik fazla bir şey söylemeyeceğim; yalnızca, değişik bilimlerin, yıllar boyunca, büyük gelişmeler gösterdiğini belirteceğim. Fakat, yazma biçimleri çok garip! Ne Avrupalılar gibi soldan sağa, ne Araplar gibi sağdan sola, ne Çinliler gibi yukardan aşağı, ne de Cascagialılar gibi aşağıdan yukarı; tıpkı İngiltere'deki bayanların yazıları gibi, kâğıdın üst köşesinden alt köşesine doğru eğri büğrü bir şeyler. Lilliputlular ölülerini baş aşağı gömüyorlar. İnançlarına göre, on bir bin ay sonra ölüler dirilecekmiş; o zaman, düz sandıkları dünyanın altı üstüne gelecek, baş aşağı gömülenler de dirilince, kendilerini ayak üstünde bulacaklarmış. Okumuşlar, bu inancın saçma olduğunu itiraf ediyorlar ama, okumamışlara uyularak bu yöntemden bir türlü vazgeçilemiyor. Lilliput'ta birtakım garip yasa ve görenekler de var; bunlar, benim sevgili ülkemdekilere o kadar aykırı ki, onlardan yana uzun uzun söz söylemeye pek isteğim yok; ama, yasaların, ülkemde de, burada olduğu gibi uygulanmalarını dilememek elden gelmiyor. Önce, ötekinin berikinin suçlarını haber verenlerden söz edeceğim. Devlete karşı işlenen her suç büyük bir şiddetle cezalandırılıyor; fakat sanık suçsuz olduğunu mahkemede açıkça kanıtlarsa, ona suç yüklemiş olan kimse hemen en yürekler acısı bir biçimde öldürülüyor; malı mülkü varsa, suçsuz olan adama bundan bol bol verilerek, yitirdiği zaman, geçirdiği tehlike, tutukluluktan ötürü çektiği sıkıntı ve savunması için harcadığı para karşılanmış oluyor. Suçu yükleyen adamın malı mülkü yoksa, zararı İmparator Hazretlerinin hazinesinden karşılanıyor. İmparator suçsuz adama yakınlık duygusunu ve lütfunu gösteren bir de nişan veriyor; suçsuzluğunu bütün kentte ilan ettiriyor. Lilliputlular dolandırıcılığı hırsızlıktan daha büyük bir suç sayıyor, çoğunlukla ölümle cezalandırıyorlar. Şöyle düşünüyorlar: dikkat, uyanıklık, biraz da zekâ, bir adamın malını mülkünü hırsızlardan korumaya yeterlidir; fakat doğruluk, düzenciliğe karşı kendini hiçbir zaman koruyamaz. İnsanlar arasında sürekli bir biçimde alışveriş ve krediyle işlem yapılması gerekli olduğundan, düzmeceliğe izin edilir, göz yumulursa veya düzmeceliği cezalandırmak için hiçbir yasa konmazsa, namuslu tüccar büyük zararlara uğrar, düzmeceliği yapanlar da bundan yararlanır. Hiç unutmam, bir gün, İmparator Hazretlerinden, efendisine havaleyle gelen büyük bir parayı çalıp kaçan bir suçlunun bağışlanmasını dilemek istemiştim; suçu hafifletmek için, İmparator Hazretlerine, bunun güveni bozmaktan başka bir şey olmadığını söyleyince, hükümdar, suçu büsbütün ağırlaştıran bir şeyi savunma olarak ileri sürmemi son derece saçma buldu. Ben de, her ulusun kendine özgü görenekleri vardır, diye basmakalıp bir yanıt vermekten başka bir şey söyleyemedim: fena halde utanmıştım. Her hükümetin, işini, ödül ve cezaya dayanarak yürütebildiğini hepimiz genellikle kabul ederiz; fakat, bu kuralın Lilliput'tan başka hiçbir ülkede uygulandığını görmedim. Burada, bir kimse, yetmiş üç ay, ülkenin yasalarından hiçbir biçimde dışarı çıkmadığını kanıtlayabilirse, durumuna ve davranışlarına göre birtakım ayrıcalıklar elde etmeye ve salt bu iş için ayrılan paradan bir miktar almaya hak kazanır; aynı zamanda adına eklenen Snilpall, yani ''yasal'' sanını da alır, ama bu san oğullarına geçmez. Ben, yasalarımızı hiç ödül sözü etmeden, yalnızca cezayla korkutarak uyguladığımızı söyleyince, bunu, yönetimimizin çok büyük bir eksikliği saydılar. Bunun içindir ki, Lilliput mahkemelerinde adalet şöyle simgelenmektedir: adaletin ikisi önde, ikisi arkada, birer tanesi de yanlarda olmak üzere altı gözü var: bu, gözlerinden hiçbir şeyin kaçmayacağını göstermek içindir; sağ elinde, içi altın dolu, ağzı açık bir torba, sol elindeyse, kını içinde bir kılıç var: bu da, cezalandırmaktan ziyade ödüllendirmek istediğini göstermek içindir. Lilliputlular, hangi görev için olursa olsun, iş verecekleri adamlarda büyük yetenekten ziyade ahlak arıyorlar. Şöyle düşünüyorlar: insanlığın yönetilmeye gereksinimi vardır; her insan zekâsı da şu veya bu göreve uygundur; Tanrı, ülke işleri yönetiminin, ancak yüksek deha sahibi birkaç kişinin çözebileceği bir bilmece olmasını hiçbir zaman istememiştir; çünkü bir çağda, böyle dehalardan ancak iki üç tane bulunabilir. Fakat, doğruluk, adalet, ölçü ve bunlara benzer daha başka erdemlere erişmek herkesin elindedir; herhangi bir kimsede bu erdemlerle birlikte deneyim ve iyi niyet bulunursa, o, ülkesine hizmet etmeye elverişlidir (özel eğitim isteyen görevler doğal olarak bunun dışındadır). Aklın yüksek nitelikleri, ahlak erdemlerinin yokluğunu hiçbir zaman gideremeyeceğinden, yüksek yetenekli fakat düşkün kimselerin tehlikeli ellerine hiçbir iş bırakılamaz; çünkü bilgisiz fakat erdemli bir kimsenin düşeceği yanlışların, çoğunluğun çıkarı üzerinde, eğilimleri kendisini kötüye sürükleyen, bunu semerelendirmek, artırmak ve savunmak için büyük yetenekleri olan bir kimsenin yapabileceği şeyler kadar korkunç etkileri olamaz. Tanrı'ya inanmayanlara da iş verilmiyor; çünkü, hükümdarlar Tanrı'nın vekili olduklarını kabul ettiklerinden, Lilliputlular, bir hükümdarın, buyruğu altında olduğu bir gücü tanımayanlara iş vermesini çok saçma buluyorlar. Yalnız şunun iyi anlaşılmasını isterim ki; bu söz ettiğim, aşağıda da söz edeceğim yasalar, Lilliput yasalarının ana biçimleridir; yoksa insanın o bozuk yaratılışının yöneltişiyle Liliputlularda görülen ahlak düşkünlüklerini vurgulamak istemiyorum. İpler üzerinde cambazlık ederek yüksek görevler elde etmek, değneklerin üstünden atlayarak veya altında sürünerek övgü ve saygınlık nişanları elde etmek gibi bayağı görenekleri, ülkeye, şimdiki İmparatorun dedesi sokmuş ve bu görenekler, particiliğin gitgide şiddetlenmesiyle bugünkü durumunu almış. Kitaplarda okuduğumuza göre bazı ülkelerde olduğu gibi, burada da, iyilik bilmezlik, ölümle cezalandırılan bir suçtur. Lilliputlularca, bir kimse, kendine iyilik eden birisine kötülük ederse, kendisine hiç iyilik etmemiş olan insanlara kesinlikle kötülük edecektir: böyle bir adam yaşamaya layık değildir. Lilliput'ta her kentte herkese açık eğitim evleri vardır; ve köylülerle rençberlerden başka, her ana baba, erkek kız bütün çocuklarını, yaşları yirmi ay olunca, yani söz dinleyecek bir çağa gelince, yetiştirilmek üzere bu evlere göndermek zorundadırlar. Bu okullar, çocukların toplumsal durumlarına, erkek ve kız oluşlarına göre birkaç türlüdür. Çocukları, yetenek ve eğilimlerine ve babalarının konumuna uyacak bir biçimde yaşama hazırlamak için uzman öğretmenler vardır. Önce erkek, sonra da kız okullarından söz edeceğim. Soylu ve yüksek doğuşlu erkek çocukların okullarında, ciddi, bilgin öğretmenlerle bunların yardımcıları bulunur. Çocukların giyecek ve yiyecekleri basit ve yalındır; gördükleri eğitim, onur, adalet, gözüpeklik, alçak gönüllülük, acıma duygusu, din ve yurt sevgisi temellerine dayanır. Pek kısa olan yemek ve uyku zamanlarıyla, beden idmanlarına ayrılan iki saatlik soluk alma arasından başka, çocuklar hep bir işle uğraşırlar. Dört yaşına gelinceye kadar giysilerini erkek hizmetçiler giydirip çıkarırsa da, ne kadar yüksek ailelerden olurlarsa olsunlar, dört yaşından sonra kendi kendilerine giyinmek zorundadırlar. Bizdeki elli yaşında kadınlar kadar yaşlı kadın hizmetçiler ancak en küçük hizmetleri görürler. Çocuklar, hizmetçilerle hiçbir biçimde konuşmazlar; soluk alma aralarına küçük veya büyük kümeler halinde, öğretmenleri veya yardımcısıyla birlikte çıkarlar; ve böylece bizim çocuklarımızın daha genç yaşlarında uğradıkları çılgınlık ve ahlaksızlığın kötü etkilerinden kurtulmuş olurlar. Ana babalar, çocuklarını, birer saat olmak üzere, yılda ancak iki kez görebilirler; çocuklarını gördükleri vakit onlardan ayrılırken bir kez öpmelerine izin verilir. Bu ziyaretlerde kesinlikle bir öğretmen bulunur: bu öğretmen, ana babaların çocuklarıyla gizli gizli konuşmalarına, şımartıcı sözler söylemelerine, oyuncak, şeker gibi armağanlar getirmelerine izin vermez. Bir aile, çocuğunun eğitimi için gereken parayı vermezse, bu para, İmparator Hazretlerinin görevlilerince ödetilir. Sıradan insanların, tüccar, satıcı ve ustaların çocukları da aynı biçimde yetiştirilir; bu çocuklar yalnızca bir sanat öğrenir ve on bir yaşlarına gelince, başkalarının yanında çıraklık etmeye başlarlar. Oysa, yüksek aile çocukları öğrenimlerini, bizde yirmi bir yaş demek olan, on beş yaşlarına kadar sürdürürler; fakat son üç yıl içinde gittikçe daha özgür bırakılırlar. Kız okullarında, yüksek aile kızlarının gördüğü eğitim erkeklerinki gibidir; yalnızca bunları, kesinlikle bir öğretmenin gözetiminde, kadın hizmetçiler giydirir; beş yaşına gelince, kendi kendilerine giyinmeye başlamak zorundadırlar. Kadın hizmetçilerin, kızlara korkunç ve saçma sapan masallar söyledikleri ve bizim ülkede oda hizmetçilerinin yaptığı gibi, birtakım delilikler ettikleri duyulacak olursa, bunlar, kentte herkesin önünde üç kez dövülür; bir yıl hapsedilir; ve ömürlerinin sonuna kadar kalmak üzere ülkenin en ıssız bir bucağına sürülürler. Böylece, Lilliput'taki genç kızlar korkak olmaktan, budalalığa düşmekten erkekler kadar utanırlar; edep ve temizlikten başka her türlü süsten nefret ederler. Cinsiyetlerinin farklı olmasına karşın eğitim biçimlerinin erkeklerinkinden pek farklı olmadığını da gördüm; yalnızca idmanları erkeklerinki kadar sert değil; ayrıca, ev işleriyle ilgili dersler de görüyorlar; edindikleri bilgi de erkeklerinki kadar değil; çünkü, Lilliputluların kabul ettiği bir kurala göre, kadınlar her zaman genç kalmayacaklarından, yüksek aileden bir kadın kocasına akıl ve zarafetiyle hoş görünen bir arkadaş olmalıdır. Kızlar, Lilliput'ta evlenme çağı olan on iki yaşına gelince, ana babaları veya vasileri onları, çoğunlukla arkadaşlarının göz yaşları arasında okuldan alıp eve götürürler; öğretmenlerine teşekkürlerini bildiren sözler söylerler. Daha aşağı tabakadan kızların okullarında, çocuklar, cinsiyet ve durumlarına göre her türlü konuda ders görmektedirler; işçilik edecekler dokuz yaşında okulu bırakıp, başkalarının yanında çıraklık etmeye giderler; ötekiler on üç yaşına kadar okurlar. Bu okullarda çocukları olan aşağı tabakadan aileler, gayet az olan yıllık okul ücretinden başka aylık gelirlerinin küçük bir parçasını çocuklarının payı olarak okul müdürüne vermek zorundadırlar: böylece, ana ve babanın harcamaları yasayla sınırlanmış olur; çünkü, Lilliputlulara göre, dünyaya çocuk getiren kimselerin, bunların bakımını halkın sırtına yüklemesinden daha haksız bir şey olamaz. Yüksek tabakadan kimselere gelince, bunlar da, gelir durumlarına göre, her çocuk için belli bir para ayıracakları konusunda güvence vermektedirler: bu paralar her zaman büyük bir tutumluluk ve tam bir doğrulukla kullanılır. Köylülerle toprak işçileri, çocuklarını okula göndermezler. Bunların görevi toprağı sürmek ve işlemek olduğundan, öğrenim ve eğitimlerinin halkça büyük bir önemi yoktur: fakat bunlardan yaşlı ve hastalıklı olanlar hastanelerde bakılır; çünkü, dilencilik bu ülkede bilinmeyen bir sanattır. Hizmetçilerim üzerine biraz bilgi vermek ve dokuz ay on üç günümü geçirdiğim bu ülkede nasıl yaşadığımı kısaca anlatmak, meraklı okuyucularımı eğlendirir umuduyla burada biraz durmak istiyorum. Elimden doğramacılık gibi işler geldiğinden, gereksinimlerimi de karşılamak zorunda olduğumdan, krallık parkının en büyük ağaçlarından kendime uygun bir masayla bir iskemle yapmıştım. İki yüz kadar terzi, en kaba, en sağlam kumaşlardan bana gömlek, masama örtü, yatağıma da çarşaf yapmışlardı; fakat kumaşları birkaç kat olarak dikmek zorunda kalmışlardı; çünkü en kalın bezleri bile keten bezlerinden birkaç kat daha inceydi. Kumaşları çoğunlukla üç parmak eninde, üç ayaklık parçalardı. Terzi kadınların ölçümü alabilmeleri için yere uzandım. Bunlardan biri boynumun, bir ikincisi dizimin yanında durdu; uçlarından tuttukları bir ipi çekip gerdiler; bir üçüncü terzi kadın da, bir parmak boyunda bir cetvelle ipin uzunluğunu ölçtü; başparmağımın kalınlığını da aldıktan sonra başka bir yerimi ölçmediler; çünkü hesaplarına göre, başparmağımın kalınlığının iki katı bileğimin; bileğimin kalınlığının iki katı, boynumun; boynumun kalınlığının iki katı da, belimin çevresini gösterirmiş. Örnek olarak yere serdiğim eski gömleğimden de yararlanarak, tam bedenime göre bir gömlek yaptılar. Üç yüz terzi de bana giysi dikmekle görevlendirilmişti. Fakat bunlar, ölçümü almak için başka bir çare bulmuşlardı: dizlerimin üstüne çöktüm; boynuma bir merdiven dayadılar; terzilerden biri merdivene çıkarak, yakamdan yere doğru bir çekül sarkıttı; bu çekülün uzunluğu, ceketimin boyunu verecekti; belimi kollarımı ben kendim ölçtüm. giysilerimin dikilmesi bitince (giysilerimi en geniş evleri bile almayacağından benim evde dikmişlerdi) İngiltere'deki bayanların yaptıkları yamalara benzediğini gördüm: yalnızca, renkleri başka başka değildi. Yemeklerimi pişirmek için üç yüz aşçım vardı: bunlar evimin yanında, rahat kulübelerde, aileleriyle birlikte oturuyorlar, bana her öğün için iki kap yemek hazırlıyorlardı. Yirmi kadar hizmetçiyi elimle kaldırıyor, masamın üstüne koyuyordum; yüz kadar hizmetçi de, ellerinde yemek kapları, omuzlarına asılı şarap ve daha başka içki fıçılarıyla yerde duruyorlardı. Masanın üzerindeki hizmetçiler, tıpkı Avrupa'da kuyudan kovayla su çektiğimiz gibi, bu yemek ve içkileri, ben istedikçe, büyük bir ustalıkla yukarı çekiyorlardı. Bir kap yemek bir lokma, bir fıçı içki de bir yudum kadar bir şeydi; koyunları bizimkiler ayarında değilse de, sığırları çok lezzetliydi; bir gün o kadar büyük bir filetoyla karşılaştım ki, ancak üç lokmada yiyebildim; ama böyle şeyler seyrek oluyor. Hizmetçilerim, İngiltere'de çayırkuşu butlarını yediğimiz gibi, kemikleri de yediğimi görünce şaşkınlıktan şaşkınlığa düşüyorlardı. Kaz ve hindilerini bir lokmada yutuveriyordum; bunların bizimkilerden çok daha lezzetli olduğunu söylemeliyim. Daha küçük kuşlarının yirmi otuzunu bir hamlede çatalımla alabiliyordum. Nasıl yaşadığımı duymuş olan İmparator Hazretleri, bir gün, sayın eşleri ve kral kanından olan prens ve prenseslerle birlikte gelip benimle yemek yemek mutluluğunu (İmparator Hazretleri lütfen bu sözcüğü kullanmışlardı) kendilerinden esirgemememi istedi; geldiler; hepsini tam karşıma, masamın üstündeki koltuklara yerleştirdim; korumanlarını da yanlarına koydum. Hazine bakanı Flimnap da elinde beyaz asasıyla oradaydı; ekşi bir yüzle beni süzdüğünü fark ettim, ama aldırmaz görünerek, sevgili yurdumun onurunu korumak ve bütün sarayı şaşkınlıklara düşürmek için her zamankinden çok yedim. İmparator Hazretlerinin bu ziyaretinin, Flimnap'a, bana karşı konuşmak için fırsat verdiğini gizliden gizliye duydum. Bu bakan bana, huysuz yaratılışına hiç uymayacak biçimde güler yüzlü davrandığı halde, gizli bir düşmanımdı. İmparator Hazretlerine hazinenin bozuk durumundan söz etmiş; büyük indirimlerle borçlanmak zorunda kaldığını; hazine tahvillerinin ancak yüzde dokuz kırılarak satılabildiğini; İmparator Hazretlerine bir buçuk milyon sprug'a (sprug, bunların en büyük altın parasıdır, bir pul kadardır ) mal olduğumu; özetle, beni başından savmak için ilk fırsatı kollamasının çok yerinde olacağını söylemişti. Burada, hiç suçu olmadığı halde, başı derde giren çok değerli bir bayanın onur ve namusunu kurtarmak zorundayım. Hazine bakanı, birtakım kötü kimselerin kötü sözlerine inanarak tuttu, karısını kıskanmaya başladı. Bunlar, sayın eşinin bana şiddetle tutulduğunu söylemişlerdi; hatta bir kez de gizlice evime geldiği dedikodusu sarayda bir süre dolaştı, durdu. Bunun, aslı olmayan iğrenç bir yalan olduğunu; ve sayın bayanın bana, kendisine hiç zarar getirmeyen serbestlik ve dostlukla davranmaktan daha ileri gitmediğini resmen açıklıyorum. Evime birkaç kez geldi, ama bu ziyaretleri hiçbir zaman gizli olmamıştır; arabasında her zaman üç kişi bulunurdu; ve bunlar çoğunlukla kızkardeşi, kızı ve yakın bir dostuydu; hem sonra, saraydan, daha başka bayanlar da beni ziyarete gelirdi. Hizmetçilerim de söylesinler: evime hiçbir araba gelmiş midir ki, içinde kimin olduğunu bilmemiş olsunlar! Ziyaretçi geldiğini, hizmetçilerimden biri haber verince, hemen kapıya gider, saygılarımı sunar, arabayı ve iki beygiri (altı beygir olunca, sürücü dördünü kesinlikle çözerdi) dikkatle elime alır ve masamın üstüne koyardım. Her türlü kazayı önlemek için masama, beş parmak yüksekliğinde, takılır çıkarılır bir kenar yapmıştım; masamın üstünde, çok kez, atlarıyla birlikte, içleri dolu dört araba bulunmuştu; ben de iskemlemde oturur, yüzümü onlara doğru eğerdim; ben böylece bir kümeyle ilgilenirken, arabacılar öteki arabaları masamın çevresinde yavaş yavaş dolaştırırlardı. Birçok öğleden sonralarımı, işte böyle hoş söyleşilerle geçirirdim. Hazine bakanını ve o iki laf taşıyıcıyı (adlarını söyleyeceğim, başlarının çaresine baksınlar!) Clustriy'le Drunlo'yu davet ediyorum: beni, Genel Yazman Reldresal'dan başka, gizli olarak ziyarete kim gelmiş, kanıtlasınlar bakalım... Reldresal da, zaten, önce de söylediğim gibi, İmparator Hazretlerinin özel buyruğuyla gelmişti. Benimki neyse ama, çok saydığım bir bayanın namus ve onuruyla ilgili olmasaydı, bu sorunun üzerinde böyle uzun uzadıya durmazdım; hem sonra, şunu da söyleyeyim ki, ben, Nardac olmak onurunu kazanmıştım; Hazine bakanı ise, herkesin de bildiği gibi, bir derece aşağı olan Clumglum'dan başka bir şey değildi; yani aramızda marki ile dük arasındaki fark vardı; fakat, bakan olduğundan, protokolda benim önümde geldiğini de itiraf etmeliyim. Burada söz etmeyi uygun bulmadığım bir olayla sonradan öğrendiğim bu kuru iftiralardan ötürü, Hazine bakanı Flimnap, karısına bir süre çok soğuk, bana ise daha da soğuk davranmıştı; fakat sonunda gerçeği öğrenip karısıyla barıştığı halde, ben, gözünde bütün saygınlığımı yitirmiştim; hatta, bu çok sevdiği bakanının fazla etkisi altında kalan İmparatorun bile, benimle artık pek öyle fazla ilgilenmediğini gördüm. VII Devlete karşı hıyanetle suçlandığını öğrenen yazar Blefuscu'ya kaçıyor. Orada gördüğü kabul. Lilliput'tan nasıl ayrıldığımı anlatmadan önce, okuyucularıma, bana karşı iki aydır kurulmakta olan gizli bir düzenden söz etmeyi uygun buluyorum. Doğuşum elverişli olmadığından, şimdiye kadar saray yaşamına uzak kalmıştım. Büyük hükümdarların ve bakanların huy ve yaratılışları üzerine birçok şey okumuş ve işitmiştim; ama bunların korkunç etkilerinin böyle uzak bir ülkeye kadar yayılabileceğini hiç düşünmemiş; Lilliput'un, Avrupa ülkelerinden büsbütün başka kurallara göre yönetildiğini sanmıştım. Blefuscu İmparatoru'nun yanına gitmeye hazırlandığım sırada, sarayda yüksek konumda olanlardan biri, bir gece, evime, kapalı bir tahtıravanla gizlice geldi; ve adını vermeden, kabul edilmesini rica etti. Bu adama, İmparator Hazretlerinin gözünden düştüğü sırada, büyük hizmetlerim dokunmuştu. Uşaklarını savdıktan sonra tahtıravanını, içinde Lord cenaplarıyla birlikte, ceketimin cebine koydum; güvendiğim bir hizmetçiye, beni arayan olursa, biraz rahatsız olup yattığımı söylemesi buyruğunu vererek, evimin kapısını kilitledim; tahtıravanı, her zaman yaptığım gibi, masanın üstüne koydum; ben de yanında oturdum. Selamlaşıp birbirimizin hatırını sorduktan sonra, Lord cenaplarının pek düşünceli olduğunu görerek nedenini sordum. Onurumu ve yaşamımı çok yakından ilgilendiren bir sorun üzerinde konuşacağını, kendisini sabırla dinlememi rica etti; şunları söyledi: (Lord cenapları gider gitmez, söylediklerini not etmiştim.) - Şunu bilmelisiniz ki, son zamanlarda, sizinle ilgili bir sorun için, gizliden gizliye birçok kurul toplandı; ve İmparator Hazretleri ancak iki gün önce tam bir karara varabildi. Siz de farkına varmışsınızdır: Skyresh Bolgolam (Galbet, yani Büyük Amiral ) ülkemize ayak bastığınızdan beri sizin korkunç düşmanınız kesildi. Bu düşmanlığın neden doğduğunu bilmiyorum ama, Blefuscu'ya karşı kazandığınız büyük başarıdan sonra, amirallik şanına halel geldiğinden size olan nefreti büsbütün arttı. Bu Amiral, karısından ötürü size düşmanlığıyla tanınmış Hazine bakanı Flimnap, General Limtoc, Başmabeyinci Lalcon, Başyargıç Balmuff'la işbirliği yaparak, sizi, hıyanet ve daha başka cinayetlerle suçlayan birtakım maddeler hazırladı. Konuğumun bu başlangıcı bende öyle bir heyecan uyandırdı ki, yararlıklarımı ve suçsuz olduğumu bildiğimden, hemen sözünü kesecektim; fakat konuğum, bir şey söylemememi rica etti, ve sözünü şöyle sürdürdü: - Bana ettiğiniz iyiliklerden ötürü size gönül borcum olduğundan, bu kurullarda olup bitenleri öğrendim ve maddelerin bir kopyasını elde ettim; size hizmet etmek isteyerek ben de başımı tehlikeye koymuş oluyorum.

**AnGeL** · 30.10.08, 19:38

QUINBUS FLESTRIN'İN (DAĞ ADAM'IN) SUÇLARINI SAPTAYAN MADDELER Madde 1 Haşmetli Calin Deffar Plune'nin saltanatları sırasında konulmuş olan bir yasaya göre, Kral sarayının sınırları içinde su dökenler, devlete hıyanet suçunun yüklediği cezalara çarptırılırlar. Bu böyle olmakla birlikte, Quinbus Flestrin, sözü edilen bu yasaya açıkça aykırı davranmış; İmparatorumuz hazretlerinin pek sevgili eşlerinin dairesinde çıkan bir yangını söndürmek bahanesiyle, kötü niyet, hıyanet ve şeytanlıkla işeyerek sözü edilen dairede çıkan yangını söndürmüştür. Bu daire, Kral sarayının sınırları içinde olduğundan, ve, bu yolda konmuş olan yasaya karşı geldiğinden... vb. vb. Madde 2 Sözü edilen Quinbus Flestrin, Blefuscu İmparatorluk donanmasını Lilliput Krallık limanına getirdiğinde; İmparator Hazretleri, Blefuscu İmparatorluğu'nun geri kalan gemilerini getirmesini; bu İmparatorluğu, buradan gönderilecek bir genel valiyle yönetilecek bir il haline sokmasını; yalnızca geniş uç yandaşlarını değil, Blefuscu İmparatorluğu'nun bu geniş uç sapkınlığından vazgeçmeyen halkını da öldürüp yok etmesini buyurduğu halde; sözü edilen Flestrin, hayırlı, mutlu İmparator Hazretlerimize alçakça hıyanet etmiş, suçsuz bir halkın vicdanlarını zorla etkilemek, özgürlüklerini yok etmek istemediğini ileri sürerek bu görevlerden bağışlanmasını dilemiştir. Madde 3 İmparator Hazretlerimizin sarayına, barış dilemek için, Blefuscu sarayından elçiler gelince, sözü edilen Flestrin, alçakça hıyanet ederek; bu elçilerin, az zaman önce, İmparator Hazretlerimizin açıktan açığa düşmanı olan ve İmparator Hazretlerimize açıktan açığa meydan okuyan bir hükümdarın hizmetinde olduklarını bildiği halde, onlara hizmet ve yardım etmiş, onları avutmuş, eğlendirmiştir. Madde 4 Sözü edilen Quinbus Flestrin, sadık bir yurttaşa yakışmayacak bir biçimde, İmparatorumuz hazretlerinin yalnızca sözlü iznini alarak Blefuscu İmparatorluğuna gitmeye hazırlanmaktadır; ve bu sözü edilen izni bahane ederek, düzmecelik ve hıyanetle bu geziye çıkmaya niyetlenmekte; böylece, az zaman önce, İmparatorumuz hazretlerinin düşmanı olan ve onunla savaş durumunda bulunan Blefuscu İmparatoruna hizmet ve yardım etmek istemektedir. Daha başka maddeler de var ama, ben size, en önemlilerinin bir özünü okudum. Bu suçlamalar üzerinde yapılan birçok görüşmede, İmparator Hazretlerinin, kendisine ettiğiniz hizmetleri ileri sürüp suçlarınızı hafifletmeye çalışarak, acıma duygusunun birçok belirtisini göstermiş olduğunu da söylemeliyim. Hazine Bakanıyla Amiral, alçakça ve yürekler acısı bir biçimde öldürülmeniz gerektiğinde diretiyorlardı: gece eviniz yakılacak; General, iki bin erle gelip yüz ve ellerinize zehirli oklar atacak; hizmetçilerinizden bazılarına gömleğinize zehir sürmeleri için gizlice buyruk verilecek; siz de acıdan etlerinizi parça parça ederek şiddetli azaplar içinde ölecektiniz. General de bu düşünceye katıldı, ve böylece, bir süre, oyların çoğu size karşıydı. Fakat, yapabilirse yaşamınızı kurtarmaya karar vermiş olan İmparator, Mabeyinciyi kendi yanına çekebildi. Bunun üzerine İmparator Hazretleri, Özel İşler Genel Yazmanına düşündüklerini söylemesini buyurdu. Kendisini daima sizin gerçek dostunuz saymış olan Reldresal, ona iyi niyetler beslemekte ne kadar haklı olduğunuzu açıkça gösterdi. Suçlarınızın büyük olduğunu kendisinin de kabul ettiğini, fakat acınarak bağışlanabileceğini söyledi. Acıma, bir hükümdarda bulunan en değerli bir erdemdi; İmparator Hazretleri de acıma duygusuyla tanınmış bir hükümdardı. Sözlerini şöyle sürdürdü: Sizinle dost olduğunu bütün dünya bildiğinden en onurlu bir meclis bile, sizden yana çıkacağını sanabilirdi; fakat İmparator Hazretlerinin buyruklarını dinleyerek, düşündüklerini açıkça ve yansızlıkla söyleyecekti: İmparator Hazretleri ettiğiniz hizmetleri göz önünde tutup yumuşak yaratılışına uyarak yaşamınızı kurtarmak lütfunda bulunur, yalnızca iki gözünüzün çıkarılması buyruğunu verirlerse, onun kanısına göre adalet bir dereceye kadar yerini bulmuş olacak, bütün dünya İmparator Hazretlerinin şefkat ve acıma duygularını, bakanları bulunmak onuruna sahip olanların da doğru ve soylu davranışlarını alkışlayacaktı; gözlerinizi yitirmenizin gücünüze de bir etkisi olmayacak, İmparator Hazretlerine yine hizmet edebilecektiniz; aksine körlük, tehlikeleri gizleyeceğinden gücünüz artacaktı; düşman filosunu getirirken en büyük güçlük, kör olmaktan korkmanız olmamış mıydı? Her şeyi, bakanların gözüyle görmeniz yetecekti; en yüce hükümdarlar bile bundan başka bir şey yapmıyorlardı... Reldresal'ın önerisine bütün Meclis karşı koydu... Amiral Bolgolam kendini tutamadı, öfkeyle kalkarak, Genel Yazmanın, bir hainin yaşamını kurtarmak yolunda görüş ileri sürmeye nasıl cesaret edebildiğine şaştığını söyledi. Devlet çıkarları göz önünde tutulacak olursa, ettiğiniz bütün hizmetler suçlarınızı ağırlaştırıyordu; idrarınızı boşaltarak İmparatoriçe hazretlerinin dairesindeki yangını söndürmeyi başaran siz, (bunu büyük bir dehşet duyarak söyledi) aynı biçimde, başka bir zaman, bütün sarayı sulara boğacak bir sele neden olabilirdiniz; düşman donanmasını ülkemize getirmeyi başaran gücünüzle, ilk hoşnutsuzluk anınızda, bu donanmayı geri götürebilirdiniz; hem sonra, yürekten geniş uç yandaşı olduğunuzdan da emindi; hıyanet de yürekten başlayıp sonra ortaya çıktığı için sizi hıyanetle suçluyor, öldürülmenizde diretiyordu. Hazine bakanı da aynı düşüncedeydi; sizi beslemek için harcanan paranın, İmparator Hazretlerinin maliyesini çok daraltmış olduğunu, yakın bir zamanda bu harcamaların artık karşılanamayacağını bildirdi. Genel Yazmanın önerdiği gibi gözlerinizi kör etmek bu yıkımı önleyecek bir çare olmaktan uzak olduğu gibi onu artırması da olasıydı: Bazı kümes hayvanlarının daha çok yemelerini, daha çabuk semirmelerini sağlamak için gözleri kör edilmiyor muydu? Sizin hakkınızda yargıya varacak kutsal İmparator Hazretleri ve meclis, suçunuza yürekten inandığına göre bu sizi öldürmek için yeterli bir kanıttı; yasa metnine harfi harfine uyarak kesin kanıtlar bulmaya hiç de gerek yoktu. Fakat öldürülmemenize karar vermiş olan İmparator, meclis gözlerinizin çıkarılmasını hafif bir ceza sayıyorsa, buna başka cezaların da eklenebileceğini söyledi. Bunun üzerine, dostunuz Reldresal söz almak için izin rica etti; sizi beslemenin İmparator Hazretlerinin maliyesinde açtığı gediklere karşı çıkan hazine bakanına şu yanıtı verdi: Hükümdarın gelirini kullanmada bütün sorumluluğu üzerine almış olan sayın bakan, size yapılan harcamaları yavaş yavaş azaltarak sözünü ettiği yıkımı önleyebilirdi; böylece yeterli beslenemeyeceğinizden, yavaş yavaş eriyecek, güçten düşecek, iştahınızı yitirecek ve birkaç ay içinde çürüyüp gidecektiniz; hemen o zaman vücudunuz yarı yarıya küçülmüş olacağından, cesedinizin çıkaracağı koku da pek o kadar tehlikeli olmayacaktı. Siz ölür ölmez, İmparator Hazretlerinin uyruklarından iki üç bin kişi, bulaşıcı hastalıkların önünü almak için etlerinizi parçalayıp, arabalarla ülkenin en uzak köşelerine gömecekler; ve iskeletiniz gelecek kuşakların hayranlığını çekecek bir anıt olarak kalacaktı. İşte böylece Genel Yazmanın büyük dostluğu sayesinde bir anlaşmaya varıldı. Sizi yavaş yavaş açlıktan öldürmek tasarısının gizli tutulması, fakat gözlerinizin çıkarılması kararının tutanağa geçirilmesi yolunda yönerge verildi. Buna, Amiral Bolgolam'dan başka kimse karşı koymamıştı. Amiral İmparatoriçenin adamıdır; öldürülmenizde diretmek için ondan hep destek görmüştür; İmparatoriçe hazretleri ise dairesinde çıkan yangını yolsuz ve yasaya aykırı bir biçimde söndürdüğünüzden beri, size karşı kötü niyetler beslemektedir. Üç gün sonra dostunuz Genel Yazman evinize gönderilecek ve size suçlarınızı gösteren maddeleri okuyacaktır; sonra yalnızca gözlerinizin çıkarılması kararını veren İmparator Hazretlerinin ve meclisin şefkat ve acıma duygusunun yüceliğini vurgulayacak; İmparator Hazretlerinin, bu karar karşısında gönül borcuyla boyun eğeceğinizden kuşku duymadığını söyleyecektir. Krallık cerrahlarından yirmi kişinin gözetiminde ameliyatın iyi bir biçimde yapılmasına özen gösterilecek ve siz yerde yatarken gözbebeklerinize sivri uçlu oklar saplayacaklardır. Almanız gereken önlemleri size bırakıyorum; kuşku uyandırmamak için de geldiğim gibi yine gizlice gideceğim. Lord cenapları böylece gittikten sonra ne yapacağımı şaşırmış bir durumda düşüncelere daldım. Şimdiki İmparatorla bakanlarının koymuş oldukları bir yöntem vardı (bana söylediğine göre bu görenek, eski zamankilerine hiç uymuyormuş): Hükümdarın öfkesini yatıştırmak veya bir yakınının kötülüğünü hoşnut etmek için çok acımasız bir ceza verilince, İmparator bir söylev çeker, bunda acıma duygusu ve şefkatinden söz eder, bunları bütün dünyanın bildiğini ve kabul ettiğini söylermiş. Bu söylev hemen bütün ülkeye duyurulurmuş. İmparatorun acıma duygusunun övülmesi de halkı çok korkuturmuş; çünkü bu övmeler ne kadar ayrıntılı olursa, bunların üzerinde ne kadar durulursa cezanın o kadar şiddetli, cezaya uğrayanın da o kadar suçsuz olduğu anlaşılırmış. Bana gelince, saray adamı olmak üzere eğitilmediğim, doğuştan da böyle olmadığım için bu gibi işleri o kadar az anlıyordum ki, varılan yargıda bir lütuf, acıma belirtisi bulamadım; yargının, hafif olmak bir yana, çok şiddetli olduğunu düşündüm; belki yanılmışımdır. Bir ara, yargıçların karşısına çıkayım dedim; her ne kadar beni suçlayan maddelerdeki olayları yadsıyamazsam da, bunları hafifletici nedenler bulunabileceğini sanıyordum. Fakat yaşamımda, devlet mahkemelerinde görülen birçok davayı incelemiş, bunların hep yargıçların keyfine göre sonuçlandığını görmüştüm; onun için böyle nazik bir anda, böyle güçlü düşmanlarım varken, böyle tehlikeli bir karar vermeye cesaret edemedim. Bir ara da güçle karşı koymak isteğini duydum. Serbesttim; İmparatorluğun bütün halkı bir araya gelse, beni alt edemezdi; başkentlerini de taşlarla yıkıp kül edebilirdim. Fakat bu düşünceyi hemen nefretle bıraktım: İmparatora ettiğim yemini, ondan gördüğüm iyilikleri ve bana verdiği yüksek Nardac rütbesini anımsamıştım. Saray ileri gelenlerinin, minnet ve şükran borçlarına nasıl baktıklarını o zaman bilseydim, İmparator Hazretlerinin bu şiddetli davranışının beni ona olan bütün borçlarımdan kurtardığına inanabilirdim. Sonunda bir karara vardım. Bu yüzden belki de haksız olmayarak eleştirilebilirim. Gözlerimi kaybetmememe, sonra da özgürlüğümü elde etmeme, düşüncesizlik ve deneyimsizliğimin neden olduğun itiraf etmeliyim; çünkü sonradan başka saraylarda öğrendiğim gibi, hükümdar ve bakanların yaratılışlarını ve benden daha az zararlı suçlulara yaptıklarını o zaman bilmiş olsaydım, bu kadar hafif bir cezaya hemen razı olur, onu sevinçle karşılardım. Fakat gençliğin verdiği tez yüreklilikle ivedi davrandım; Blefuscu hükümdarını ziyaret etmek için İmparatordan almış olduğum izinden yararlanarak, üç gün geçmeden dostum Genel Yazmana bir mektup gönderdim; aldığım izne dayanarak, hemen o sabah Blefuscu'ya gitmeye karar verdiğimi bildiriyordum. Yanıtını beklemeden, adanın, donanmanın bulunduğu kıyısına gittim; büyük bir savaş gemisini çekerek burnuna bir halat bağladım; demirini çıkardım; soyundum; giysilerimi, yanımda getirmiş olduğum yorganla birlikte gemiye yerleştirdim; sonra kâh yürüyerek, kâh yüzerek ve gemiyi ardımdan çekerek Blefuscu krallık limanına geldim. Halk beni çoktandır bekliyormuş; Blefuscu adını taşıyan başkente gidebilmem için yanıma iki kılavuz verdiler. Kentin kapısına iki yüz yarda yaklaşıncaya kadar kılavuzları elimde taşıdım; orada durdum; yazmanlardan birine geldiğimi haber vermelerini ve kral hazretlerinin buyruklarını burada beklediğimi bildirmelerini rica ettim. Bir saat sonra yanıt geldi: İmparator Hazretleri ailesi ve sarayının yüksek görevlileriyle beni karşılamaya geliyordu. Yüz yarda kadar ilerledim; İmparator ve adamları atlarından, İmparatoriçe ve yanındaki bayanlar da arabalarından indiler; korktuklarını veya endişeli olduklarını gösteren hiçbir belirti görmedim. Yere uzandım; İmparator Hazretlerinin, İmparatoriçenin ellerini öptüm. İmparatora verdiğim sözü tutarak geldiğimi; efendim Lilliput İmparatorunun iznini aldığımı: böyle yüce bir hükümdarı görmekle onur duyduğum ve asıl efendime olan bağlılığıma uygun olmak koşuluyla elimden gelen hiçbir hizmeti kendilerinden esirgemeyeceğimi söyledim. Gözden düştüğümü söz konusu bile etmedim; çünkü bundan daha resmen haberdar edilmemiştim; böyle bir şeyi bilmiyor gibi davranabilirdim; efendim İmparatorun da, etki alanı dışında olduğumdan bu sırrı açıklayacağını pek sanmıyordum; fakat bir süre sonra yanıldığımı anladım. Blefuscu sarayında nasıl karşılandığımı, ev ve yatak bulmak için çektiğim güçlükleri ayrıntılarıyla anlatarak okuyucularımı sıkmak istemem; gördüğüm kabul, Blefuscu İmparatoru gibi yüce bir hükümdarın cömertliğiyle orantılıydı; barınacak bir ev bulunmadığı için de yorganıma sarılarak toprak üzerinde yatmak zorunda kalmıştım. VIII Yazar, iyi bir raslantıyla, Blefuscu'dan uzaklaşmak için bir araç buluyor. Birkaç güçlükle karşılaştıktan sonra sağ ve esen yurduna dönüyor. Blefuscu'ya geldikten üç gün sonra, ülkeyi görmek merakıyla adanın kuzeydoğu kıyısına gitmiştim; denizde yarım fersah kadar açıkta, devrilmiş bir kayığa benzeyen bir şey gözüme ilişti. Ayakkabılarımı, çoraplarımı çıkardım ve denizin içinde iki üç yüz yarda kadar yürüdüm; gördüğüm şey suların kabarmasıyla bana doğru yaklaşıyordu. Bunun gerçek bir kayık olduğunu anladım; sanırım, fırtına nedeniyle bir gemiden kopmuş, denize düşmüştü. Hemen kente döndüm; İmparator Hazretlerinden, donanmasından elinde kalan en büyüklerinden yirmi gemi ve visamiralin komutasında olmak üzere üç bin denizci rica ettim. Gemiler yola çıktı; ben de en kestirme yoldan kayığı gördüğüm yana gittim; sular kayığı biraz daha karaya doğru sürüklemişti. Denizcilerin hepsinde halat vardı; ben de bu halatları, daha sağlam olsun diye birkaç kat burmuştum. Gemiler gelince soyundum ve denizin içinde, kayığa yüz yarda yaklaşıncaya kadar yürüdüm; sonra yüzerek kayığın yanına geldim. Denizciler halat attılar, bir ucunu kayığın burnundaki bir deliğe, öteki ucunu da bir savaş gemisine bağladım; fakat bütün çabalarım boşa çıktı; su boyumu aştığından, işimi istediğim gibi göremiyordum. Bu durum karşısında yüzerek kayığı bir elimle karaya doğru itmeye başladım; kabaran suların yardımıyla da epey ilerledim ve biraz sonra ayaklarım dibe değdi; başımı su üstünde tutabiliyordum; böylece iki üç dakika dinlendim; sonra kayığı birkaç kez daha iterek, suların omuzlarıma kadar yükseldiği bir yere geldim. İşimin en güç yanını atlatmıştım. Gemilerde bulunan öteki halatları çıkardım, uçlarını, kayığa ve yanımda olan dokuz gemiye birer birer bağladım; rüzgâr uygundu, gemiciler kayığı yedeğe aldılar, ben de arkadan iterek kıyıya kırk yarda yaklaştık; bir süre bekledikten sonra sular çekilince kayık tümüyle karada kaldı. iki bin kişinin yardımıyla kayığı doğrultmayı başardım; çok hasara uğramamıştı. Kayığı, Blefuscu krallık limanına götürmek için çektiğim güçlükleri anlatarak okuyucularımı sıkmayacağım. Ancak on günde iki kürek yaparak limana gelebildim. Beni büyük bir kalabalık karşıladı; bu kadar kocaman bir gemi görmekten şaşkınlık içinde kalmışlardı. İmparatora, talihin önüme bir kayık çıkardığını; bununla yurduma dönecek bir araç bulabileceğim bir yere kadar gidebileceğimi söyledim; kendilerinden kayığın donanımı için gereç sağlanması için buyruk, adasından ayrılmam için de izin vermelerini rica ettim. Biraz sitem ettikten sonra izin verdi. Aradan bu kadar zaman geçmesine karşın, Lilliput İmparatorunun, Blefuscu sarayına hakkımda bir haber göndermemiş olmasına şaşırıyordum. Fakat sonra gizlice öğrendim ki İmparator Hazretleri niyetlerinden hiç haberim olmadığını düşündüklerinden, vermiş olduğum sözü yerine getirmek üzere, bütün sarayın da bildiği gibi kendi izniyle Blefuscu'ya gittiğimi; Blefuscu'daki törenler sona erince Lilliput'a döneceğimi sanıyormuş. Fakat böyle uzun zaman dönmediğimi görünce merak etmeye başlamış ve hazine bakanıyla yardakçılarına danıştıktan sonra beni suçlayan maddelerin bir kopyasını yüksek bir kişiyle Blefuscu'ya göndermişti. Bu elçi, Blefuscu hükümdarına, bana yalnızca gözlerimin çıkarılması cezasını vermekle yetinen efendisinin yüce acıma duygusunu belirtmek; adaletten kaçtığımı ve iki saat içinde Lilliput'a dönmezsem, Nardac rütbesinden yoksun bırakılıp hain sayılacağımı söylemekle görevlendirilmişti. Elçi şunları da ekledi: İki İmparatorluk arasındaki barış ve dostluğun sürebilmesi için Lilliput İmparatoru, Blefuscu İmparatoru kardeşinden, buyruk verip elimi ayağımı bağlatarak bir hain gibi cezalandırılmak üzere Lilliput'a gönderilmemi istiyordu. Blefuscu hükümdarı, bakanlarıyla üç gün süren bir görüşmeden sonra bu işten bağışlanmasını isteyen nazik bir yanıt verdi. Beni, elim ayağım bağlı olarak göndermenin mümkün olamayacağını kardeşi İmparator da kabul ederdi; her ne kadar bütün donanmasını elinden aldıysam da, barış görüşmelerinde kendisine çok yardımım dokunduğundan bana borçlanmıştı; bununla birlikte, her iki İmparatorun da yakında hiçbir kaygısı kalmayacaktı. Kıyıda koca bir gemi bulmuştum, bununla denize açılabilecektim; geminin, benim yardımım ve yönetimimle donatılması için buyruk vermişti ve birkaç hafta sonra her iki İmparatorluğun da benim gibi ağır bir yükten kurtulacağını umuyordu. Elçi, bu yanıtı alarak Lilliput'a döndü. Blefuscu hükümdarı bütün olup bitenleri bana anlattı; hizmetinde kalmak istersem beni koruyacağını da ekledi (bunu çok gizli söylemişti); içten olduğuna inandığım halde, elimde oldukça, hükümdar ve bakanlara hiçbir zaman güvenmemeye karar vermiştim; iyi niyetleri için gereken teşekkürleri sunduktan sonra beni bağışlamasını rica ettim. Talihim, önüme iyi kötü bir kayık çıkarmıştı. Böyle güçlü hükümdarlar arasında bir anlaşmazlığa neden olmaktansa, bahtımı denizlerde denemeye karar verdiğimi söyledim. İmparator hiç gücenmedi; hatta sonradan bir vesileyle öğrendiğime göre, kendisi de bakanlarının birçoğu da bu kararımdan çok hoşnut kalmışlardı. Bu düşünceler beni, kararlaştırdığım günden daha önce yola çıkmaya sürükledi. Bir an önce gitmemi isteyen saray ileri gelenleri de çabalarıma istekle katıldı. Beş yüz işçi, bu ülkede bulunabilen en sağlam bezleri on üç kat dikerek, verdiğim yönergeye göre, kayığıma iki yelken yapmaya uğraşıyorlardı; en kalın, en sağlam iplerinden, on, yirmi veya otuzunu bir arada bükerek kendime ip ve halat yapmak için bir hayli sıkıntı çektim. Uzun araştırmalardan sonra, deniz kıyısında raslantıyla bulduğum büyük bir taşı da demir olarak kullanacaktım. Üç yüz ineğin donyağını yağlamak ve başka işler için kullandım; kürek ve direk yapmak için en büyük ağaçlardan bazılarını keserken çok güçlük çektim; bereket versin İmparator Hazretlerinin gemici ustaları, kaba işleri ben yaptıktan sonra, kürekleri, direkleri düzleme işinde bana yardım ettiler. Bir ay sonra, her şey hazır olunca, İmparator Hazretlerine haber yolladım; buyruklarını beklediğimi, veda etmek istediğimi bildirdim. İmparator, ailesiyle birlikte saraydan çıktı; ellerini öpmek üzere yüzükoyun yere yattım; İmparatoriçe ve kral soyundan prensler ellerini lütfen uzattılar. İmparator Hazretleri, iki yüz sprug 'luk elli kese armağan etti; bir de boy resmini verdi; bunları, iyi koruyabilmek için hemen eldivenimin içine yerleştirdim. Blefuscu'dan ayrılırken yapılan törenlerden söz ederek okuyucularımı sıkmayacağım. Kayığıma yüz kadar kesilmiş sığır, üç yüz koyun, uygun miktarda ekmek ve içki ve dört yüz aşçının pişirebildiği kadar yiyecek koydum. Canlı olarak altı inek, iki boğa, bir o kadar da dişi koyun ve koç almıştım; amacım bunları ülkeme götürmek, üretmekti; bunları denizdeyken beslemek için de kayığa büyük bir demet saman, bir çuval da ekin koydum. Yerlilerden bir düzine kadar götürmeyi çok istedim ama, İmparator Hazretleri bir türlü izin vermedi; ceplerimi arattıktan başka, istek ve rızalarıyla da olsa, uyruklarından hiçbirini götürmeyeceğime onurum üzerine ant içtirdi. Böylece, her şeyi elimden geldiği kadar tamamladıktan sonra, 1701 yılı Eylülü'nün yirmi dördüncü günü, sabah saat altıda yola çıktım; rüzgâr güneydoğudan esiyordu; kuzeye doğru dört fersah ilerledikten sonra, kuzey batıda, yarım fersah ötede, ufak bir ada gözüme ilişti; ilerledim; adanın rüzgâraltı yanında demirledim. Ada sanırım ıssızdı. Bir parça bir şey yedikten sonra yattım. Tahminime göre altı saat uyumuşum, çünkü uyandıktan iki saat sonra gün doğdu; gece de berraktı. Güneş doğmadan kahvaltımı ettim; demir aldım; uygun bir rüzgâr vardı; cep pusulamın yardımıyla bir gün önceki rotayı tuttum; amacım, yapabilirsem, Van Diemen topraklarının kuzey doğusunda bulunduğunu kuvvetle tahmin ettiğim adalardan birine gitmekti. O gün, hiçbir şeye raslamadım; fakat ertesi gün, öğleden sonra saat üçte, hesabıma göre, Blefuscu'dan yirmi dört fersah uzakta, güneydoğuya doğru yol alan bir yelkenli gördüm; benim rotam doğuya doğruydu. Bağırdım; yanıt alamadım; rüzgâr hafiflediğinden, yelkenliye yavaş yavaş yaklaşıyordum; hemen bütün yelkenlerimi açtım; ve yarım saat sonra, gemiden beni görmüş olacaklar ki, bayrak çektiler, bir el de silah attılar. Sevgili yurdumu ve orada bıraktığım çoluk çocuğumu görebilmek umudunun böyle birdenbire doğmasından duyduğum sevinci tanımlayamam. Gemi, yelkenlerini gevşetti; ben de, akşam beşle altı arasında, yanına ulaşabildim. 26 Eylül'dü; İngiliz bandırasını görünce içim titredi. İnek ve koyunlarımı ceplerime yerleştirdim; ve tüm erzağımla birlikte gemiye çıktım. Gemi, kuzey ve güney denizleri yoluyla Japonya'dan dönmekte olan bir İngiliz ticaret gemisiydi; kaptan Deptfordlu John Biddle, çok nazik bir adam ve usta bir denizciydi. Otuz derece güney enlemindeydik: gemide elli kişi vardı; bunların arasında eski arkadaşlarımdan Peter Williams'a rasladım. Kaptana, hakkımda çok iyi şeyler söyledi. Kaptan da bana çok iyi davrandı: nereden geldiğimi, nereye gittiğimi söylememi rica etti. Ben de birkaç sözcükle her şeyi anlattım; fakat kaptan, sayıkladığımı, geçirmiş olduğum tehlikelerden ötürü akıl yürütme yeteneğimi yitirmiş olduğumu sandı. Bunun üzerine cebimden siyah öküzlerle koyunları çıkardım; çok şaşırdı ve söylediklerimin doğru olduğuna inandı. Sonra, Blefuscu İmparatorunun verdiği altınları, tam boy resmini ve o ülkeden getirdiğim birkaç garip şeyi gösterdim. Kaptana iki yüz sprug'luk iki kese verdim; İngiltere'ye geldiğimizde, bir inekle gebe bir koyun armağan edeceğim konusunda da söz verdim. Bu yolculuğumun ayrıntılarına girerek okuyucularımı yormayacağım; yalnızca şu kadarını söyleyeyim, yolculuğumuz genellikle çok iyi geçti. 13 Nisan 1702'de Downs'a geldik. Canımı sıkan yalnızca bir olay olmuştu: gemideki fareler koyunlarımdan birini alıp götürmüşlerdi; zavallının kemiklerini bir delikte buldum; etleri tümüyle sıyrılmıştı. Geri kalan hayvanlarımı sağ ve esen karaya çıkardım; Greenwich'te bir çayırda otlamalarını sağladım; otlar nefisti, büyük bir iştahla yiyorlardı; oysa ben bunun tersinden korkmuştum. Yolda da kaptan, en iyi peksimetlerinden vermeseydi, hayvanlarımı besleyemezdim; peksimetleri dövmüş, toz haline getirmiş, suyla karıştırmıştım; hayvanlarım da hep bu lapadan yemişlerdi. İngiltere'de kaldığım kısa süre içinde, hayvanlarımı yüksek tabakadan kimselere ve başkalarına göstererek bir hayli para kazandım; ikinci gezime çıkmadan önce de altı yüz liraya sattım. Son gezimden döndüğümde, hepsinin, hele koyunların, bir hayli üremiş olduğunu gördüm; yapağılarının güzelliği, umarım, yünlü sanayimize yararlı olur. Karım ve ailemle birlikte ancak iki ay kalabildim; yabancı ülkeler görme isteği, o içimi yakan doymak bilmez istek, daha uzun kalmama olanak vermedi. Karımı, Redriff'te güzel bir eve yerleştirdim; bin beş yüz lira da para bıraktım; geri kalan sermayemi de, daha fazla kazanırım umuduyla, yarısı para, yarısı mal olmak üzere kendime alıkoydum. Büyük amcam John'dan Epping yakınlarında bir miktar arazi miras kalmıştı: yılda otuz lira getiriyordu; Feitter Lane'de Black Bull meyhanesini de kiraya vermiştim; bundan da yılda otuz lira alıyordum. Böylece ailemi, zor durumda kalıp yardımla geçinme tehlikesinden kurtarmış oluyordum. Amcasının adını taşıyan oğlum John ortaokula gidiyordu; çok yetenekliydi. Kızım Betty - şimdi, iyi bir kocayla evlenmiş ve birkaç çocuğu olan kızım Betty- o zaman daha dikiş öğreniyordu. Karım, oğlum ve kızımla ağlaşarak vedalaştıktan sonra Adventure adlı bir ticaret gemisine bindim. Bu üç yüz tonluk gemi, Surat'ya gidiyordu. Kaptanı Liverpoollu John Nicholas'tı. Bu yolculuğumu, gezilerimin ikinci bölümünde anlatacağım.

Kitabı bilgisayarınıza indirmek isterseniz buradan indirebilirsiniz.

Konu Bilgileri
	Konu Başlığı GULLIVER CÜCELER ÜLKESİNDE- Lilliput'a Yolculuk	Konudaki Cevap Sayısı 5
	Şuan Bu Konuyu Görüntüleyenler	Görüntülenme Sayısı 4396

30.10.08, 19:38	#6 (permalink)
Kullanıcı Profili AnGeL Delta Üye Kullanıcı Bilgileri Üyelik tarihi: Aug 2008 Nerden: Konya Mesajlar: 833 Konular: 724 Puan Grafiği Rep Puanı:1364 Rep Gücü:0 RD: Teşekkür Ettiği Teşekkür: 16 29 Mesajına 34 Kere Teşekkür Edlidi :	QUINBUS FLESTRIN'İN (DAĞ ADAM'IN) SUÇLARINI SAPTAYAN MADDELER Madde 1 Haşmetli Calin Deffar Plune'nin saltanatları sırasında konulmuş olan bir yasaya göre, Kral sarayının sınırları içinde su dökenler, devlete hıyanet suçunun yüklediği cezalara çarptırılırlar. Bu böyle olmakla birlikte, Quinbus Flestrin, sözü edilen bu yasaya açıkça aykırı davranmış; İmparatorumuz hazretlerinin pek sevgili eşlerinin dairesinde çıkan bir yangını söndürmek bahanesiyle, kötü niyet, hıyanet ve şeytanlıkla işeyerek sözü edilen dairede çıkan yangını söndürmüştür. Bu daire, Kral sarayının sınırları içinde olduğundan, ve, bu yolda konmuş olan yasaya karşı geldiğinden... vb. vb. Madde 2 Sözü edilen Quinbus Flestrin, Blefuscu İmparatorluk donanmasını Lilliput Krallık limanına getirdiğinde; İmparator Hazretleri, Blefuscu İmparatorluğu'nun geri kalan gemilerini getirmesini; bu İmparatorluğu, buradan gönderilecek bir genel valiyle yönetilecek bir il haline sokmasını; yalnızca geniş uç yandaşlarını değil, Blefuscu İmparatorluğu'nun bu geniş uç sapkınlığından vazgeçmeyen halkını da öldürüp yok etmesini buyurduğu halde; sözü edilen Flestrin, hayırlı, mutlu İmparator Hazretlerimize alçakça hıyanet etmiş, suçsuz bir halkın vicdanlarını zorla etkilemek, özgürlüklerini yok etmek istemediğini ileri sürerek bu görevlerden bağışlanmasını dilemiştir. Madde 3 İmparator Hazretlerimizin sarayına, barış dilemek için, Blefuscu sarayından elçiler gelince, sözü edilen Flestrin, alçakça hıyanet ederek; bu elçilerin, az zaman önce, İmparator Hazretlerimizin açıktan açığa düşmanı olan ve İmparator Hazretlerimize açıktan açığa meydan okuyan bir hükümdarın hizmetinde olduklarını bildiği halde, onlara hizmet ve yardım etmiş, onları avutmuş, eğlendirmiştir. Madde 4 Sözü edilen Quinbus Flestrin, sadık bir yurttaşa yakışmayacak bir biçimde, İmparatorumuz hazretlerinin yalnızca sözlü iznini alarak Blefuscu İmparatorluğuna gitmeye hazırlanmaktadır; ve bu sözü edilen izni bahane ederek, düzmecelik ve hıyanetle bu geziye çıkmaya niyetlenmekte; böylece, az zaman önce, İmparatorumuz hazretlerinin düşmanı olan ve onunla savaş durumunda bulunan Blefuscu İmparatoruna hizmet ve yardım etmek istemektedir. Daha başka maddeler de var ama, ben size, en önemlilerinin bir özünü okudum. Bu suçlamalar üzerinde yapılan birçok görüşmede, İmparator Hazretlerinin, kendisine ettiğiniz hizmetleri ileri sürüp suçlarınızı hafifletmeye çalışarak, acıma duygusunun birçok belirtisini göstermiş olduğunu da söylemeliyim. Hazine Bakanıyla Amiral, alçakça ve yürekler acısı bir biçimde öldürülmeniz gerektiğinde diretiyorlardı: gece eviniz yakılacak; General, iki bin erle gelip yüz ve ellerinize zehirli oklar atacak; hizmetçilerinizden bazılarına gömleğinize zehir sürmeleri için gizlice buyruk verilecek; siz de acıdan etlerinizi parça parça ederek şiddetli azaplar içinde ölecektiniz. General de bu düşünceye katıldı, ve böylece, bir süre, oyların çoğu size karşıydı. Fakat, yapabilirse yaşamınızı kurtarmaya karar vermiş olan İmparator, Mabeyinciyi kendi yanına çekebildi. Bunun üzerine İmparator Hazretleri, Özel İşler Genel Yazmanına düşündüklerini söylemesini buyurdu. Kendisini daima sizin gerçek dostunuz saymış olan Reldresal, ona iyi niyetler beslemekte ne kadar haklı olduğunuzu açıkça gösterdi. Suçlarınızın büyük olduğunu kendisinin de kabul ettiğini, fakat acınarak bağışlanabileceğini söyledi. Acıma, bir hükümdarda bulunan en değerli bir erdemdi; İmparator Hazretleri de acıma duygusuyla tanınmış bir hükümdardı. Sözlerini şöyle sürdürdü: Sizinle dost olduğunu bütün dünya bildiğinden en onurlu bir meclis bile, sizden yana çıkacağını sanabilirdi; fakat İmparator Hazretlerinin buyruklarını dinleyerek, düşündüklerini açıkça ve yansızlıkla söyleyecekti: İmparator Hazretleri ettiğiniz hizmetleri göz önünde tutup yumuşak yaratılışına uyarak yaşamınızı kurtarmak lütfunda bulunur, yalnızca iki gözünüzün çıkarılması buyruğunu verirlerse, onun kanısına göre adalet bir dereceye kadar yerini bulmuş olacak, bütün dünya İmparator Hazretlerinin şefkat ve acıma duygularını, bakanları bulunmak onuruna sahip olanların da doğru ve soylu davranışlarını alkışlayacaktı; gözlerinizi yitirmenizin gücünüze de bir etkisi olmayacak, İmparator Hazretlerine yine hizmet edebilecektiniz; aksine körlük, tehlikeleri gizleyeceğinden gücünüz artacaktı; düşman filosunu getirirken en büyük güçlük, kör olmaktan korkmanız olmamış mıydı? Her şeyi, bakanların gözüyle görmeniz yetecekti; en yüce hükümdarlar bile bundan başka bir şey yapmıyorlardı... Reldresal'ın önerisine bütün Meclis karşı koydu... Amiral Bolgolam kendini tutamadı, öfkeyle kalkarak, Genel Yazmanın, bir hainin yaşamını kurtarmak yolunda görüş ileri sürmeye nasıl cesaret edebildiğine şaştığını söyledi. Devlet çıkarları göz önünde tutulacak olursa, ettiğiniz bütün hizmetler suçlarınızı ağırlaştırıyordu; idrarınızı boşaltarak İmparatoriçe hazretlerinin dairesindeki yangını söndürmeyi başaran siz, (bunu büyük bir dehşet duyarak söyledi) aynı biçimde, başka bir zaman, bütün sarayı sulara boğacak bir sele neden olabilirdiniz; düşman donanmasını ülkemize getirmeyi başaran gücünüzle, ilk hoşnutsuzluk anınızda, bu donanmayı geri götürebilirdiniz; hem sonra, yürekten geniş uç yandaşı olduğunuzdan da emindi; hıyanet de yürekten başlayıp sonra ortaya çıktığı için sizi hıyanetle suçluyor, öldürülmenizde diretiyordu. Hazine bakanı da aynı düşüncedeydi; sizi beslemek için harcanan paranın, İmparator Hazretlerinin maliyesini çok daraltmış olduğunu, yakın bir zamanda bu harcamaların artık karşılanamayacağını bildirdi. Genel Yazmanın önerdiği gibi gözlerinizi kör etmek bu yıkımı önleyecek bir çare olmaktan uzak olduğu gibi onu artırması da olasıydı: Bazı kümes hayvanlarının daha çok yemelerini, daha çabuk semirmelerini sağlamak için gözleri kör edilmiyor muydu? Sizin hakkınızda yargıya varacak kutsal İmparator Hazretleri ve meclis, suçunuza yürekten inandığına göre bu sizi öldürmek için yeterli bir kanıttı; yasa metnine harfi harfine uyarak kesin kanıtlar bulmaya hiç de gerek yoktu. Fakat öldürülmemenize karar vermiş olan İmparator, meclis gözlerinizin çıkarılmasını hafif bir ceza sayıyorsa, buna başka cezaların da eklenebileceğini söyledi. Bunun üzerine, dostunuz Reldresal söz almak için izin rica etti; sizi beslemenin İmparator Hazretlerinin maliyesinde açtığı gediklere karşı çıkan hazine bakanına şu yanıtı verdi: Hükümdarın gelirini kullanmada bütün sorumluluğu üzerine almış olan sayın bakan, size yapılan harcamaları yavaş yavaş azaltarak sözünü ettiği yıkımı önleyebilirdi; böylece yeterli beslenemeyeceğinizden, yavaş yavaş eriyecek, güçten düşecek, iştahınızı yitirecek ve birkaç ay içinde çürüyüp gidecektiniz; hemen o zaman vücudunuz yarı yarıya küçülmüş olacağından, cesedinizin çıkaracağı koku da pek o kadar tehlikeli olmayacaktı. Siz ölür ölmez, İmparator Hazretlerinin uyruklarından iki üç bin kişi, bulaşıcı hastalıkların önünü almak için etlerinizi parçalayıp, arabalarla ülkenin en uzak köşelerine gömecekler; ve iskeletiniz gelecek kuşakların hayranlığını çekecek bir anıt olarak kalacaktı. İşte böylece Genel Yazmanın büyük dostluğu sayesinde bir anlaşmaya varıldı. Sizi yavaş yavaş açlıktan öldürmek tasarısının gizli tutulması, fakat gözlerinizin çıkarılması kararının tutanağa geçirilmesi yolunda yönerge verildi. Buna, Amiral Bolgolam'dan başka kimse karşı koymamıştı. Amiral İmparatoriçenin adamıdır; öldürülmenizde diretmek için ondan hep destek görmüştür; İmparatoriçe hazretleri ise dairesinde çıkan yangını yolsuz ve yasaya aykırı bir biçimde söndürdüğünüzden beri, size karşı kötü niyetler beslemektedir. Üç gün sonra dostunuz Genel Yazman evinize gönderilecek ve size suçlarınızı gösteren maddeleri okuyacaktır; sonra yalnızca gözlerinizin çıkarılması kararını veren İmparator Hazretlerinin ve meclisin şefkat ve acıma duygusunun yüceliğini vurgulayacak; İmparator Hazretlerinin, bu karar karşısında gönül borcuyla boyun eğeceğinizden kuşku duymadığını söyleyecektir. Krallık cerrahlarından yirmi kişinin gözetiminde ameliyatın iyi bir biçimde yapılmasına özen gösterilecek ve siz yerde yatarken gözbebeklerinize sivri uçlu oklar saplayacaklardır. Almanız gereken önlemleri size bırakıyorum; kuşku uyandırmamak için de geldiğim gibi yine gizlice gideceğim. Lord cenapları böylece gittikten sonra ne yapacağımı şaşırmış bir durumda düşüncelere daldım. Şimdiki İmparatorla bakanlarının koymuş oldukları bir yöntem vardı (bana söylediğine göre bu görenek, eski zamankilerine hiç uymuyormuş): Hükümdarın öfkesini yatıştırmak veya bir yakınının kötülüğünü hoşnut etmek için çok acımasız bir ceza verilince, İmparator bir söylev çeker, bunda acıma duygusu ve şefkatinden söz eder, bunları bütün dünyanın bildiğini ve kabul ettiğini söylermiş. Bu söylev hemen bütün ülkeye duyurulurmuş. İmparatorun acıma duygusunun övülmesi de halkı çok korkuturmuş; çünkü bu övmeler ne kadar ayrıntılı olursa, bunların üzerinde ne kadar durulursa cezanın o kadar şiddetli, cezaya uğrayanın da o kadar suçsuz olduğu anlaşılırmış. Bana gelince, saray adamı olmak üzere eğitilmediğim, doğuştan da böyle olmadığım için bu gibi işleri o kadar az anlıyordum ki, varılan yargıda bir lütuf, acıma belirtisi bulamadım; yargının, hafif olmak bir yana, çok şiddetli olduğunu düşündüm; belki yanılmışımdır. Bir ara, yargıçların karşısına çıkayım dedim; her ne kadar beni suçlayan maddelerdeki olayları yadsıyamazsam da, bunları hafifletici nedenler bulunabileceğini sanıyordum. Fakat yaşamımda, devlet mahkemelerinde görülen birçok davayı incelemiş, bunların hep yargıçların keyfine göre sonuçlandığını görmüştüm; onun için böyle nazik bir anda, böyle güçlü düşmanlarım varken, böyle tehlikeli bir karar vermeye cesaret edemedim. Bir ara da güçle karşı koymak isteğini duydum. Serbesttim; İmparatorluğun bütün halkı bir araya gelse, beni alt edemezdi; başkentlerini de taşlarla yıkıp kül edebilirdim. Fakat bu düşünceyi hemen nefretle bıraktım: İmparatora ettiğim yemini, ondan gördüğüm iyilikleri ve bana verdiği yüksek Nardac rütbesini anımsamıştım. Saray ileri gelenlerinin, minnet ve şükran borçlarına nasıl baktıklarını o zaman bilseydim, İmparator Hazretlerinin bu şiddetli davranışının beni ona olan bütün borçlarımdan kurtardığına inanabilirdim. Sonunda bir karara vardım. Bu yüzden belki de haksız olmayarak eleştirilebilirim. Gözlerimi kaybetmememe, sonra da özgürlüğümü elde etmeme, düşüncesizlik ve deneyimsizliğimin neden olduğun itiraf etmeliyim; çünkü sonradan başka saraylarda öğrendiğim gibi, hükümdar ve bakanların yaratılışlarını ve benden daha az zararlı suçlulara yaptıklarını o zaman bilmiş olsaydım, bu kadar hafif bir cezaya hemen razı olur, onu sevinçle karşılardım. Fakat gençliğin verdiği tez yüreklilikle ivedi davrandım; Blefuscu hükümdarını ziyaret etmek için İmparatordan almış olduğum izinden yararlanarak, üç gün geçmeden dostum Genel Yazmana bir mektup gönderdim; aldığım izne dayanarak, hemen o sabah Blefuscu'ya gitmeye karar verdiğimi bildiriyordum. Yanıtını beklemeden, adanın, donanmanın bulunduğu kıyısına gittim; büyük bir savaş gemisini çekerek burnuna bir halat bağladım; demirini çıkardım; soyundum; giysilerimi, yanımda getirmiş olduğum yorganla birlikte gemiye yerleştirdim; sonra kâh yürüyerek, kâh yüzerek ve gemiyi ardımdan çekerek Blefuscu krallık limanına geldim. Halk beni çoktandır bekliyormuş; Blefuscu adını taşıyan başkente gidebilmem için yanıma iki kılavuz verdiler. Kentin kapısına iki yüz yarda yaklaşıncaya kadar kılavuzları elimde taşıdım; orada durdum; yazmanlardan birine geldiğimi haber vermelerini ve kral hazretlerinin buyruklarını burada beklediğimi bildirmelerini rica ettim. Bir saat sonra yanıt geldi: İmparator Hazretleri ailesi ve sarayının yüksek görevlileriyle beni karşılamaya geliyordu. Yüz yarda kadar ilerledim; İmparator ve adamları atlarından, İmparatoriçe ve yanındaki bayanlar da arabalarından indiler; korktuklarını veya endişeli olduklarını gösteren hiçbir belirti görmedim. Yere uzandım; İmparator Hazretlerinin, İmparatoriçenin ellerini öptüm. İmparatora verdiğim sözü tutarak geldiğimi; efendim Lilliput İmparatorunun iznini aldığımı: böyle yüce bir hükümdarı görmekle onur duyduğum ve asıl efendime olan bağlılığıma uygun olmak koşuluyla elimden gelen hiçbir hizmeti kendilerinden esirgemeyeceğimi söyledim. Gözden düştüğümü söz konusu bile etmedim; çünkü bundan daha resmen haberdar edilmemiştim; böyle bir şeyi bilmiyor gibi davranabilirdim; efendim İmparatorun da, etki alanı dışında olduğumdan bu sırrı açıklayacağını pek sanmıyordum; fakat bir süre sonra yanıldığımı anladım. Blefuscu sarayında nasıl karşılandığımı, ev ve yatak bulmak için çektiğim güçlükleri ayrıntılarıyla anlatarak okuyucularımı sıkmak istemem; gördüğüm kabul, Blefuscu İmparatoru gibi yüce bir hükümdarın cömertliğiyle orantılıydı; barınacak bir ev bulunmadığı için de yorganıma sarılarak toprak üzerinde yatmak zorunda kalmıştım. VIII Yazar, iyi bir raslantıyla, Blefuscu'dan uzaklaşmak için bir araç buluyor. Birkaç güçlükle karşılaştıktan sonra sağ ve esen yurduna dönüyor. Blefuscu'ya geldikten üç gün sonra, ülkeyi görmek merakıyla adanın kuzeydoğu kıyısına gitmiştim; denizde yarım fersah kadar açıkta, devrilmiş bir kayığa benzeyen bir şey gözüme ilişti. Ayakkabılarımı, çoraplarımı çıkardım ve denizin içinde iki üç yüz yarda kadar yürüdüm; gördüğüm şey suların kabarmasıyla bana doğru yaklaşıyordu. Bunun gerçek bir kayık olduğunu anladım; sanırım, fırtına nedeniyle bir gemiden kopmuş, denize düşmüştü. Hemen kente döndüm; İmparator Hazretlerinden, donanmasından elinde kalan en büyüklerinden yirmi gemi ve visamiralin komutasında olmak üzere üç bin denizci rica ettim. Gemiler yola çıktı; ben de en kestirme yoldan kayığı gördüğüm yana gittim; sular kayığı biraz daha karaya doğru sürüklemişti. Denizcilerin hepsinde halat vardı; ben de bu halatları, daha sağlam olsun diye birkaç kat burmuştum. Gemiler gelince soyundum ve denizin içinde, kayığa yüz yarda yaklaşıncaya kadar yürüdüm; sonra yüzerek kayığın yanına geldim. Denizciler halat attılar, bir ucunu kayığın burnundaki bir deliğe, öteki ucunu da bir savaş gemisine bağladım; fakat bütün çabalarım boşa çıktı; su boyumu aştığından, işimi istediğim gibi göremiyordum. Bu durum karşısında yüzerek kayığı bir elimle karaya doğru itmeye başladım; kabaran suların yardımıyla da epey ilerledim ve biraz sonra ayaklarım dibe değdi; başımı su üstünde tutabiliyordum; böylece iki üç dakika dinlendim; sonra kayığı birkaç kez daha iterek, suların omuzlarıma kadar yükseldiği bir yere geldim. İşimin en güç yanını atlatmıştım. Gemilerde bulunan öteki halatları çıkardım, uçlarını, kayığa ve yanımda olan dokuz gemiye birer birer bağladım; rüzgâr uygundu, gemiciler kayığı yedeğe aldılar, ben de arkadan iterek kıyıya kırk yarda yaklaştık; bir süre bekledikten sonra sular çekilince kayık tümüyle karada kaldı. iki bin kişinin yardımıyla kayığı doğrultmayı başardım; çok hasara uğramamıştı. Kayığı, Blefuscu krallık limanına götürmek için çektiğim güçlükleri anlatarak okuyucularımı sıkmayacağım. Ancak on günde iki kürek yaparak limana gelebildim. Beni büyük bir kalabalık karşıladı; bu kadar kocaman bir gemi görmekten şaşkınlık içinde kalmışlardı. İmparatora, talihin önüme bir kayık çıkardığını; bununla yurduma dönecek bir araç bulabileceğim bir yere kadar gidebileceğimi söyledim; kendilerinden kayığın donanımı için gereç sağlanması için buyruk, adasından ayrılmam için de izin vermelerini rica ettim. Biraz sitem ettikten sonra izin verdi. Aradan bu kadar zaman geçmesine karşın, Lilliput İmparatorunun, Blefuscu sarayına hakkımda bir haber göndermemiş olmasına şaşırıyordum. Fakat sonra gizlice öğrendim ki İmparator Hazretleri niyetlerinden hiç haberim olmadığını düşündüklerinden, vermiş olduğum sözü yerine getirmek üzere, bütün sarayın da bildiği gibi kendi izniyle Blefuscu'ya gittiğimi; Blefuscu'daki törenler sona erince Lilliput'a döneceğimi sanıyormuş. Fakat böyle uzun zaman dönmediğimi görünce merak etmeye başlamış ve hazine bakanıyla yardakçılarına danıştıktan sonra beni suçlayan maddelerin bir kopyasını yüksek bir kişiyle Blefuscu'ya göndermişti. Bu elçi, Blefuscu hükümdarına, bana yalnızca gözlerimin çıkarılması cezasını vermekle yetinen efendisinin yüce acıma duygusunu belirtmek; adaletten kaçtığımı ve iki saat içinde Lilliput'a dönmezsem, Nardac rütbesinden yoksun bırakılıp hain sayılacağımı söylemekle görevlendirilmişti. Elçi şunları da ekledi: İki İmparatorluk arasındaki barış ve dostluğun sürebilmesi için Lilliput İmparatoru, Blefuscu İmparatoru kardeşinden, buyruk verip elimi ayağımı bağlatarak bir hain gibi cezalandırılmak üzere Lilliput'a gönderilmemi istiyordu. Blefuscu hükümdarı, bakanlarıyla üç gün süren bir görüşmeden sonra bu işten bağışlanmasını isteyen nazik bir yanıt verdi. Beni, elim ayağım bağlı olarak göndermenin mümkün olamayacağını kardeşi İmparator da kabul ederdi; her ne kadar bütün donanmasını elinden aldıysam da, barış görüşmelerinde kendisine çok yardımım dokunduğundan bana borçlanmıştı; bununla birlikte, her iki İmparatorun da yakında hiçbir kaygısı kalmayacaktı. Kıyıda koca bir gemi bulmuştum, bununla denize açılabilecektim; geminin, benim yardımım ve yönetimimle donatılması için buyruk vermişti ve birkaç hafta sonra her iki İmparatorluğun da benim gibi ağır bir yükten kurtulacağını umuyordu. Elçi, bu yanıtı alarak Lilliput'a döndü. Blefuscu hükümdarı bütün olup bitenleri bana anlattı; hizmetinde kalmak istersem beni koruyacağını da ekledi (bunu çok gizli söylemişti); içten olduğuna inandığım halde, elimde oldukça, hükümdar ve bakanlara hiçbir zaman güvenmemeye karar vermiştim; iyi niyetleri için gereken teşekkürleri sunduktan sonra beni bağışlamasını rica ettim. Talihim, önüme iyi kötü bir kayık çıkarmıştı. Böyle güçlü hükümdarlar arasında bir anlaşmazlığa neden olmaktansa, bahtımı denizlerde denemeye karar verdiğimi söyledim. İmparator hiç gücenmedi; hatta sonradan bir vesileyle öğrendiğime göre, kendisi de bakanlarının birçoğu da bu kararımdan çok hoşnut kalmışlardı. Bu düşünceler beni, kararlaştırdığım günden daha önce yola çıkmaya sürükledi. Bir an önce gitmemi isteyen saray ileri gelenleri de çabalarıma istekle katıldı. Beş yüz işçi, bu ülkede bulunabilen en sağlam bezleri on üç kat dikerek, verdiğim yönergeye göre, kayığıma iki yelken yapmaya uğraşıyorlardı; en kalın, en sağlam iplerinden, on, yirmi veya otuzunu bir arada bükerek kendime ip ve halat yapmak için bir hayli sıkıntı çektim. Uzun araştırmalardan sonra, deniz kıyısında raslantıyla bulduğum büyük bir taşı da demir olarak kullanacaktım. Üç yüz ineğin donyağını yağlamak ve başka işler için kullandım; kürek ve direk yapmak için en büyük ağaçlardan bazılarını keserken çok güçlük çektim; bereket versin İmparator Hazretlerinin gemici ustaları, kaba işleri ben yaptıktan sonra, kürekleri, direkleri düzleme işinde bana yardım ettiler. Bir ay sonra, her şey hazır olunca, İmparator Hazretlerine haber yolladım; buyruklarını beklediğimi, veda etmek istediğimi bildirdim. İmparator, ailesiyle birlikte saraydan çıktı; ellerini öpmek üzere yüzükoyun yere yattım; İmparatoriçe ve kral soyundan prensler ellerini lütfen uzattılar. İmparator Hazretleri, iki yüz sprug 'luk elli kese armağan etti; bir de boy resmini verdi; bunları, iyi koruyabilmek için hemen eldivenimin içine yerleştirdim. Blefuscu'dan ayrılırken yapılan törenlerden söz ederek okuyucularımı sıkmayacağım. Kayığıma yüz kadar kesilmiş sığır, üç yüz koyun, uygun miktarda ekmek ve içki ve dört yüz aşçının pişirebildiği kadar yiyecek koydum. Canlı olarak altı inek, iki boğa, bir o kadar da dişi koyun ve koç almıştım; amacım bunları ülkeme götürmek, üretmekti; bunları denizdeyken beslemek için de kayığa büyük bir demet saman, bir çuval da ekin koydum. Yerlilerden bir düzine kadar götürmeyi çok istedim ama, İmparator Hazretleri bir türlü izin vermedi; ceplerimi arattıktan başka, istek ve rızalarıyla da olsa, uyruklarından hiçbirini götürmeyeceğime onurum üzerine ant içtirdi. Böylece, her şeyi elimden geldiği kadar tamamladıktan sonra, 1701 yılı Eylülü'nün yirmi dördüncü günü, sabah saat altıda yola çıktım; rüzgâr güneydoğudan esiyordu; kuzeye doğru dört fersah ilerledikten sonra, kuzey batıda, yarım fersah ötede, ufak bir ada gözüme ilişti; ilerledim; adanın rüzgâraltı yanında demirledim. Ada sanırım ıssızdı. Bir parça bir şey yedikten sonra yattım. Tahminime göre altı saat uyumuşum, çünkü uyandıktan iki saat sonra gün doğdu; gece de berraktı. Güneş doğmadan kahvaltımı ettim; demir aldım; uygun bir rüzgâr vardı; cep pusulamın yardımıyla bir gün önceki rotayı tuttum; amacım, yapabilirsem, Van Diemen topraklarının kuzey doğusunda bulunduğunu kuvvetle tahmin ettiğim adalardan birine gitmekti. O gün, hiçbir şeye raslamadım; fakat ertesi gün, öğleden sonra saat üçte, hesabıma göre, Blefuscu'dan yirmi dört fersah uzakta, güneydoğuya doğru yol alan bir yelkenli gördüm; benim rotam doğuya doğruydu. Bağırdım; yanıt alamadım; rüzgâr hafiflediğinden, yelkenliye yavaş yavaş yaklaşıyordum; hemen bütün yelkenlerimi açtım; ve yarım saat sonra, gemiden beni görmüş olacaklar ki, bayrak çektiler, bir el de silah attılar. Sevgili yurdumu ve orada bıraktığım çoluk çocuğumu görebilmek umudunun böyle birdenbire doğmasından duyduğum sevinci tanımlayamam. Gemi, yelkenlerini gevşetti; ben de, akşam beşle altı arasında, yanına ulaşabildim. 26 Eylül'dü; İngiliz bandırasını görünce içim titredi. İnek ve koyunlarımı ceplerime yerleştirdim; ve tüm erzağımla birlikte gemiye çıktım. Gemi, kuzey ve güney denizleri yoluyla Japonya'dan dönmekte olan bir İngiliz ticaret gemisiydi; kaptan Deptfordlu John Biddle, çok nazik bir adam ve usta bir denizciydi. Otuz derece güney enlemindeydik: gemide elli kişi vardı; bunların arasında eski arkadaşlarımdan Peter Williams'a rasladım. Kaptana, hakkımda çok iyi şeyler söyledi. Kaptan da bana çok iyi davrandı: nereden geldiğimi, nereye gittiğimi söylememi rica etti. Ben de birkaç sözcükle her şeyi anlattım; fakat kaptan, sayıkladığımı, geçirmiş olduğum tehlikelerden ötürü akıl yürütme yeteneğimi yitirmiş olduğumu sandı. Bunun üzerine cebimden siyah öküzlerle koyunları çıkardım; çok şaşırdı ve söylediklerimin doğru olduğuna inandı. Sonra, Blefuscu İmparatorunun verdiği altınları, tam boy resmini ve o ülkeden getirdiğim birkaç garip şeyi gösterdim. Kaptana iki yüz sprug'luk iki kese verdim; İngiltere'ye geldiğimizde, bir inekle gebe bir koyun armağan edeceğim konusunda da söz verdim. Bu yolculuğumun ayrıntılarına girerek okuyucularımı yormayacağım; yalnızca şu kadarını söyleyeyim, yolculuğumuz genellikle çok iyi geçti. 13 Nisan 1702'de Downs'a geldik. Canımı sıkan yalnızca bir olay olmuştu: gemideki fareler koyunlarımdan birini alıp götürmüşlerdi; zavallının kemiklerini bir delikte buldum; etleri tümüyle sıyrılmıştı. Geri kalan hayvanlarımı sağ ve esen karaya çıkardım; Greenwich'te bir çayırda otlamalarını sağladım; otlar nefisti, büyük bir iştahla yiyorlardı; oysa ben bunun tersinden korkmuştum. Yolda da kaptan, en iyi peksimetlerinden vermeseydi, hayvanlarımı besleyemezdim; peksimetleri dövmüş, toz haline getirmiş, suyla karıştırmıştım; hayvanlarım da hep bu lapadan yemişlerdi. İngiltere'de kaldığım kısa süre içinde, hayvanlarımı yüksek tabakadan kimselere ve başkalarına göstererek bir hayli para kazandım; ikinci gezime çıkmadan önce de altı yüz liraya sattım. Son gezimden döndüğümde, hepsinin, hele koyunların, bir hayli üremiş olduğunu gördüm; yapağılarının güzelliği, umarım, yünlü sanayimize yararlı olur. Karım ve ailemle birlikte ancak iki ay kalabildim; yabancı ülkeler görme isteği, o içimi yakan doymak bilmez istek, daha uzun kalmama olanak vermedi. Karımı, Redriff'te güzel bir eve yerleştirdim; bin beş yüz lira da para bıraktım; geri kalan sermayemi de, daha fazla kazanırım umuduyla, yarısı para, yarısı mal olmak üzere kendime alıkoydum. Büyük amcam John'dan Epping yakınlarında bir miktar arazi miras kalmıştı: yılda otuz lira getiriyordu; Feitter Lane'de Black Bull meyhanesini de kiraya vermiştim; bundan da yılda otuz lira alıyordum. Böylece ailemi, zor durumda kalıp yardımla geçinme tehlikesinden kurtarmış oluyordum. Amcasının adını taşıyan oğlum John ortaokula gidiyordu; çok yetenekliydi. Kızım Betty - şimdi, iyi bir kocayla evlenmiş ve birkaç çocuğu olan kızım Betty- o zaman daha dikiş öğreniyordu. Karım, oğlum ve kızımla ağlaşarak vedalaştıktan sonra Adventure adlı bir ticaret gemisine bindim. Bu üç yüz tonluk gemi, Surat'ya gidiyordu. Kaptanı Liverpoollu John Nicholas'tı. Bu yolculuğumu, gezilerimin ikinci bölümünde anlatacağım. Kitabı bilgisayarınıza indirmek isterseniz buradan indirebilirsiniz. Konu AnGeL tarafından (30.10.08 Saat 19:40 ) değiştirilmiştir..

Benzer Konular
Konu	Konuyu Başlatan	Forum	Cevaplar	son Mesaj
Rüyada Yolculuk Görmek - Rüyada Yolculuk Görmek Açıklaması ve Yorumu - Yolculuk Rüya	Tarot	T-U-Ü-V-Y-Z ile Başlayan Rüya Tabirleri	0	27.07.12 21:19
Dünyanın Merkezine Yolculuk Kitap Özeti - Jules Verne Dünyanın Merkezine Yolculuk	Başak	Dünya Edebiyatından Kitap Özetleri	0	23.03.12 01:49
Aya Yolculuk Kitap Özeti - Jules Verne Aya Yolculuk Kitabı Kısa Özeti	Başak	Dünya Edebiyatından Kitap Özetleri	0	23.03.12 01:40
Gulliver's Travels	ASYA	Sinema-Tiyatro	0	08.07.10 05:11
GULLIVER DEVLER ÜLKESİNDE- Brobdingnag'a Yolculuk	AnGeL	Çocuk Masalları/Çocuk Hikayeleri	4	30.10.08 19:54

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)